Πορεία Θανάτου-Μια άγνωστη ιστορία της τουρκικής εισβολής έρχεται απόψε στο φως

08:39 - 08 Απριλίου 2017

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Μια από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες της τουρκικής εισβολής, με φόντο το κατεχόμενο χωριό Κουτσοβέντης, την οποία οι πρωταγωνιστές της κράτησαν φυλαγμένη όλα αυτά τα χρόνια, φέρνει στο φως το ντοκιμαντέρ "Πορεία Θανάτου: Μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ" που κάνει σήμερα πρεμιέρα απόψε στις 7 στο Κινηματοθέατρο "ΠΑΛΛΑΣ" στη Λευκωσία.

Έπειτα από πολυετή έρευνα, οι δημοσιογράφοι Κυριάκος Πομηλορίδης, Μαρίνα Χατζηκώστα και Άντρη Χαραλάμπους, κατόρθωσαν να ξετυλήξουν το κουβάρι αυτής της ιστορίας ηρωισμού, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, που ποτέ πριν δεν είχαν μοιραστεί οι πρωταγωνιστές.

"Οι πληγές ήταν και παραμένουν ανοιχτές. Τους πονάνε ακόμα. Δεν μπορούσαν και δεν τολμούσαν να τις σκαλίσουν.Θεωρώ πως απόλυτη επιτυχία είναι και μόνο το γεγονός ότι οι επιζώντες της μάχης συναντήθηκαν ξανά, μετά από 40 τόσα χρόνια και είναι πλέον αδελφικοί φίλοι" τονίζει η Μαρίνα Χατζηκώστα της οποίας ο πατέρας είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών. "Ο θεατής, το λιγότερο που έχει να εισπράξει είναι η γνώση της ιστορικής αλήθειας" επισημαίνει σε συνέντευξή της στο Ρεπόρτερ.

«Μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ» φέρνετε στην επιφάνεια μέσα από το ιστορικό ντοκιμαντέρ σας «Πορεία Θανάτου». Τι πραγματεύεται η ιστορία αυτή και πώς μάθατε γι’ αυτή;

Ήταν το 1997 όταν ο Κυριάκος Πομηλορίδης στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ για τον κατάλογο αγνοουμένων ήρθε σε επαφή με έναν από τους πρωταγωνιστές της μάχης, τον Ανδρέα Κομοδρόμο, ο οποίος τον ενημέρωσε για την τύχη ενός άλλου εκ των πρωταγωνιστών, τον Κώστα Χατζηαντώνη. Ο τελευταίος βρισκόταν στον κατάλογο των αγνοούμενων, όμως ο κύριος Κομοδρόμος τον είχε δει να πέφτει νεκρός από εχθρικά πυρά στη μάχη του Κουτσοβέντη. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 2009, άκουσα τον Κυριάκο να αφηγείται αυτή την ιστορία και μου ξύπνησε μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια. Όταν ήμουν μικρότερη από δέκα ετών και κρυφάκουγα τον πατέρα μου που παραμιλούσε τα καλοκαίρια. Πήγα και τον ρώτησα και διαπίστωσα πως η μάχη που είχε δώσει και στην οποία είχε τραυματιστεί σοβαρά, ήταν η μάχη του Κουτσοβέντη. Ωστόσο δεν μου μίλησε με λεπτομέρειες. Και κάπως έτσι, πήγα το είπα στον Κυριάκο και πίνοντας καφέ στην καφετέρια του ΑΝΤ1 γεννήθηκε η ιδέα να γράψουμε εμείς γι' αυτήν την συγκλονιστική μάχη, αφού κανένας από εμάς δεν το είχε κάνει πριν, καθώς δόθηκε την περίοδο της εκεχειρίας, 24 Ιουλίου 1974. Η ιδέα αρχικά ήταν να γράψουμε ένα βιβλίο, όμως καθότι δημοσιογράφοι στην πορεία σκεφτήκαμε την παραγωγή ενός ντομικαντέρ. Στην πορεία προστέθηκε στην ομάδα η Άντρη Χαραλάμπους, η οποία ανέλαβε αποκλειστικά το κομμάτι των συνεντεύξεων από τους συγγενείς.
Πρόκειται για μια ιστορία που μας συγκλόνισε. 17 παλληκάρια εθελοντικά συμμετείχαν σε μία περίπολο μάχης και ήρθαν αντιμέτωποι με τρία λεωφορεία Τούρκων στρατιωτών των ειδικών δυνάμεων. Προκάλεσαν απώλειες στον εχθρό πέραν του 50%. Πλήρωσαν όμως και βαρύ φόρο αίματος. Έξι σκοτώθηκαν στη μάχη και ένας πιάστηκε αιχμάλωτος. Η ιστορία όμως δεν ολοκληρώθηκε, όταν σίγησαν τα όπλα. Οι Τούρκοι πρόλαβαν τους τραυματισμένους στρατιώτες και τους έριξαν χαριστικές βολές. Τους χτύπησαν, τους έκλεψαν τα όπλα και χρειάστηκαν άλλες δύο μέρες για την διάσωση και του τελευταίου τραυματισμένου στρατιώτη. Οι άντρες αυτής της περιπόλου εγκαταλείφθηκαν από ανωτέρους τους που βρίσκονταν επί τόπου και ανέπτυξαν αισθήματα ανιδιοτέλειας. Είναι από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες της τουρκικής εισβολής.

