31 Δεκεμβρίου 1994… Το φρικτό έγκλημα λίγο πριν το νέο έτος με θύμα τον 6χρονο Νικόλα

Η υπόθεση Δουρή είναι η μοναδική περίπτωση στη Ελλάδα που χαρακτηρίζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό από το «σύνδρομο τη κλειστής κοινωνίας». Βρισκόμαστε στη Ερμιόνη Αργολίδας. Ήταν αργά το βράδυ της παραμονής Πρωτοχρονιάς του 1994 όταν ο χρόνος άρχισε να μετρά αντίστροφα για την αποκάλυψη ενός φρικτού εγκλήματος με θύμα ένα εξάχρονο παιδί που –κατά κοινή ομολογία- μεγάλωνε σε ένα δραματικά ακατάλληλο περιβάλλον... Τον γιο του Μανώλη Δουρή, Νικόλα.

Λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου οι γονείς του μικρού καλούν την αστυνομία για να δηλώσουν την εξαφάνισή του. Ο Νικόλας είχε φύγει από το σπίτι του αργά το μεσημέρι και παρότι είχε νυχτώσει, δεν είχε επιστρέψει στο σπίτι. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει περάσει το απαιτούμενο 48ωρο, η κινητοποίηση των ανδρών της ασφάλειας είναι άμεση και ολόκληρο το χωριό ξεκινά να ψάχνει τον εξάχρονο, με τα φώτα της δημοσιότητας να πέφτουν πάνω στον «απελπισμένο πατέρα» που ψάχνει καταρρακωμένος να βρει το παιδί του. Κλαίει μπροστά στις κάμερες, παρακαλά για βοήθεια και ορκίζεται να εκδικηθεί.

Βρέθηκε το πτώμα... 

Παρά τις προσπάθειες της αστυνομίας, το πτώμα του μικρού Νικόλα βρίσκεται τελικά από τον ίδιο το Μανώλη Δουρή, πολύ κοντά στο σπίτι της οικογενείας, σε μία αλάνα. Σημείο, όμως, που κανένας δεν θα σκεφτόταν να ψάξει.

Η αστυνομία ξεκινά να υποψιάζεται πως ο Μανώλης Δουρής γνωρίζει πολλά παραπάνω από όσα λέει, κυρίως όταν ο ιατροδικαστής καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο εξάχρονος έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά και πέθανε από ασφυξία, καθώς κατά τη διάρκεια του βιασμού του, ο βιαστής του, του είχε φράξει το στόμα και τη μύτη.

Το έγκλημα είχε λάβει χώρα το απόγευμα της Παραμονής, με τον Δουρή να δηλώνει αργότερα πως πάνω σε μια κρίση του, επειδή το παιδί είχε αργήσει να γυρίσει στο σπίτι, προέβη στις συγκεκριμένες πράξεις, Παραδέχτηκε μάλιστα, πως προσπάθησε να κάψει το πτώμα, ωστόσο δεν τα κατάφερε, γι’ αυτό και το μετέφερε στο σημείο που «βρέθηκε» λίγο αργότερα από τον ίδιο.

Τον κακοποίησε σεξουαλικά και τον σκότωσε...

Ο Μανώλης Δουρής από «χαροκαμένος πατέρας» μετατρέπεται σε «ανθρωπόμορφο τέρας» που δε δίστασε να βιάσει και να σκοτώσει το ίδιο του το παιδί. Συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται, ενώ παρότι «σπάει» και ομολογεί αμέσως την ενοχή του κάνοντας λόγο για «αρρώστια» που τον οδήγησε σε αυτές του τις «απάνθρωπες πράξεις» -όπως τις χαρακτήρισε ο ίδιος- γρήγορα το μετανιώνει και δηλώνει αθώος.

Παρότι υπήρχαν βασικά στοιχεία που άφηναν αμφιβολίες για το αν ο πατέρας ήταν ο δολοφόνος του Νικόλα –όπως το γεγονός πως στο στόμα και τον πρωκτό του θύματος βρέθηκαν τρίχες που δεν ανήκαν στο Μανώλη Δουρή- ο ίδιος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης ενός έτους για ασέλγεια, 20 ετών για βιασμό και ισόβιας κάθειρξης για «ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση».

Η μεταφορά στη φυλακή 

Η απόφαση του δικαστηρίου γίνεται δεκτή με ικανοποίηση, αλλά από τη στιγμή που ανακοινώνεται αρχίζουν οι αντιδράσεις των κρατουμένων. Οι τρόφιμοι των φυλακών της Τρίπολης απειλούν με εξέγερση σε περίπτωση που μεταφερθεί εκεί ο παιδοκτόνος.

Έτσι, οι Αρχές αποφασίζουν να τον οδηγήσουν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας, όπου είχε διαμορφωθεί ειδικός χώρος για την κράτησή του. Κατά τη μεταγωγή του, ο Δουρής ξυλοκοπείται από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν κατεβαίνει από την κλούβα, το πρόσωπό του είναι αλλοιωμένο.

Το κλίμα είναι τόσο βαρύ εναντίον του, που οι Αρχές αναγκάζονται να τον μετακινούν συνέχεια. Μέσα σε δύο χρόνια ο Δουρής αλλάζει τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα.

Η αυτοκτονία

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1996, σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του, ο Μανώλης Δουρής δίνει τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί του στις φυλακές της Τρίπολης. Οι φύλακες τον βρίσκουν κρεμασμένο με το καλώδιο της τηλεόρασης.