Εικονική πραγματικότητα
09:13 - 10 Απριλίου 2017
- Ανταλλάξαμε τη ζωή μας με είδωλα. -Το θέλαμε, το επιδιώξαμε; Αντισταθήκαμε; -Κανένας δεν μας ρώτησε. Μας το επέβαλαν μ’ ένα αόρατο μικροτσίπ που δούλευαν για καιρό οι «μάστορες». Κι εγκατέστησαν στον εγκέφαλό μας. -Μη ρωτάτε γιατί; Γιατί έτσι τους βόλευε!
- Τώρα είσαι καθηλωμένος μπροστά από μια οθόνη και νομίζεις πως ζεις. Στη στενωπό της απομόνωσης σε έφεραν! Κατάφεραν να σε περιορίσουν στα μικρότερα δυνατά πλαίσια. Μικρότερα κι απ’ το μικρότερο κελί μιας φυλακής.
- Το μάτι σου τρυπά την οθόνη. Μπαίνει σε αρχοντικά, σεργιανά σε αυτοκρατορικούς κήπους, αγκαλιάζεται με πριγκίπισσες. Το πρόσωπο σου φωτίζεται, περισσότερο ακόμη κι από την οθόνη, σ’ αυτή την ψευδαίσθηση. Να εκλαμβάνεις ως προσωπική την κάλπικη αίσθηση μιας ξένης ευδαιμονίας.
- Μετά σου στρώνουν τραπέζι, σου απλώνουν κατάλευκες πετσέτες, που ώρες-ώρες τις παρεξηγείς. Αντί να τις δεχτείς μην σου αφήσουν λεκέδες στο παντελόνι, τις σηκώνεις παντιέρα στη παράδοσή σου. Δεν φτάνει μόνο να το βιώνεις, χρειάζεται να δείχνεις παραστατικά την αιχμαλωσία σου.
- Για σένα, πιστεύεις, δουλεύει ο σεφ στην κουζίνα, για σένα ο σερβιτόρος ανησυχεί μη τυχόν συμπεριφερθεί αδέξια. Κι εσύ χαμογελάς συγκαταβατικά. Για σένα πάλι κληρώνει η τύχη στο παιχνίδι, εσύ φιλάς στο τέλος την πρωταγωνίστρια της σειράς, σε σένα απευθύνονται επώνυμοι κι ανώνυμοι με τις ατάκες τους. Εξαιρετικά αφιερωμένο στην αφεντομουτσουνάρα σου είναι ότι διαπερνά τη διαφάνεια του γυαλιού.
- Έτσι φτιάχτηκε σήμερα η ζωή σου. Οι λίγες εξαιρέσεις δείχνουν να παρασιτούν στην πλάτη της. Άκου, να βλέπουν ηλιοβασιλέματα από άβολους κι επικίνδυνους γκρεμούς, να ρεύονται τα αποφάγια της παρηκμασμένης ταβέρνας, να ψήνονται στον ήλιο, να τουρτουρίζουν στην βροχή, Να ψάχνουν στις μαραμένες γειτονιές τον έρωτα, αντί να βυθίζονται ψαρεύοντας τα εύπλαστα μοντέλα της γυάλας.
- Έκαναν τόσο κενή οι κοινοί τη ζωή τους! Ονειρεύονται μια ζήση πραγματική, που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί στις μέρες μας, στήνουν ανέφικτες επαναστάσεις, πολεμούν ανεμόμυλους, διαμαρτύρονται σε πλατείες και σε προαύλια εξουσιών για την εξαθλίωση τους.
- Εσύ όμως δεν σπαταλιέσαι στο δρόμο, έπειτα από τη σωστή απορύθμιση του εγκεφάλου σου. Έχεις περιορίσει, μάλλον σβήσει τις ανάγκες σου κι οι υποβολείς αντίστοιχα τις παροχές τους. Δεν σκοτίζεσαι! Όλα τα επιτρέπει κι όλα τα μπορεί η εικονική σου πραγματικότητα.
Γιάννης Κωστακόπουλος