Ιστορίες πίσω από κυπριακές αντίκες…το λεωφορείο, το τηλέφωνο και το κράνος «δόλωμα»

Το άρωμα ενός παλιού αντικειμένου, ενός παλιού βιβλίου, μιας παλιάς και ξεχασμένης φωτογραφίας,  μυρίζει ιστορία. Ιστορία που συνδέεται με κοινωνίες. Κοινωνίες διαφορετικές από αυτή που ζούμε τώρα αλλά τόσο κοντά σ΄ αυτό που εξελιχθήκαμε.

Πάντα λάτρευα και εκτιμούσα την αξία των παλιών αντικειμένων. Πάντοτε ενθουσιαζόμουν με αντικείμενα που αν και άψυχα ζωντάνευαν στα μάτια μου, μαθαίνοντας την ιστορία που κρύβουν.

Ήμουν σε μία διαδικασία ψαξίματος για να βρω ένα παλιό pickup και ο λόγος αυτός στάθηκε η αφορμή για να συναντήσω τον κ. Σώτο και την κ. Γιάννα. Ιδιοκτήτες μιας αποθήκης στην Παλουριώτισσα, το Flea Market. Μιας αποθήκης που μυρίζει… ιστορία.

Ο κύριος Σώτος και κυρία Γιάννα είναι αδέλφια αλλά και δύο άνθρωποί που έχουν την ίδια αγάπη… τα παλιά αντικείμενα. Με ξενάγησαν στο χώρο εξιστορώντας μου με τις ώρες ιστορίες από τα παλιά.

Το Αμερικάνικο τηλέφωνο

Ένα κοινό τηλέφωνο που όλοι είχαμε  στα σπίτια μας, όπως αυτό ακριβώς που είχε και η γιαγιά μου, ίδιο στο χρώμα αλλά με διαφορετική ιστορία.

Το συγκεκριμένο τηλέφωνο, αποτελεί ένα από τα πρώτα τηλεφωνικά συστήματα που έφτασαν στην Κύπρο και χρονολογείται γύρω στο 1961 και βρισκόταν στα γραφεία της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Κύπρο.

Παρκόμετρο από την κατεχόμενη Κερύνεια
Παραδίπλα, ένα από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια που υπάρχουν στον χώρο είναι το πράσινο παρκόμετρο, το οποίο χρονολογείται μεταξύ 1971-1974. Στο οποίο με μεγάλα γράμματα αναγράφεται η επιγραφή «ΔΗΜΟΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ».

Κράνος «δόλωμα»
Περνώντας από το «δωμάτιο» με τα καπέλα και τα κράνη, την μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ένα στρατιωτικό κράνος καρφωμένο σε ένα μεταλλικό σίδερο. Εμφανές ότι είναι χειροποίητο.

Ο κ. Σώτος μου περιγράφει πως, το συγκεκριμένο κράνος το χρησιμοποιούσαν οι στρατιώτες  ως «δόλωμα» για να αποφεύγουν τα πυρά των ελεύθερων σκοπευτών.

«Πριν προχωρήσουν σε άλλο σημείο οι στρατιώτες κρύβονταν και κρατούσαν ψηλά την κατασκευή αυτή ώστε σε περίπτωση που υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευτές να πυροβολήσουν πρώτα το καπέλο «δόλωμα». Εάν έβλεπαν ότι το πεδίο είναι ελεύθερο τότε προχωρούσαν», περιγράφει ο κ. Σώτος.

Κάρτ Ποστάλ μετά το πραξικόπημα
Θύμησες από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή «ξυπνούν» βλέποντας τις κάρτες φτιαγμένες από τον κύπριο καλλιτέχνη τον Μίκη Φυνικαρίδη. Οι καρτ ποστάλ καταγράφουν με σαρκαστική διάθεση τα γεγονότα της εισβολής.

Τα πρώτα λεωφορεία στην Κύπρο
Σε ένα στενό διάδρομο υπάρχουν πολλές φωτογραφίες εποχών, ανάμεσα σε αυτές ένα λεωφορείο σαν αυτά ακριβώς που βλέπουμε σε σειρές κυπριακής παραγωγής, οι οποίες εξιστορούν τη ζωή 70 χρόνια πριν.

Η φωτογραφία ανήκει στον κ. Χάρης Κουκουλίδη, ιδιόκτητη εταιρείας κυπριακών αμαξωμάτων για λεωφορεία. Στην φωτογραφία απεικονίζεται ένα από τα πρώτα 10 λεωφορεία που έφτασαν στην Κύπρο από τον Καναδά το 1946, τα αμαξώματα κατασκευάστηκαν από τον πατέρα του κ. Χάρη, το Σάββα Κουκουλίδη , από τους πρώτους κατασκευαστές αμαξωμάτων.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως τα συγκεκριμένα λεωφορεία είναι αριστεροτίμονα.

Υπάρχουν πολλά αντικείμενα με αξία προς πώληση αλλά αποδεικνύεται πώς τα χρήματα δεν μπορούν  να κερδίσουν τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα που δημιουργούν κάποια από τα αντικείμενα.

Η παιδική κούνια των ιδιοκτητών και η ραπτομηχανή Singer, είναι δύο αντικείμενα συναισθηματικής αξίας. Αποτελούν ένα κομμάτι της οικογένειας τους, της δικής τους ιστορίας.

«Αυτή δεν θα την πωλήσω πότε. Εδώ γεννήθηκα εγώ και τα υπόλοιπα τρία μου αδέλφια. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας. Μόνον τα εγγόνια μας δεν μεγάλωσαν εδώ».

Η κούνια είναι περίπου 63 χρόνων. Αποτελεί εξολοκλήρου σιδερένια κατασκευή και λείπει από πάνω το σίδερο σε σχήμα «Γ» στο οποίο τότε τοποθετούσαν ένα ρούχο.

Η ραπτομηχανή Singer είναι ένα αντικείμενο που υπήρχε σε όλα τα κυπριακά σπίτια. Δεν είναι σπάνιο να βρεθεί αλλά για την κ. Γιάννα είναι κομμάτι της ζωής της. Από τότε πού έφυγε άτακτα με την οικογένεια της σε άλλο σπίτι, αφού διώχτηκαν από το δικό τους μετά τον πόλεμο.

«Φύγαμε από το σπίτι μας άρον- άρον, δεν μπορούσαμε να πάρουμε πολλά. Οι έποικοι που έμπαιναν στα σπίτια έπαιρναν τα αντικείμενα και τα πουλούσαν. Ήταν το πρώτο αντικείμενο που αγόρασε η μάνα μου. Είναι κάτι που μου την θυμίζει».