Η Ομόνοια «πυροβολεί τα πόδια της»

Αν ο ιστορικός του μέλλοντος αναζητήσει ένα άκρως αντιπροσωπευτικό δείγμα για την Ομόνοια της περιόδου 2016/17, το πιθανότερο είναι πως θα καταλήξει σε όσα ακολούθησαν τη σαββατιάτικη νίκη επί της ΑΕΛ. Διότι οι κινήσεις των «πρασίνων» το περασμένο πενθήμερο είναι πιο ενδεικτικές της παθογένειας (ή μήπως των παθογενειών) στο σύλλογο απ’ ό,τι οποιοδήποτε από τα ολοκληρωθέντα ή επικείμενα παιχνίδια τους σε αυτή τη σεζόν.
Αμέσως μετά την πιο ευρεία επικράτηση σε ντέρμπι στην τρέχουσα περίοδο, αμέσως μετά από μια επιτυχία που διατήρησε ακέραιες τις πιθανότητες εξασφάλισης ευρωπαϊκού εισιτηρίου μέσω του πρωταθλήματος, αμέσως μετά από ένα αποτέλεσμα που επιτρέπει την ελπίδα -με νίκη στο επερχόμενο clasico- επιστροφής ακόμη και στην κούρσα για τον τίτλο, αμέσως μετά το εξαιρετικό ποδαρικό στη μετά-Κάρβερ εποχή, το «τριφύλλι» αποφάσισε:
1.να πωλήσει τον πιο σταθερό σε απόδοση (εξ ου και πολυτιμότερο) παίκτη του την περασμένη διετία, τον Κίλιαν Σέρινταν (15 γκολ και έξι ασίστ πέρυσι, οκτώ γκολ και ισάριθμες ασίστ ως την 25η αγωνιστική του τρέχοντος πρωταθλήματος)
2.να μην πάρει εισιτήρια για το ντέρμπι με τον ΑΠΟΕΛ υπό τον φόβο διακοπής του από τους οργανωμένους που απαιτούν παραιτήσεις συγκεκριμένων μελών του Δ.Σ.
Ακόμη κι αν προσπεράσει κάποιος την υπερβολικά δραματοποιημένη κοινοτυπία περί τάσεων αυτοκτονίας, είναι αδύνατον να μην παραδεχθεί τουλάχιστον πως γι’ ακόμη μια φορά η Ομόνοια «πυροβολεί τα πόδια της».
 

Λάθος μήνυμα
Η παραχώρηση του Σέρινταν στη Γιαγκελόνια είχε (όχι ως βασικό, αλλά μοναδικό) επιχείρημα την εξασφάλιση κέρδους (€300.000) από έναν ποδοσφαιριστή, το συμβόλαιο του οποίου εξέπνεε τον ερχόμενο Μάιο.
Ερώτημα πρώτο: αν ο παίκτης εθεωρείτο απαραίτητος (όπως οι αριθμοί και οι εμφανίσεις του μαρτυρούν ότι ήταν), γιατί δεν έγινε έγκαιρα επέκταση-ανανέωση του συμβολαίου του;
Ερώτημα δεύτερο: Αν εθεωρείτο περιττός ή είχε εκφράσει ο ίδιος πρόθεση αποχώρησης, γιατί δεν παραχωρήθηκε τον Ιανουάριο, προκειμένου με τα χρήματα της αποζημίωσης να αποκτηθεί αντικαταστάτης που θα μπορούσε να συνδράμει περισσότερο την ομάδα στην επιδίωξη των στόχων της;
Μεσούσης της περιόδου και μετά το κλείσιμο του χειμερινού μεταγραφικού παραθύρου, μεγάλος σύλλογος δεν παραχωρεί τον δεύτερο σκόρερ και κορυφαίο στις ασίστ ποδοσφαιριστή του -ιδίως, αν ευρίσκεται σε δυσχερή θέση αναφορικά με την υλοποίηση των στόχων του.
Η Ομόνοια το έπραξε και, μολονότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, εν προκειμένω το μήνυμα που περνά -προς όλες τις κατευθύνσεις- είναι επιζήμιο για την ίδια: είτε θυσιάζει την αγωνιστική προοπτική στο βωμό του οικονομικού κέρδους, είτε θεωρεί ήδη -πριν καν την έναρξη της β’ φάσης- πως η σεζόν είναι χαμένη σε αγωνιστικό επίπεδο και φροντίζει να περιορίσει τις συνέπειες σε όλα τα υπόλοιπα.
 

Ομολογία αδυναμίας
Η παραίτηση από το ποσοστό των εισιτηρίων που της αναλογούσαν για το σαββατιάτικο clasico ισοδυναμεί με ομολογία αδυναμίας εκ μέρους της διοίκησης. Αδυνατεί να επικοινωνήσει με, να πείσει και να ελέγξει ένα σημαντικό κομμάτι των οπαδών (οργανωμένοι), αδυνατεί να προστατέψει το υπόλοιπο κοινό έναντι των απειλών αυτού του κομματιού, αδυνατεί να εμπνεύσει και να συσπειρώσει, αδυνατεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά κρίσεις.
Υπόθεση εργασίας: αν η Ομόνοια καταβάλλει μεθαύριο τον ΑΠΟΕΛ (και πλησιάσει στους έξι βαθμούς την κορυφή ακριβώς με την έναρξη της β’ φάσης), οι οργανωμένοι επιμείνουν στην απειλή τους και η διοίκηση στη θέση της πως δεν υποκύπτει σε τελεσίγραφα, τι θα συμβεί; Θα υποχρεωθούν οι «πράσινοι» να δώσουν όλα τα καθοριστικά για την έκβαση της σεζόν ντέρμπι δίχως κόσμο; Αποτελεί αυτή η (διόλου απίθανη) εξέλιξη έναν αποδεκτό συμβιβασμό; Ή μήπως ακόμη ένα αυτογκόλ;
Το ερώτημα είναι ρητορικό, χρήσιμο όμως για την ανάδειξη της ακόλουθης πραγματικότητας: όπως στην τρέχουσα περίοδο η άμυνα της Ομόνοιας μεταδίδει την αίσθηση (στα όρια της βεβαιότητας) πως ακόμη και χωρίς πίεση θα υποπέσει -αργά ή γρήγορα- στο λάθος που θα οδηγήσει σε παραβίαση της εστίας της, έτσι και ο σύλλογος εκπέμπει μια εξ ίσου ισχυρή αίσθηση πως ακόμη και δίχως έξωθεν πολεμική θα βρει έναν τρόπο να τρώγεται με τα ρούχα του, να διχάζεται και να αυτοϋπονομεύεται.
Γι' αυτό, το πρώτο και πιο μεγάλο στοίχημα που έχει (και πρέπει) να κερδίσει η Ομόνοια για την επιστροφή στις επιτυχίες, είναι να αποδειχθεί αντάξια του ονόματός της. Διότι εδώ και χρόνια η εικόνα που περνά είναι πως όσοι την απαρτίζουν κάθε άλλο παρά ομονοούν για το τι είναι δέον γενέσθαι για το συμφέρον του σωματείου.