Πόσος καιρός χρειάστηκε για να βρείτε όλους αυτούς τους ανθρώπους, να ερευνήσετε και να καταγράψετε αυτά τα ιστορικά γεγονότα;

Πάνω κάτω από τη στιγμή που ανακαλύψαμε την ιστορία μέχρι και την οπτικοακουστική ολοκλήρωση του Ντοκιμαντέρ, χρειάστηκαν 4 χρόνια. Οι πρωταγωνιστές της μάχης, σε μία προσπάθεια να μην αναβιώνουν τα όσα τους πονούσαν, είχαν χαθεί μεταξύ τους. Ως εκ τούτου ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρος ο εντοπισμός τους. Η έρευνα πριν από την έναρξη των συνεντεύξεων διήρκησε περίπου δύο χρόνια. Ένα χρόνο οι συνεντεύξεις, σε ολόκληρη την Κύπρο, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και περίπου ένας χρόνος χρειάστηκε ώστε το υλικό να γίνει λέξεις, εικόνα και ήχος.

Οι επιζώντες της μάχης αυτής, γιατί δε μίλησαν όλα αυτά τα χρόνια και το έκαναν τώρα;

Οι πληγές ήταν και παραμένουν ανοιχτές. Τους πονάνε ακόμα. Δεν μπορούσαν και δεν τολμούσαν να τις σκαλίσουν. Το αποφάσισαν όταν τους φέραμε ενώπιον του χρέους που έχουν απέναντι στις επόμενες γενιές και την ιστορία, η αληθής καταγραφή της οποίας είναι υψίστης σημασίας. Δεν επιτρέπεται οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι έγραψαν ιστορία με το αίμα τους, να φύγουν από αυτή τη ζωή παίρνοντας μαζί τους την αλήθεια των γεγονότων. Κατανοώντας αυτήν την αλήθεια μας ανοίχτηκαν, ξεγύμνωσαν τις πληγές τους, μας επέτρεψαν να αγγίξουμε αυτές τις πληγές και να καταγράψουμε με απόλυτη σοβαρότητα, ότι υπάρχει. Μας εμπιστεύθηκαν και ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα θα τους δικαιώσει, γιατί δουλέψαμε πολύ σκληρά και με απόλυτο σεβασμό στα γεγονότα, αλλά και τις ψυχές τους.

