Μεγάλη Παρασκευή: Ταξίδι στο χθες και στο σήμερα...
09:59 - 14 Απριλίου 2017
Λίγο ο καιρός που πάντα τη μεγάλη βδομάδα είναι μουντός, κάτι η γη που μυρίζει βροχή και λουλούδια, σε συνδυασμό με τον πένθιμο ήχο της καμπάνας, τις μπαλάντες στο ραδιόφωνο και τις θρησκευτικές ταινίες στην τηλεόραση, το μυαλό ταξιδεύει από το πρωί στην πιο αθώα περίοδο της ζωής μου.
Μεγάλη Παρασκευή, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν, βρισκόμουν από νωρίς στην εκκλησία για την τελευταία πρόβα πριν να ψάλλουμε τα εγκώμια το βράδυ... Με συγκινεί όταν σκέφτομαι πως κάποτε ήμουν και εγώ ανάμεσα σε κείνα τα παιδιά που έψαλλαν κάθε Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία και σε κείνα τα κοριτσάκια που πάντα ήταν ανάμεσα στις μυροφόρες που θα έραιναν τον επιτάφιο με ροδόσταγμα και λουλούδια.
Τα χρόνια πέρασαν, το κοριτσάκι έγινε σχεδόν 30 και σκέφτεται με νοσταλγία εκείνη την εποχή της αθωότητας. Δεν πηγαίνει τόσο συχνά εκκλησία μα εξακολουθεί να είναι κοντά στο Θεό με το δικό του τρόπο, νηστεύει ανεξάρτητα με το αν θα κοινωνήσει ή όχι, μα πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή τρέχει να προλάβει τα παιδιά πριν αρχίσουν τα εγκώμια στις 8 ακριβώς, για να ψάλλει μαζί τους το «Η ζωή Εν Τάφω» και το «Αι γενεαι πάσαι», θεωρώντας το μια «κληρονομιά που θα κουβαλάει πάντα μέσα της όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Οι περισσότεροι φίλοι της δε θα πάνε σήμερα εκκλησία, δεν κοινωνούν, δεν προσεύχονται και κάποιοι δεν πιστεύουν καν στο Θεό. Τους διάλεξε όμως γιατί είναι πάνω απ’ όλα Άνθρωποι και δε θα τους άλλαζε για κανένα φίλο που φοράει το προσωπείο του «καλού Χριστιανού» κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα μα η ψυχή του είναι άδεια από αγάπη και αλήθεια. Τους διάλεξε και τη διάλεξαν γιατί κανείς δεν κατέκρινε ποτέ τα πιστεύω ή τη φιλοσοφία του άλλου, τα σεβάστηκε χωρίς ποτέ να κρύψει τις δικές του αντιλήψεις για να γίνει αρεστός. Αυτό για κείνη ήταν το πιο σημαντικό…
Αυτές οι μέρες, ας αποτελέσουν για τον κάθε άνθρωπο την ευκαιρία να αντλήσει πλήθος διδαγμάτων για τον τρόπο που πρέπει να ζει και να συμπεριφέρεται.. Ποτέ δεν είναι αργά να προσεγγίσουμε ουσιαστικά την αληθινή αγάπη με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο καθένας μας κουβαλάει τον δικό του «σταυρό». Άλλος μεγαλύτερο, άλλος μικρότερο. Όσο γραφικό κι αν μοιάζει σε κάποιους, η αληθινή αγάπη προς όλους είναι που θα μας λυτρώσει από τα πάθη μας και θα μας βοηθήσει ν’ ανεβούμε τον δικό μας προσωπικό Γολγοθά... για να χαρούμε την Ανάσταση.
H Aνάσταση του Χριστού, είναι ένα σύμβολο ελπίδας και αισιοδοξίας και της δικής μας Ανάστασης.
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους...