Σε σένα που «έφυγες»… Μα και σένα που ήρθες!
16:34 - 02 Μαΐου 2017
Από μικρή είχα συνδυάσει τον τελευταίο μήνα της Άνοιξης με ευχάριστα γεγονότα και καταστάσεις γι’ αυτό και πάντοτε τον ξεχώριζα και ανυπομονούσα να έρθει… Φέτος, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα αφού εσύ δεν είσαι πια εδώ…
Χθες, το μυαλό μου ταξίδεψε σ’ εκείνο το τελευταίο βράδυ, πριν σε χάσω, ένα χρόνο πριν. Με θυμάμαι λαχανιασμένη από το τρέξιμο και το παιχνίδι να πέφτω στον καναπέ… Εσύ ήσουν ακόμα με την κάλτσα μου στο στόμα έτοιμος να ξανατρέξεις να κρυφτείς μόλις έκανα την παραμικρή κίνηση να σηκωθώ για να στην πάρω. Είχες όρεξη για παιχνίδι. Δεν είχες πάντα τον τελευταίο καιρό. Ίσως να έφταιγα και εγώ γι’ αυτό… Βλέπεις εσύ μπορούσες πάντα να διακρίνεις καλύτερα απ’ όλους πότε η διάθεσή μου ήταν καλή και πότε όχι…
Σηκώθηκα για ένα τελευταίο γύρο και συ ήσουν ήδη κρυμμένος για να σε βρω. Ενώ τρέχαμε γύρω από το τραπέζι γλίστρησα και χτύπησα το πόδι μου. Δεν ήταν τίποτα σοβαρό μα εσύ άρχισες να γαβγίζεις δυνατά και δεν άφηνες να με πλησιάσει κανείς. Με έγλυφες στα χέρια και το πρόσωπο με τόση τρυφερότητα λες κι έφταιγες εσύ για τη δική μου απροσεξία. Έμεινες δίπλα μου όλο το βράδυ, ο δικός μου «κέρβερος» κι ας ήσουν μια σταλιά. Ξαπλωμένος στο μαξιλάρι σου, δίπλα από το κρεβάτι, με κοιτούσες με κείνα τα πανέμορφα μάτια που ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή που τα είδα, σε εκείνο το καταφύγιο 6 χρόνια πριν. Με κάρφωναν ικετευτικά μέχρι που με κέρδισαν…
Το πρωί ξύπνησα και σε βρήκα πάνω στο κρεβάτι . «Αυτά τα’ χουμε συμφωνήσει… στο κρεβάτι δεν θα βγαίνεις όποτε θέλεις» σου είπα, μα εσύ άρχισες εκείνα τα γλυκά καμώματα καταφέρνοντας να με «ρίξεις»… Εκείνο το πρωί στο μπαλκόνι σου’ βγαλα πάνω από 20 φωτογραφίες με φόντο τα ανθισμένα λουλούδια… Που να φανταζόμουν ότι αυτές θα ήταν και οι τελευταίες…
Εσύ συνέχισες τη μέρα σου στο πατρικό μου και εγώ στη δουλειά.. Το απόγευμα που επέστρεψα, η μαμά μας μου είπε πανικόβλητη ότι έφυγες… Δεν ήταν η πρώτη φορά… Οι τάσεις φυγής ήταν το μόνο σου «ελάττωμα»…
Αρχίσαμε να σε ψάχνουμε στους δρόμους… Μια κυρία μας είπε ότι ένα αυτοκίνητο χτύπησε ένα σκυλάκι στην περιοχή και πως το παρέλαβε αμέσως ο αστυνομικός της γειτονιάς ο οποίος ειδοποιήθηκε από γείτονες… Η περιγραφή έμοιαζε με τη δική σου… Δεν ήθελα να το πιστέψω… Με θυμάμαι στο πεζοδρόμιο να κλαίω με λυγμούς στην ιδέα ότι μπορεί να μη σε ξαναδώ. Ποτέ δεν έκλαψα τόσο στη ζωή μου για κανέναν…Τα υπόλοιπα δεν έχω το κουράγιο να τα γράψω…
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες για όλους μας. Κάθε μέρα η απουσία σου γινόταν πιο αισθητή… Νόμιζα ότι σε έβλεπα στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, άκουγα να γαβγίζεις έξω από την πόρτα και νόμιζα πως είχα τρελαθεί. Κοιταζόμασταν με τη μάμα και λέγαμε πόσο άδειο είναι το σπίτι και των δύο χωρίς εσένα και πως ποτέ δε θα υπάρξει άλλος σαν και σένα...
