Άλλο λύση, άλλο διαγραφή της Ιστορίας και εθνικής μας ταυτότητας

 
Από την περασμένη Παρασκευή, οπόταν και η Ολομέλεια της Βουλής πέρασε τον εορτασμό του Ενωτικού Δημοψηφίσματος στα σχολεία, γινόμαστε για μια ακόμη φορά μάρτυρες εκδήλωσης υπέρμετρων… υπερευαισθησιών από συγκεκριμένες κατευθύνσεις, που θεωρούν ότι με την απόφαση αυτή τορπιλίζεται τάχα η προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού.   
 
Διαβάζουμε και ακούμε αντιδράσεις, που λίγο ή πολύ παραπέμπουν σε υιοθέτηση λογικών διαγραφής της εθνικής μας ταυτότητας και πλήρους αποκοπής από την Ιστορία μας, σε λογικές που απαιτούν όπως στο βωμό της… επανένωσης αποποιηθούμε την εθνική μας καταγωγή και ό,τι απέμεινε-ή καλύτερα αφήσαμε στην νέα τάξη πραγμάτων που ζούμε-, να την θυμίζει.
 
Είτε το θέλουν όμως ορισμένοι είτε όχι, τόσο ιστορικά όσο και επιστημονικά, η ελληνική εθνική μας ταυτότητα είναι αδιαμφισβήτητη και μη διαπραγματεύσιμη, κυπριακό έθνος δεν υπάρχει.
 
Μιλάμε για Έλληνες και Τούρκους της Κύπρου, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, οι οποίοι μέσα από μια ενδεχόμενη λύση θα κληθούν να συνυπάρξουν αρμονικά. Με βασική προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο, την εκ των προτέρων διασφάλιση του σεβασμού της διαφορετικότητας τους, της εθνικής τους καταβολής. Και ένα εγχείρημα ή μια μελλοντική εν δυνάμει σχέση, που δεν μπορεί να είναι μονόδρομος, που προϋποθέτει ως βασικότατο συστατικό επιτυχίας το αμφίδρομο του χαρακτήρα της, την αμοιβαιότητα στο σεβασμό…
 
Ενοχλήθηκαν σφόδρα οι Τουρκοκύπριοι, προεξάρχοντος του Μουσταφά Ακιντζί, από την απόφαση της Βουλής της περασμένης Παρασκευής, ενοχλήθηκαν σφόδρα και κάποιοι ελληνόφωνοι Κύπριοι ανάμεσά μας.
 
Είναι αυτοί οι ίδιοι που ουδόλως ή ολίγον ενοχλούνται όταν κάθε 15 Νοεμβρίου στα κατεχόμενα γιορτάζουν με ζορνέδες και νταούλια μια εξόχως πολιτική πράξη απόσχισης, της παράνομης ανακήρυξης του ψευδοκράτους, είναι αυτοί οι ίδιοι που έπαψαν να ενοχλούνται όταν κάθε 20 του Ιούλη στα κατεχόμενα πανηγυρίζουν με κάθε λαμπρότητα την επέτειο της «τουρκικής ειρηνευτικής αποστολής στην Κύπρο».  
 
Είναι αυτοί οι ίδιοι προφανώς, που αν αύριο η άλλη πλευρά για… χάρη της προσπάθειας λύσης του Κυπριακού, απαιτήσει να σταματήσουμε να τιμούμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ,  την 25^η Μάρτιου ή την 28^η Οκτωβρίου, θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν ως λογικό το αίτημά της για να μην προάγεται, άκουσον-άκουσον, ο εθνικισμός.
 
Και είναι επίσης αυτοί οι ίδιοι, που δεν δείχνουν να ενοχλούνται από την συνεχιζόμενη από τουρκικής πλευράς προβολή επικινδύνων για τη βιωσιμότητα μιας ενδεχόμενης λύσης του Κυπριακού, θέσεων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
 
Καιρός άπαντες να κατανοήσουν κάτι πολύ απλό. Ότι μια λύση του Κυπριακού-ακόμα και διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας- δεν προϋποθέτει τη διαγραφή της Ιστορίας μας, την αποποίηση της εθνικής μας ταυτότητας, της εθνικής μας καταγωγής και υπόστασης.
 
Το σημαντικότερο απ’ όλα, να γίνει επιτέλους κατανοητό απ’ όλους ότι η λύση του Κυπριακού, για να είναι βιώσιμη, θα πρέπει μεταξύ άλλων να εδράζεται στην αποδοχή της πραγματικότητας πως Έλληνες και Τούρκοι της Κύπρου θα κληθούν να την εφαρμόσουν. Ότι ποτέ, καλώς ή κακώς, ο ένας λαός δεν πρόκειται να γίνει ένα Έθνος.

 

Αυτό πρέπει να κατανοήσει και να αποδεχθεί κάποτε η τουρκική πλευρά, αυτό και όσοι στη δική μας πλευρά σπεύδουν με κάθε ευκαιρία να δαιμονοποιήσουν και να αναθεματίσουν οποιαδήποτε ενέργεια κατά καιρούς έρχεται-απ' όπου και να προέρχεται- να υπενθυμίσει το αυτονόητο. Ότι και μετά από μια πιθανή λύση, Έλληνες της Κύπρου θα συνεχίσουμε να είμαστε...