Βρακάς 28 ετών: Πως το αποφάσισε, η καθημερινότητα του και πως τον αντιμετωπίζουν

Την παράδοση όλοι την αγαπήσαμε και εκτιμήσαμε από παιδιά. Την βάλαμε στην καρδιά μας και νιώσαμε πολλές φορές περήφανοι. Από τότε που ήμασταν μαθητές του Δημοτικού.

Ήταν τότε που ντυνόμασταν με την παραδοσιακή στολή. Κυπριοπούλες τα κορίτσια και βρακάες τα αγόρια. Νιώθαμε περήφανοι μέσα σε αυτές τις στολές, σαν κάτι να φώτιζε τις μικρές ψυχές μας. Το βλέπαμε και στα μάτια των γονιών μας, ήταν λες και κάναμε κάτι σπουδαίο.

Πλέον γνωρίζω το γιατί. Μπορεί οι καιροί να αλλάζουν αλλά η παράδοση θα είναι πάντοτε η περηφάνια μας. Ο «σημαιοφόρος» που θα υπενθυμίζει ποιοι ήμασταν. Τα τραγούδια μας, τα τσιαττιστά μας, η παραδοσιακή φορεσιά… όλα όσα είναι η Κύπρος.

Πως θα σας φαινόταν όμως εάν βλέπατε μετά από τόσα χρόνια να περιφέρεται στους δρόμους ένας βρακάς;

Ο Αθηνόδωρος Γεωργίου, είναι ένας «σύγχρονος» βρακάς 28 χρονών, ένας βιωματικός βρακάς όπως αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του. Ένας νέος που έχει αφιερώσει την ζωή του στην παράδοση.

Τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας θα τον δείτε να περιφέρεται στο Μουσείο Νερού στη Λευκωσία. Ενώ τις υπόλοιπες, θα βρίσκεται σε κάποιο χωριό της Κύπρου όπου διδάσκει παραδοσιακή χειροτεχνία. Αλλά ποτέ χωρίς τη βράκα του.

Ο Αθηνόδωρος μιλάει στον ΡΕΠΟΡΤΕΡ online για την καθημερινότητα του, την απόφαση να φοράει συνεχώς τη βράκα, τους χλευασμούς αλλά και την σύνδεση του με την κυπριακή παράδοση.

Από ποιο χωρίο της Κύπρου κατάγεσαι;

Γεννήθηκα και έζησα μέχρι που τελείωσα το στρατό στο Παχύαμο Τυλιρίας. Τώρα πλέον κατοικώ στη Λευκωσία.

Ερχόμενος στη Λευκωσία αντιλήφθηκα ότι είναι ο ιδανικός τόπος να μένεις ώστε να προφέρεις για την παράδοση. Είναι κοντά σε όλα τα χωρία που πηγαινοέρχομαι.

Έχεις σπουδάσει κάτι σχετικό με την χειροτεχνία;

«‘Εσιει  πολλούς που με αρωτούν ήντα σχολή επία. Τζαί ήντα Πανεπιστήμια, τζαί αν έφερα πτυχία. Λαλώ τους πως η τέγνη μου εν δώρο του θεού μου, τζαι είχα Πανεπιστήμια τα σπίθκια του τζιουρού μου».

Όταν απολύθηκα από το στρατό πήγα σε ένα Ευρωπαϊκό πρόγραμμα για απόφοιτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, της ΑΝΑΔ και συγκεκριμένα στο πρόγραμμα της Υφαντικής.

Έτσι κατάφερα να εξελίξω την τέχνη και να ασχοληθώ εξολοκλήρου με την παράδοση. Έψαξα βρήκα παππούδες, γιαγιάδες και κάθισα μαζί τους. Έμαθα όσα περισσότερα μπορούσα. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη μέσα μου για να την αφήσω ζωντανή.

Διερωτήθηκα τότε μετά από τους παππούδες μας ποιος θα κρατήσει αναλλοίωτη την ιστορία μας και την παράδοσή μας. Αν όχι εγώ.Ποιος; Ένιωσα πως είναι υποχρέωση μου.

Πως και πότε σου μπήκε στο μυαλό να μάθεις τα πάντα για την παράδοση;

Στο χωριό ήμασταν μόνο πέντε νεαροί. Εγώ ήμουν ο μικρότερος. Δεν είχαμε κάτι να κάνουμε μετά το σχολείο . Ήμασταν απομακρυσμένοι από την Πόλη της Χρυσοχούς και το κέντρο, έτσι έπρεπε να βρούμε κάτι μα κάνουμε για να περνάμε την ώρα.

Είχα ένα θείο που είχε κατσίκες, και έφτιαχνε διάφορες κατασκευές με την βανούκα- αναδρίκα *. Κάθισα κοντά του και έμαθα.

Εκεί ξεκίνησαν όλα… πήγα σπίτι και έφτιαχνα ότι μου έμαθε αλλά σε ξύλο για να είναι πιο ανθεκτικά. Σε αυτό το ερέθισμα ξεκίνησα να αναζητώ και να θέλω να μάθω περισσότερα.

Στην πορεία γνώρισα μεγάλους ανθρώπους για να με μεταλαμπάδευσαν με τις γνώσεις τους. Ασχολήθηκα με την πέτρα και μετά με το ξύλο.

*ένα φυτό που βλαστάνει στα χωράφια, είναι μαλακό και μπορείς πολύ εύκολα να το σκαλίσεις

Πως έτυχε να διδάσκεις στα επιμορφωτικά;

Όταν ήρθα στη Λευκωσία για το Πρόγραμμα, είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο.

Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω μαθήματα ζωγραφικής στα επιμορφωτικά. Της δασκάλας της άρεσε πολύ η δουλειά μου και στο τρίτο μάθημα μου ζήτησε να δείξω και στους υπόλοιπους. Και μπήκα στην διαδικασία να ψάξω και να βρω πως μπορώ και εγώ να διδάσκω.

Επέλεξα την χειροτεχνία και την διδάσκω σχεδόν εννέα χρόνια.

Οι νέοι που κάνεις μάθημα ενδιαφέρονται για την παράδοση;

Υπάρχουν λίγοι από αυτούς αλλά καλοί.

Οι νέοι έκαναν στροφή προς την παράδοση τα τελευταία χρόνια. Τι πιστεύεις για αυτό;

Δεν έκαναν στροφή ακριβώς. Αρέσκονται στην παράδοση αλλά μέχρι ένα σημείο.

Την βράκα για παράδειγμα την φοράνε σαν στολή σε χορευτικούς συλλόγους. Δεν νομίζω να ήθελαν ποτέ να την φοράνε καθημερινά μόνο και μόνο επειδή αγαπούν την παράδοση.

Πως μπήκε η βράκα στην καθημερινότητά σου;

Η βράκα έγινε μέρος της ζωής μου. Στην αρχή την φορούσα για να είμαι στο πνεύμα. Πλέον είναι κομμάτι του εαυτού μου.

Ο κόσμος σε βλέπει περίεργα;

Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πήγα στην Λήδρας στην Παλιά Λευκωσία για καφέ, κάποιος μου φώναξε « έτον τζαι έναν ανδρωπον».

Ο κόσμος θεωρώ ότι δεν μπορεί να το δεχτεί. Αισθάνομαι πως ξέχασαν ποιοι είναι. Ξέχασαν πως ο προπάππους τους φορούσε αυτή τη βράκα αλλά σήμερα φοράμε παντελόνια. Ο άνθρωπός είναι άνθρωπος. Είτε βράκα φορεί είτε παντελόνια.

Πως είναι η καθημερινότητά σου;

Την καθημερινότητα την ρυθμίζεις βασισμένος στις ανάγκες της προσωπικότητά σου.

Για παράδειγμα, για εμένα η παράδοση είναι αυτό που αγαπώ. Τα τραγούδια, οι χοροί, η φορεσιά είναι η καθημερινότητα μου.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα σε μια καφετερία της Λευκωσίας ανάμεσα σε τόσο κόσμο να κάθομαι και να προσπαθώ να μιλήσω.

Με ποιο τρόπο διασκεδάζεις στον ελεύθερό σου χρόνο;

Δεν πάω σε κλαμπ και μπαράκια. Για παράδειγμα την Παρασκευή δεν θα βγω με το ζόρι επειδή είναι Παρασκευή όπως κάνουν όλοι οι νέοι.
Μια ταβέρνα με καλή παρέα είναι ότι πρέπει. Όσο πιο απλά γίνετε. Δεν μου αρέσει η φασαρία.

Δεν έχει κανένα από όσο γνωρίζω στην Κύπρο που να συνεχίζει να φοράει βράκα. Πώς νιώθεις για αυτό;

Είμαι περήφανος για αυτό που κάνω και που είμαι. Ποτέ μου δεν ένιωσα ντροπή. Ήταν επιλογή μου να συσχετιστώ με την παράδοση.

Χαίρομαι που νιώθω ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν αυτό που κάνω. Είναι όλοι μεγάλοι σε ηλικία, κοντά όμως σε αυτούς έμαθα πολλά.

Στο Μουσείο Νερού πως έτυχε να δουλεύεις και να ξεναγείς σχολεία;

Εντελώς τυχαία. Ήρθα μια ημέρα πληρώσω τον λογαριασμό και είδα πως έχτιζαν τον Μουσείο και ρώτησα λεπτομέρειες.

Μου άρεσε πολύ σαν ιδέα και αμέσως πήγα στο γραφείο του Διευθυντή. Με μια πρώτη συζήτηση ζήτησα να συνεργαστούμε και έτσι και έγινε.

Την βράκα την φοράς καθημερινά;Την ράβεις μόνος σου ;

Την φοράω συνέχεια.

Η καθε μία φορεσιά έχει μια ιδιαιτερότητα .Δεν είναι παραδοσιακή στολή. Πρέπει να μελετάς τους παλιούς και να το προσαρμόζεις στην καθημερινότητα σου.

Παλιά λέγανε «42 πιχιές πανί εκάμασιν μια βράκα». Υπάρχει μεγάλη μελέτη πίσω από το ράψιμο της βράκας. Τις περισσότερες τις ράβω μόνος μου. Έχω γύρω στις 15 βράκες.

Πότε φόρεσες για πρώτη φορά την βράκα;

Έχω την γαμπριάτικη βράκα του παππού μου. Όταν ήμουν μικρός φορούσα σε κάθε σχολική γιορτή την βράκα. Οι δικοί μου άνθρωποι με έβγάζαν φωτογραφίες.

Εκεί μου μπήκε και το μικρόβιο νομίζω.

Οι γυναίκες πως σε βλέπουν;

Εκείνες που αγαπούν την παράδοση με βλέπουν θετικά. Οι περισσότερες σε βλέπουν παράξενα. Λες και διερωτώνται από μέσα τους «μα επέλλανεν τουτος».

Είναι δύσκολο να αλλάξω τώρα για μια κοπέλα. Αγαπώ την παράδοση την έχω στην καρδιά μου.

«Ευκαριστούμεσε Αθηνόδωρε εμείς εις τον ΡΕΠΟΡΤΕΡ,
Συνέντευξη ζητήσαμε, τζαι είπες καλό! Μα πότε;
Να μείνεις πάντα αυθεντικός, τζαι των παιθκιών μας προίκα
Κοπέλια σαν του λόου σου, ποττέ ενε ξαναφκήκα».