Ο γνωστός κ. Νίκος με το αμαξάκι του και τις ταχινόπιτες που κάνουν θραύση μας συστήνεται

Σίγουρα όλοι τον έχουμε πετύχει τις πρωινές ώρες να περιφέρεται με το ξύλινο αμαξάκι του φορτωμένο στους δρόμους της παλιά πόλης της Λευκωσίας.

«Γεια σου Νίκο, Λεβεντη», «Νίκο, καλημέρα», του φωνάζουν οι περαστικοί μόλις τον βλέπουν. Είναι αγαπητός στις γειτονιές της παλιάς Λευκωσίας  και αυτό το αντιλαμβάνομαι αμέσως, αφού, καταφέραμε να μιλήσουμε 10 λεπτά αργότερα από την ώρα που συναντηθήκαμε. Άλλοι ήρθαν για να αγοράσουν την καθιερωμένη τους παραγγελία ενώ άλλοι για να το χαιρετίσουν ή να αστειευτούν μαζί του.

Η «κληρονομιά» της οικογένειας Μαυρουδή

Ο  47χρονος Νίκος Μαυρουδής κατάγεται από το κατεχόμενο Δίκωμο. Από 20 ετών «κληρονόμησε» από τον παππού και τον πατέρα του τις μοναδικές συνταγές των παραδοσιακών εδεσμάτων. Της χαλλουμωτής, της ελιωτής και της ταχινόπιτας.

Ο παππούς του ξεκινούσε από την κατεχόμενη περιοχή Τράχωνα της Λευκωσίας με το ποδήλατό του και ο ίδιος εκτελεί τις ίδιες διαδρομές από το μικρό του εργαστήρι στην Παλλουριώτισσα μέχρι τα στενά της παλιάς πόλης της Λευκωσίας.

«Την δουλειά αυτή την ξεκίνησα πριν 20 χρόνια. Τη δούλευα για 6 με 7 χρόνια μόνος μου και για2-3 χρόνια μαζί τον πατέρας μου, τον οποίο δυστυχώς έχασα. Τώρα είμαι εγώ και η μητέρα μου. Οι μοναδικές συνταγές όμως είναι του παππού μου. Η χαλλουμωτή, η ελλιωτή και η ταχινόπιτα είναι οι μυστικές συνταγές της οικογένεια ενώ τις υπόλοιπες τις πρόσθεσα εγώ αργότερα. Κανείς άλλος εκτός από εμάς δεν γνωρίζει τις συνταγές. Ο παππούς μου διατηρούσε στο σπίτι παραδοσιακό πλίθινο φούρνο για 50χρόνια, στον κατεχόμενο Τράχωνα της Λευκωσίας. Καθημερινά οδηγούσε το ποδήλατό του που ήταν φορτωμένο με  δύο τεράστιες κοφίνες στο πλάι και μία μπροστά και ερχότανε από τον Τράχωνα μες το παζάρι της Λευκωσία για να πουλήσει την πραμάτεια του. Μετά όταν σταμάτησε ο παππούς μου γύρω στο ΄90 ασχοληθήκαμε εμείς (εγώ και ο πατέρας μου). Είχαμε μάθει τη δουλειά και την αγαπούσαμε οικογενειακώς. Μπορούσαμε να κάνουμε και άλλες δουλειές αλλά επιλέξαμε να το κάνουμε αυτό. Γνωρίζαμε ότι ήταν δουλειά που μπορείς να ζήσεις. Μέχρι και το αμαξάκι είναι φτιαγμένο στα παραδοσιακά πρότυπα», αναφέρει περήφανος ο κ. Νίκος.

Από την Παλλουριώτισσα στην Παλιά Λευκωσία με το αμαξάκι

«Ξυπνάμε μαζί με την μητέρα μου από τις 2 τα ξημερώματα , κάνουμε τις προετοιμασίες στο μικρό εργαστήρι που διατηρούμε στην Παλλουριώτισσα. Όλα γίνονται με παραδοσιακό τρόπο. Πυρώνουμε τους φούρνους με τα ξύλα τους και φουρνίζουμε. Μέχρι τις 7 το πρωί είναι όλα έτοιμα. Το μαγαζάκι- εργαστήρι είναι ο ανοικτό μέχρι τις 7:30 μετά βγαίνω στην γύρα. Ξεκινάω την διαδρομή μου από το εργαστήρι προς το δρόμο του γηπέδου του Ολυμπιακού περνάω από το παλιό Δημαρχείο στη Ερμού, τη Φανερωμένη και τη Λήδρας, στις 11 είμαι τελειωμένος», περιγράφει ο ίδιος.

Οι πελάτες και η επιβεβαίωση

«Έχω παντού σταθερούς πελάτες. Είναι αυτοί που περνούν από το μαγαζί πριν φύγω και άλλοι που περνάω εγώ με το αμαξάκι και τους παίρνω το «γνωστό». Και έτσι κινείται η δουλειά. Μέσα σε 2-3 ώρες προσπαθώ να τους ικανοποιώ όλους τους πελάτες και να φεύγω πουλώντας όλη τη ποσότητα που ετοίμασα. Ο κόσμος όπως του συμπεριφέρεσαι θα σου συμπεριφερθεί. Είμαι ειλικρινής και αληθινός και αυτό παίρνω πίσω από τους ανθρώπους και πελάτες μου. Είτε τους ξέρω χρόνια , είτε τους βλέπω για πρώτη φορά».

Δεν ντράπηκα ποτέ μου»

«Είναι σπάνια δουλειά αυτή και παραδοσιακή.  Όταν ξεκίνησα ήμουν 23χρονών. Δεν ντράπηκα ποτέ μου. Είναι μια δουλειά που με ευχαριστεί και μου δίνει όσα ακριβώς χρειάζομαι για να ζήσω μια φυσιολογική καθημερινότητα χωρίς οικονομικά προβλήματα. Θεωρώ πιο σημαντικό να με ευχαριστεί αυτό που κάνω. Δεν χρειάζεται να πλουτίσουμε όλοι», μου  λέει και χαμογελάει.

«Το χειρότερο που μπορεί να σου χαλάσει την ημέρα σου σ αυτή τη δουλειά είναι να ξεκινάς για το δρομολόγιο και να βλέπεις το λάστιχο τρυπημένο. Το έπαθα 1-2 φορές και είναι το πιο άσχημο που μπορεί να μου συμβεί. Η δουλειά αυτή θέλει υπομονή, κόπους και θυσία», καταλήγει ο κ.Νίκος.