Άλλαξε ο Πάμπος ή (δεν) άλλαξε η ΑΕΛ;

Ότι οι τρεις κολλητές ήττες στο τέλος της α’ φάσης του πρωταθλήματος αποτέλεσαν την αφορμή για το (δεύτερο) διαζύγιο της ΑΕΛ με τον Πάμπο Χριστοδούλου, είναι απόλυτα σαφές σε όσους εκτιμούσαν ή υπέθεταν ότι εδώ και καιρό «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».

• «Παρελθόν ο Νταμπίζας – Ανοίγει ο δρόμος με Πάμπο»

Το επιβεβαίωσε εμμέσως και η ανακοίνωση του χωρισμού, καθώς -από τη μία- ομάδα που ευρίσκεται εντός στόχων (πλασάρισμα στην πρώτη εξάδα, διεκδίκηση εξόδου στην Ευρώπη μέσω και του πρωταθλήματος και του κυπέλλου) δεν απομακρύνει τον αρχιτέκτονά της, αν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος (απώλεια των αποδυτηρίων, ουσιαστικές διαφορές φιλοσοφίας με τη διοίκηση κ.ο.κ.).

Από την άλλη, ακόμη κι αν όπως στοιχειοθέτησε πρόσφατο δημοσίευμα του ΡΕΠΟΡΤΕΡ (διάβασε εδώ) τόσα αρνητικά σερί μαζεμένα σε μια σεζόν ήταν πρωτόγνωρα για τον Κύπριο τεχνικό, ο 49χρονος προπονητής έχει αποδείξει ότι δεν είναι ρίψασπις και πως οι δυσκολίες (δεν τον καταβάλλουν, αλλά) τον πεισμώνουν και τον ατσαλώνουν.
 
Ώριμη σκέψη
Άλλαξε ο ίδιος χαρακτήρα και νοοτροπία, προκειμένου να φτάσει στο σημείο να θέσει κατ’ επανάληψη εαυτόν στη διάθεση της διοίκησης; Δύσκολο να το πιστέψει κάποιος. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ριζικά λίγο πριν την έκτη δεκαετία της ζωής τους και ο Χριστοδούλου είχε μάθει στα (πολύ) δύσκολα από τις θητείες του σε Δόξα και Ολυμπιακό.
Οι αποδοκιμασίες από μερίδα οπαδών μετά το παιχνίδι με τον Ερμή δεν βάρυναν καθοριστικά στη ζυγαριά, αφού -όπως αποδεικνύει η επαναλαμβανόμενη πρόθεση παραίτησης- η σκέψη αποχώρησης από την ΑΕΛ είχε ωριμάσει εδώ και καιρό στο μυαλό του. Και αυτό οδηγεί στο επόμενο ερώτημα: μήπως ο σύλλογος (δεν) άλλαξε επαρκώς, προκειμένου να πείσει τον 49χρονο πως αξίζει να συνεχίζει να παλεύει;
 
Το πρώτο σινιάλο
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του ΡΕΠΟΡΤΕΡ, ο Χριστοδούλου -από το ξεκίνημα της τρέχουσας περιόδου- ήταν ιδιαίτερα προβληματισμένος από τις συνθήκες στη δεύτερη θητεία του στην ΑΕΛ. Συνθήκες που αφορούσαν ακόμη και τα πιο απλά ζητήματα της ποδοσφαιρικής καθημερινότητας και δυσχέραιναν το έργο του ίδιου και των ποδοσφαιριστών του.
Δεν πτοήθηκε από αυτό και συνέχισε να εργάζεται προσδοκώντας σε βελτίωση της κατάστασης. Η πορεία της ομάδας στο πρώτο μισό της περιόδου δικαίωσε την επιμονή του, έστω κι αν τα προβλήματα της καθημερινότητας παρέμεναν άλυτα. Οι προσθαφαιρέσεις στη διάρκεια του χειμερινού μεταγραφικού παζαριού, όμως, τον ώθησαν να δηλώσει δημοσίως πως η ΑΕΛ συνεχίζει αποδυναμωμένη. Ήταν το πρώτο προειδοποιητικό σινιάλο για όσα έμελλε ν’ ακολουθήσουν.
 
Έλλειψη προοπτικής
Η πώληση του Σιέλη και ο σοβαρός τραυματισμός του Σόουζα ήταν δύο ισχυρά πλήγματα στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας, στα οποία προστέθηκε η πρόσφατη απουσία του Ντόσα Τζούνιορ. Η ΑΕΛ απώλεσε την ισορροπία και την εύρυθμη λειτουργία στα μετόπισθεν, στα οποία βασίζεται κάθε ομάδα του Χριστοδούλου. Τα πρόβλημα ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα επηρέαζε και τις υπόλοιπες γραμμές της ομάδας, όπερ και εγένετο στα παιχνίδια με ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια και Ερμή.
Αν το αγωνιστικό ήταν το μοναδικό πρόβλημα, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο προπονητής της ΑΕΛ θα παρέμενε στο πόστο του και θα εύρισκε τον τρόπο είτε να το μπαλώσει είτε να το διορθώσει μια και καλή. Ωστόσο η ύπαρξη όλων των υπόλοιπων ακανθωδών θεμάτων της καθημερινότητας είχε γεμίσει ήδη το ποτήρι της υπομονής, με αποτέλεσμα το αγωνιστικό να γίνει η σταγόνα που το ξεχείλισε.
Ο Χριστοδούλου είναι εξαιρετικά φιλόδοξος και δεν συμβιβάζεται με την απουσία προοπτικής. Επέστρεψε στην ΑΕΛ, διότι πίστεψε πως μπορεί να την επαναφέρει σε πρωταγωνιστικό επίπεδο και να διεκδικήσει μαζί της τίτλους. Για να δεχθεί οικειοθελώς ν’ αποχωρήσει από αυτό το πρότζεκτ, το πιθανότερο είναι πως -στην πορεία του χρόνου- πείστηκε πως ήταν αδύνατον να δημιουργήσει ή να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την επιτυχή ολοκλήρωσή του. Και αυτό οφείλει να προβληματίσει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο το σύλλογο της Λεμεσού.