Τι έχετε αποκομίσει εσείς ως άνθρωποι μέσα από αυτή την ιστορία και τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι θα εισπράξει ο θεατής μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ;

Η καταγραφή και η αποκατάσταση της αλήθειας αποτελεί για εμάς το μεγάλο στοίχημα. Όμως πέρα από αυτό, το πιο σημαντικό που έχουμε κερδίσει ως άνθρωποι είναι η λύτρωση που βλέπουμε στα μάτια τους. Έχουμε κερδίσει και μόνο γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους. Μαθαίνοντας την ιστορία τους. Ζώντας μαζί τους αυτό που οι ίδιοι αναβιώνουν όταν το περιγράφουν και ξαφνικά ο χρόνος σταματά και το βλέμμα τους μένει μετέωρο, στις παρυφές του Πενταδακτύλου. Θεωρώ πως απόλυτη επιτυχία είναι και μόνο το γεγονός ότι οι επιζώντες της μάχης συναντήθηκαν ξανά, μετά από 40 τόσα χρόνια και είναι πλέον αδελφικοί φίλοι.
Ο θεατής το λιγότερο που έχει να εισπράξει είναι η γνώση της ιστορικής αλήθειας. Όμως προσωπικά πιστεύω ότι θα πάρει πολύ περισσότερα. Οι στρατιώτες σε έναν πόλεμο δεν είναι άψυχα όπλα. Είναι άνθρωποι. Έχουν ψυχές. Ο κάθε ένας από αυτούς έχει τη δική του προσωπική ιστορία. Ο κάθε ένας από αυτούς κουβαλάει ένα σταυρό. Είναι ο πατέρας μου, ο αδελφός σου, ο γιος μιας μάνας. Ο σύντροφος, ο φίλος, ο ξάδερφος…

Ποιοι είναι οι συντελεστές του Ντοκιμαντέρ;

Η δημοσιογραφική ομάδα αποτελείται από τον Κυριάκο Πομηλορίδη, εμένα και την Άντρη Χαραλάμπους. Την καλλιτεχνική επιμέλεια και την διεύθυνση φωτογραφίας υπογράφει ο Χρίστος Γιαλλούρης. Μοντάζ μας έκανε η Ξένια Τέκκη Λάμπρου. Εικονολήπτης είναι ο Γιώργος Ευθυβούλου, ο οποίος ανέλαβε και την ηχοληψία. Την μουσική επιμέλεια έχει ο Βασίλης Ιωάννου, ο οποίος ερμηνεύει και το soundtrack του Ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η μάνα τ’ Αγνοούμενου», του οποίου έχει γράψει και τη μουσική. Οι στίχοι είναι του Χαράλαμπου Χαραλάμπους.
Μιας και μου δίνεις την ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω πολύ αυτήν την υπέροχη ομάδα ανθρώπων πρώτα και μετά επαγγελματιών, οι οποίοι εργάστηκαν με σθένος και ζήλο, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος, σε ώρες επιπρόσθετες από τα ωράρια εργασίας μας, στις κανονικές μας δουλειές.

Το Ντοκιμαντέρ κάνει πρεμιέρα στις 8 Απριλίου στο Κινηματοθέατρο Παλλάς. Ποιες βλέψεις έχετε γι’ αυτό στη συνέχεια;

Ανέκαθεν ο στόχος ήταν η προβολή στην Κύπρο με μόνο σκοπό την αποκατάσταση της αλήθειας. Κι επειδή έχουμε πολύ υλικό στην κατοχή μας, με πληροφορίες και για άλλες πτυχές του πολέμου του 1974, θα ακολουθήσει ένα βιβλίο, με πολλές και περισσότερες λεπτομέρειες. Παρόλα αυτά έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να κάνουμε γνωστή την ιστορία μας σε όσες περισσότερες χώρες γίνεται. Γι αυτό και διεκδικούμε θέσεις σε Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, όπως της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, την Ολλανδίας και του Βερολίνου.
Ένα βήμα τη φορά όμως, και το πρώτο θα γίνει στις 8 Απριλίου, στις 19:00, στο κινηματοθέατρο ΠΑΛΛΑΣ. Το επόμενο που κοιτάζουμε είναι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε και από μία προβολή σε κάθε επαρχία.

Πορεία Θανάτου-Μια άγνωστη ιστορία της τουρκικής εισβολής έρχεται απόψε στο φως

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στο κέντρο της Λάρνακας

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στη Λάρνακα

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στην Πύλα

Διαμέρισμα 3ων υπνοδ. στο Στρόβολο

Δειτε Επισης