Βλέπεις, μπήκες σε μια οικογένεια που δεν είχε ποτέ πριν σκύλο, μα σ’ αγάπησε και σε φρόντισε σαν δικό της παιδί παίρνοντας τόση αγάπη από σένα… «Εσύ δεν είσαι σκύλος», συνήθιζα να σου λέω με καμάρι! Ακόμα το λέω, παρότι προσπαθώ να μην το συζητώ γιατί θέλω να αποφύγω να ακούσω από κάποιον κάτι του τύπου «πώς κάνεις έτσι, ένας σκύλος ήταν, κάθε μέρα πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι». Φυσικά και ξέρω πως χιλιάδες ψυχές χάνονται κάθε μέρα τόσο άδικα, αυτό όμως δεν μου στερεί το δικαίωμα να πενθήσω όπως θέλω για την πιο αθώα ψυχή που γνώρισα ποτέ και τον καλύτερο φίλο που είχα. Εσένα…
Νόμιζα πως δε θα ήμουν ποτέ έτοιμη να δεχθώ έναν άλλο σκύλο στη ζωή μου. Μα το κάθε σκυλάκι είναι μοναδικό. Όταν συνειδητοποίησα ότι δε θα σε ξαναδώ άρχισα να σε αναζητώ μέσα από άλλα σκυλάκια που σου έμοιαζαν. Ήθελα κάποιο που να ψάχνει σπίτι… όπως έψαχνες και συ κάποτε… Για να του δώσω όλη εκείνη την αγάπη που είχα για σένα.. Και το βρήκα…
Aκούει στο όνομα Odie. Πέντε μήνες μετά ήρθε στο σπίτι μας. Τις πρώτες μέρες τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Είναι ένα χαριτωμένο σκυλάκι γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα που όχι μόνο μας κέρδισε αλλά έδωσε ξανά ζωή στο σπίτι μας. Κάνει κι αυτός σκανδαλιές όπως εσύ, τρώει τις κάλτσες και τα κορδόνια των παπουτσιών μου… σκάβει τα λουλούδια και θέλει συνέχεια μπάνιο. Κοιμάται πλέον στο κρεβάτι σου και χρησιμοποιεί τα παιχνίδια που δεν μπορούσα να μετακινήσω από τη θέση τους όταν σε έχασα. Σου μοιάζει τόσο πολύ. Κάποτε ξεχνώ και τον φωνάζω Bono. Εκείνος πάλι γυρνά και με κοιτά…
Αν δεν έχεις σκύλο ή δεν έχεις ζήσει την απώλεια ενός τετράποδου φίλου ίσως όλα αυτά να σου φαίνονται υπερβολικά. Αν πάλι το έζησες, σίγουρα έχεις πολύ καλύτερη εικόνα και μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ… Σε κάθε περίπτωση, ποτέ δεν είναι αργά να ανοίξεις το σπίτι και την αγκαλιά σου σ’ έναν καινούργιο φίλο, απ’ τις εκατοντάδες που περιμένουν να ενταχθούν σε μια οικογένεια. Η αγάπη τους είναι μοναδική. Πίστεψέ με, δε θα το μετανιώσεις.
Ροη Ειδησεων
Πριν 4 λεπτά | Ποδόσφαιρο Ελλάδα
Η ενδεκάδα του Ολυμπιακού: Βασικοί Ρέτσος και Βέλντε, στα μπακ ο ΡοντινέιΠριν 16 λεπτά | POLICE REPORTER
Τους στόχους της ΑΔΕ παρουσίασε ο Αγγελίδης στους κοινοτάρχες Δυτικής ΛεμεσούΠριν 19 λεπτά | 'Αλλα Σπορ
Ευρωλίγκα: Με Λεσόρ και Ράιτ το top 10, στην κορυφή με ΛιΠριν 21 λεπτά | Ποδόσφαιρο Ελλάδα
Η πρώτη αποστολή του Βιτόρια στον Παναθηναϊκό-Μέσα και ο Μαξ για ΒόλοΠριν 24 λεπτά | 'Αλλα Σπορ
Πώς ο Μαρτίν μπορεί να στεφθεί πρωταθλητής MotoGP στη ΜαλαισίαΠριν 26 λεπτά | Ποδόσφαιρο Ελλάδα
Η παρουσία Καρυπίδη στην προπόνηση του Άρη και η 11αδα που δεν αλλάζει…Πριν 29 λεπτά | Ποδόσφαιρο Κύπρος
Ο Ρόντεν που πονοκεφαλιάζει και οι εναλλακτικές του Μπεργκ
