Οι προεδρικές εκλογές και το δούλεμα στον «πατριωτικό χώρο» της Ελένης

Εδώ και αρκετές μέρες κινούμαστε για τα καλά στον αστερισμό των επόμενων προεδρικών εκλογών. Ειδικά στον ενδιάμεσο χώρο, οι διεργασίες ενόψει Προεδρικών έχουν επισημοποιηθεί και ο στόχος έχει τεθεί ξεκάθαρα:

 
Η κάθοδος των πέντε κομμάτων που τον αποτελούν με κοινό υποψήφιο, ο οποίος θα έχει προοπτική νικηφόρας πορείας γι’ αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας.
 
Η χρονική στιγμή κατά την οποία τα κόμματα του Κέντρου άνοιξαν τον χορό των προεδρικών εκλογών δεν είναι ζήτημα-κάποιοι λένε πως έτρεξαν να τον ανοίξουν νωρίς-, μιας και αργά ή γρήγορα, αν όχι σήμερα, σίγουρα αύριο, αυτό θα συνέβαινε. Όχι μόνο από μέρους των συγκεκριμένων κομμάτων, αλλά και από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του τόπου.
 
Ζήτημα όμως για τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου είναι πως ξεκίνησαν και συνεχίζουν την προσπάθεια τους για καθολική συμπόρευση στις προεδρικές εκλογές, από λάθος εκκίνηση.
 
Επιλέγοντας, σε τελική ανάλυση, να κοροϊδεύονται μεταξύ τους, νομίζοντας πως μπορούν να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους, δίνοντας την εντύπωση ότι νομίζουν πως οι ψηφοφόροι τρώνε κουτόχορτο.
 
Σε μια κοινωνία που εδώ και μήνες βουίζει ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Γιώργος Λιλλήκας θέλουν και θα είναι και οι δύο υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές, τα κόμματά τους-τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου γενικότερα-παίζουν κρυφτούλι, έχουν αποδοθεί πριν καν μπουν στα βαθιά των συζητήσεων τους, σε ένα προληπτικό παιχνίδι επίρριψης ευθυνών για την προδιαγραφόμενη αποτυχία τους να υλοποιήσουν τον φραστικά διακηρυγμένο στόχο τους. Την κοινή υποψηφιότητα.
 
Το μεν ΔΗΚΟ «κρύβει» το ενδιαφέρον του προέδρου του σαν επτασφράγιστο μυστικό που ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι’ αυτοί κρυφό καμάρι, στη δε Συμμαχία Πολιτών ο Γιώργος Λιλλήκας πήρε το πράσινο φως να είναι υποψήφιος, αλλά δεν έχει, λένε, εξαγγείλει υποψηφιότητα. Σοβαρά, θα μας τρελάνουν; Σε ποιους νομίζουν ότι απευθύνονται;
 
Φυσικά, το πώς τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου-και όλα τα κόμματα- αντιμετωπίζουν τους ψηφοφόρους, ουδόλως μας απασχολεί, εναπόκειται στον κάθε πολίτη να τα αξιολογήσει και να τα κρίνει.
 
Αλλά στον ενδιάμεσο χώρο, τον κατά την Ελένη Θεοχάρους «πατριωτικό χώρο»- λες και όσοι δεν ενστερνίζονται τις απόψεις τους είναι απάτριδες-(σ.σ. αυτός είναι ο «σύγχρονος» πολιτικός λόγος στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2017), τα πράγματα τείνουν να εξελιχθούν σε μια κακόγουστη πολιτική φαρσοκωμωδία.
 
Μια κακόγουστη πολιτική φαρσοκωμωδία, την οποία ο συγκεκριμένος χώρος και οι ψηφοφόροι των κομμάτων που τον αποτελούν ή τον αποτέλεσαν κατά καιρούς, βιώσαν επανειλημμένως σχεδόν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις για ανάδειξη Πρόεδρου της Δημοκρατίας, με γνωστά σε όλους τα αποτελέσματα. Να καθίστανται η ουρά των δύο πόλων, άλλοι του ΑΚΕΛ, άλλοι του ΔΗΣΥ, άλλοι και των δύο.
 
Συνεχίζοντας λοιπόν με τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησαν την πορεία τους προς τις επόμενες προεδρικές εκλογές οι του ενδιάμεσου χώρου, συνεχίζοντας το δούλεμα και των εμπαιγμό των ίδιων των υποστηρικτών τους, η κατάληξη και αυτής της προσπάθειάς τους είναι προδιαγεγραμμένη.  
 
Μια κατάληξη, που όταν έρθει η στιγμή να την αντιμετωπίσουν κατάματα και δεν θα μπορούν να παίξουν το κρυφτούλι που σήμερα παίζουν, τους μόνους που θα πρέπει να μέμφονται γι’ αυτή την κατάληξη δεν θα είναι τους ψηφοφόρους, αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους.
 
Έτσι όπως τότε, το 2008, όταν κυριολεκτικά κατάφεραν να μην στείλουν έναν υποψήφιο που μέχρι λίγους μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές συγκέντρωνε ποσοστά Μακαρίου, τον Τάσσο, στον δεύτερο γύρο…