20 Ιουλίου: Μια αναγνώστρια μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της...
16:47 - 20 Ιουλίου 2017

20 Ιουλίου 1974 – 43 χρόνια πέρασαν από την τουρκική εισβολή και η Κύπρος μας μοιράστηκε στα δύο.
43 χρόνια και ακόμα ελπίζουμε. 43 χρόνια περιμένουμε να επιστρέψουμε πίσω στα σπίτια μας, στην κατεχόμενη μας γη.
5:20 σήμερα το πρωί, ήχησαν οι σειρήνες, ξύπνησαν μνήμες, ο πόνος και ο άσβεστος πόθος για επιστροφή είναι μεγάλος. Ο πατέρας μου, από την Άσσια όταν ήταν στρατιώτης να μου διηγείται ιστορίες από τον πόλεμο, και η μητέρα μου, από το Ριζοκάρπασο, να κλαίει σπαρακτικά, να συγκινείται και να μου εξιστορεί όταν είχαν μπει οι Τούρκοι στο σπίτι μας, να ανοίγουν τα ερμάρια και να πετάνε τα ρούχα τους από εδώ και από εκεί. Επίσης μου είπε, όταν είχαν πιάσει αιχμάλωτο τον παππού μου και τον πήραν στα Άδανα της Τουρκίας.
Όταν εισέβαλαν στο νησί μας οι Τούρκοι, και κατέλαβαν το αεροδρόμιο Λευκωσίας, ο πατέρας μου, μαζί με τους άλλους εθνοφρουρούς ρώτησαν τον διοικητή, για το τι θα κάνουν, αυτός τους είπε να μην ρίξουν τουφεκιά και θα το αναλάβουν η Αθήναι. Η μητέρα μου, φοβόταν, έκλαιγε, ήταν τρομαγμένη και η γιαγιά Ευριδίκη, της είπε ότι πως η πόρτα ήταν κλειδωμένη…
Δεν ξεχνούμε και αγωνιζόμαστε. Κανείς και τίποτα δεν ξεχνιέται.