Όσοι αποδέχονται επεμβατικά δικαιώματα και τουρκικό στρατό εσαεί να το πουν καθαρά

 
Στο Κρανς Μοντάνα, η δική μας πλευρά μετέβη με ξεκάθαρη στρατηγική και επιδίωξη. Να μην ανοίξει τα χαρτιά της σε εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού, αν πρώτα η Τουρκία δεν έκανε βήματα και δεν άνοιγε τα χαρτιά της στο ζήτημα της ασφάλειας και των εγγυήσεων. Πήγε για να πάρει και όχι για να δώσει...
 
Για μια ολόκληρη βδομάδα οι συζητήσεις στο Κρανς Μοντάνα περιστρέφονταν γύρω από τον άξονά τους, χωρίς να εισέρχονται επί της ουσίας και χωρίς να διαφαίνεται καμία προοπτική προόδου στον ορίζοντα.
 
Η τουρκική πλευρά ροκάνιζε κυριολεκτικά τον χρόνο αποφεύγοντας να προχωρήσει σε υποβολή συγκεκριμένων προτάσεων στο ζήτημα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, οι οποίες να κινούνται εντός του πλαισίου ιδεών του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.   
 
Προ του φάσματος του ναυαγίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπαναχώρησε από την στρατηγική του, προχωρώντας καλώς ή κακώς, σε υποβολή γραπτών προτάσεων για τις εσωτερικές πτυχές, ικανοποιώντας εν πολλοίς τουρκικές αξιώσεις.
 
Προχώρησε ο Νίκος Αναστασιάδης στην υποβολή των προτάσεων αυτών, αφαιρώντας με τον τρόπο αυτό και το τελευταίο επιχείρημα που εκφραζόταν από τους Τούρκους, ότι για να δώσουν σε ασφάλεια και εγγυήσεις, έπρεπε πρώτα να πάρουν στα υπόλοιπα κεφάλαια.
 
Ούτε όμως η κίνηση καλής θέλησης αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας(σ.σ. κάποιοι το είπαν και νέα διολίσθηση) έτυχε ανάλογης θετικής ανταπόκρισης από την τουρκική πλευρά.
 
Στο δείπνο της περασμένης Πέμπτης, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου για τρεισήμισι και πλέον ώρες κορόιδευε τους πάντες ότι η Τουρκία είναι έτοιμη να συζητήσει τα πάντα, αλλά με γενικόλογες και αόριστες τοποθετήσεις.
 
Μέχρι που υπό την πίεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες αναγκάστηκε να μιλήσει συγκεκριμένα. Για να επαναλάβει όμως, δυστυχώς, τις πάγιες θέσεις της Τουρκίας περί συνέχισης των επεμβατικών δικαιωμάτων της χώρας του και εσαεί παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στο νησί.
 
Το αδιέξοδο ήταν γεγονός, καθώς οι θέσεις αυτές σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές από την ελληνοκυπριακή και ελλαδική πλευρά, άστε που κινούνταν και πέραν του πλαισίου ιδεών του Γενικού Γραμματέα.   
 
Και μολονότι ο Αντόνιο Γκουτέρες στην πρώτη του δήλωση μετά την επισημοποίηση του αδιεξόδου κινήθηκε στη λογική των ίσων αποστάσεων αποφεύγοντας να επιρρίψει την ευθύνη για το ναυάγιο στην πλευρά εκείνη που βάσει των πραγματικών γεγονότων ευθυνόταν, δηλαδή την τουρκική, θ’ ανέμενε κανείς πως δεν βρίσκονταν και κάποιοι ανάμεσά μας, που να αφήνουν σκιές ότι ενδεχομένως ευθύνη για την αποτυχία του Κρανς Μοντάνα φέρει και η δική μας πλευρά.
 
Και όμως βρέθηκαν, με τον Γενικό Γραμματέα και εκπροσώπους του ΑΚΕΛ να αφήνουν αιχμές για το αδιέξοδο και αν όντως τα γεγονότα εξελίχθηκαν έτσι όπως από τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής παρουσιάζονται από την ε/κ και ελλαδική πλευρά. Ενώ το δυστύχημα, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και πιο τραγικό, από τη στιγμή που τις υπόνοιες τις οποίες η ηγεσία του ΑΚΕΛ και οι εκπρόσωποι του αφήνουν να αιωρούνται, δείχνει να ενστερνίζεται μερίδα Ελληνοκυπρίων, περιλαμβανομένης και μερίδας του δημοσιογραφικού κόσμου.
 
Δεν μας λένε όμως ξεκάθαρα όλοι αυτοί τι άλλο θα έπρεπε να κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στο Κρανς Μοντάνα, τι περισσότερο θα έπρεπε να δεχθεί και να δώσει, ώστε η Διάσκεψη για την Κύπρο να καταλήξει σε λύση.
 
Μήπως κατά βάθος θα ήθελαν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ν’ αποδεχθεί συνέχιση των επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας και παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο για πάντα; Αυτή είναι η λύση που ονειρεύονται; Αυτή είναι η λύση που για τόσες δεκαετίες η πολιτική μας ηγεσία-και όχι μόνο- αγωνίζεται;
 
Αν είναι έτσι, το Κυπριακό θα μπορούσε να έχει λυθεί όχι σήμερα, όχι αύριο, αλλά χθες. Όμως αυτός δεν είναι και δεν αποτελεί ούτε στο ελάχιστον, τον περιβόητο έντιμο συμβιβασμό για τον οποίο ο κυπριακός Ελληνισμός, τουλάχιστον μια σημαντική μερίδα του, αποδέχθηκε πως πρέπει να αποδεχθεί, προκειμένου να υπάρξει κάποτε λύση.
 
Αυτό συνιστά τυφλή και άνευ όρων υποταγή στις τουρκικές αξιώσεις, αποτελεί πλήρη και εσαεί παράδοση της Κύπρου στην Τουρκία.
 
Αν αυτό επιθυμούν όλοι όσοι ψάχνουν από την περασμένη Παρασκευή τα χαράματα  ψεγάδια στους χειρισμούς της δικής μας πλευράς για να της ρίξουν μερίδιο της ευθύνης για την αποτυχία του Κρανς Μοντάνα, συμβάλλοντας ηθελημένη ή μη, στην ωραιοποίηση της τουρκικής αδιαλλαξίας και στην αποενοχοποίηση της  Άγκυρας, να το πουν καθαρά στον λαό.    
 
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Στο Κρανς Μοντάνα, κυπριακή και ελληνική κυβέρνηση έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να έρθει η λύση πιο κοντά, ίσως και να έδωσε η ε/κ πλευρά περισσότερα απ’ όσα οι κόκκινες γραμμές της οριοθετούσαν.
 
Η Τουρκία, τίποτα απολύτως δεν έδωσε, καμία απολύτως κίνηση καλής θέλησης δεν έκανε. Ας το σκεφτούν λοιπόν ξανά και ξανά όλοι όσοι στην ε/κ κοινότητα σπεύδουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να την αποενοχοποιήσουν, αφήνοντας αιχμές για πιθανές ευθύνες και της δικής μας πλευράς. Διαφορετικά,  ας μην έχουν κανένα παράπονο όταν λαμβάνουν την απάντηση πως είναι έτοιμοι να αποδεχθούν μια 100% τουρκικών προδιαγραφών λύση. Γιατί τέτοια θα είναι η λύση, αν στα τόσα και τόσα που πήραν οι Τούρκοι, πάρουν το «ναι» μας και για διατήρηση των επεμβατικών τους δικαιωμάτων, αλλά και για διατήρηση του στρατού τους στην Κύπρο.