Η κυνική Τουρκία, το blame game και η υστερική λογική της «λύση να ’ναι κι’ ότι να ’ναι»
16:07 - 07 Φεβρουαρίου 2017
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο κύβος ερρίφθη και σε περίπου ένα μήνα, όπως όλα δείχνουν, οδηγούμαστε ξανά στη Γενεύη για συνέχιση της Διάσκεψης για την Κύπρο προς συζήτηση του ζητήματος της ασφάλειας και των εγγυήσεων.
Υπό το πρίσμα της επιστροφής στη Γενεύη, τα Ηνωμένα Έθνη διά του Ειδικού Συμβούλου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για το Κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Έιντε, αναζητούν απεγνωσμένα σε Αθήνα και Άγκυρα φόρμουλες γεφύρωσης του χάσματος που χωρίζει την ελληνική και τουρκική πλευρά επί του θέματος, χωρίς μέχρι στιγμής να διαφαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.
Η Τουρκία, όχι μόνο δεν δείχνει διατεθειμένη ν’ αποποιηθεί των εγγυητικών της δικαιωμάτων και ν’ αποδεχθεί αποχώρηση του συνόλου του στρατού της από το νησί, αντιθέτως σπεύδει με κάθε ευκαιρία ν’ ανεβάσει τον πήχη των αξιώσεων της και να προβάλει νέες απαιτήσεις που είναι απαράδεκτες και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Μέσα σε αυτό ζοφερό σκηνικό που η Άγκυρα δημιουργεί διά των δημόσιων τοποθετήσεων υψηλόβαθμων πολιτειακών αξιωματούχων της, υπάρχουν αρκετοί στην ε/κ πλευρά που θέλουν να πιστεύουν πως η Τουρκία παίζει απλώς το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης και πως όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή θα επιδείξει την απαιτούμενη διαλλακτικότητα.
Μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα, όμως η ιστορία καταδεικνύει ότι η Τουρκία, αυτά που διεκδικεί δημοσίως, ακριβώς αυτά είναι που διεκδικεί και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν έχει μάθει να κρύβεται και να ζητά περισσότερα απ’ όσα πραγματικά θέλει για να έχει να δώσει, ανέκαθεν υπήρξε και φαίνεται να παραμένει κυνική, ωμή και ξεκάθαρη ως προς τις επιδιώξεις της.
Διόλου τυχαίο δεν είναι, εκτιμούμε, που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ολοένα και πυκνώνει τις αναφορές του το τελευταίο διάστημα περί εξάντλησης κάθε περιθωρίου αποκάλυψης των πραγματικών προθέσεων της Τουρκίας, αποφεύγοντας να καλλιεργήσει ή να συντηρήσει το κλίμα υπεραισιοδοξίας, που πριν από την πρώτη Γενεύη πολλοί δημιούργησαν. Ενώ ακόμη και ο συνήθως αισιόδοξος και ευθυγραμμισμένος με τ’ άστρα Έιντε, το είπε την περασμένη Παρασκευή από την Αθήνα ευθαρσώς, πως πρόκειται για ενδιάμεσο σταθμό και τίποτα περισσότερο.
Ενόψει Γενεύης αριθμός 2 λοιπόν, ας μην γίνουν τα ίδια λάθη και ας μην προτρέξουν ορισμένοι να προεξοφλήσουν ξανά αποτέλεσμα τύπου βρισκόμαστε μια ανάσα μακριά από τη λύση.
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας βλέπουμε τις πραγματικότητες κατάματα. Οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό βρίσκονται μεν σε οριακό σημείο, η απόσταση όμως από τη λύση μοιάζει να είναι πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση για τη μη λύση.
Γι’ αυτό και όσο καλύτερα είμαστε, απ’ όλες τις απόψεις, προετοιμασμένοι για το δεύτερο, τόσο πιο ανώδυνα για τη δική μας πλευρά θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε τους κραδασμούς μιας ενδεχόμενης αποτυχίας και αυτής της διαπραγματευτικής προσπάθειας(σ.σ. όχι μόνο ενόψει Γενεύης2), διατηρώντας ταυτόχρονα το παράθυρο της ευκαιρίας ανοικτό.
Κυριότερο απ’ όλα σε μια τέτοια αρνητική εξέλιξη, να μην επαναληφθεί φαινόμενο ανάλογο με αυτό μετά τη Γενεύη αριθμός 1…κάποιοι ανάμεσά μας ν’ αποενοχοποιούν την Τουρκία και να στοχοποιούν την δική μας(σ.σ. ελληνική πλευρά), ως την υπαίτια για ένα πιθανό αδιέξοδο.
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας βλέπουμε τις πραγματικότητες κατάματα. Οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό βρίσκονται μεν σε οριακό σημείο, η απόσταση όμως από τη λύση μοιάζει να είναι πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση για τη μη λύση.
Γι’ αυτό και όσο καλύτερα είμαστε, απ’ όλες τις απόψεις, προετοιμασμένοι για το δεύτερο, τόσο πιο ανώδυνα για τη δική μας πλευρά θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε τους κραδασμούς μιας ενδεχόμενης αποτυχίας και αυτής της διαπραγματευτικής προσπάθειας(σ.σ. όχι μόνο ενόψει Γενεύης2), διατηρώντας ταυτόχρονα το παράθυρο της ευκαιρίας ανοικτό.
Κυριότερο απ’ όλα σε μια τέτοια αρνητική εξέλιξη, να μην επαναληφθεί φαινόμενο ανάλογο με αυτό μετά τη Γενεύη αριθμός 1…κάποιοι ανάμεσά μας ν’ αποενοχοποιούν την Τουρκία και να στοχοποιούν την δική μας(σ.σ. ελληνική πλευρά), ως την υπαίτια για ένα πιθανό αδιέξοδο.
Στο blame game που αναπόφευκτα θ’ ακολουθήσει, το τελευταίο πράγμα που θα χρειαστούμε είναι κάποιοι από εμάς να ρίχνουν νερό στον μύλο της τουρκικής προπαγάνδας πυροβολώντας για παράδειγμα τον Νίκο Κοτζιά και τον κάθε Νίκο Κοτζιά, που πολύ σωστά υπερασπιζόμενος αρχές και αξίες αρνείται να αποδεχθεί την υστερική λογική της… λύσης να ’ναι κι’ ότι να ’ναι.