«Ήταν ξημερώματα Πρωτοχρονιάς... Ο γιος μου ήταν ο πρώτος νεκρός»
08:28 - 30 Δεκεμβρίου 2017
Πρωτοχρονιά του 2007. Πριν προλάβει να ξημερώσει η πρώτη μέρα του χρόνου, μια τραγική είδηση συγκλόνισε το Παγκύπριο. Την ώρα που όλος ο κόσμος γιόρταζε την έλευση της νέας χρονιάς, το σπίτι της οικογένειας Μαυρικίου στο Στρόβολο ντυνόταν στα μαύρα. Ο 17χρονος Γιώργος Μαυρίκιος, ήταν ο πρώτος νεκρός του 2007 από τροχαίο δυστύχημα. Το νήμα της ζωής του κόπηκε ξαφνικά όταν, ενώ ήταν πεζός, μεθυσμένος οδηγός, τον παρέσυρε και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Έντεκα χρόνια μετά, η μητέρα του Λένα Κατελάρη, μιλά για εκείνο το μαύρο ξημέρωμα που άλλαξε για πάντα τη ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της στέλνοντας το δικό της ηχηρό μήνυμα σε όσους αυτές τις μέρες θα βγουν, θα πιουν και στη συνέχεια θα πάρουν τιμόνι στα χέρια τους για να οδηγήσουν. «Κάθε φορά που ακούω για ένα νέο θανατηφόρο δυστύχημα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι τη μάνα που μένει πίσω» εξομολογείται σε συνέντευξή της στον Reporter και συνεχίζει: «Κάθε φορά που κάνω μια διάλεξη με στόχο τη μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων, ειδικά μπροστά από παιδιά που έχουν την ηλικία του Γιώργου, νιώθω ότι δύο μάτια απ’ όλα εκείνα που με βλέπουν είναι τα μάτια του παιδιού μου και νιώθω ότι η ψυχούλα του χαίρεται. Όταν τελειώσω, λέω μέσα μου «Γιώργο μου σου έκανα ένα μνημόσυνο».
Εκείνο το εφιαλτικό ξημέρωμα
«Ήταν ξημερώματα Πρωτοχρονιάς, ο γιος μου ήταν ο πρώτος νεκρός του 2007. Ένας από τους λόγους που το τραγικό αυτό δυστύχημα συγκλόνισε το Παγκύπριο, ήταν η χρονική στιγμή που έγινε αλλά και το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είχε καμία ευθύνη. Βρισκόταν στο πεζοδρόμιο, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο και πριν προλάβει να ανοίξει την πόρτα, πέρασε κάποιος μεθυσμένος οδηγός, τον χτύπησε θανάσιμα, τον εγκατέλειψε και πήγε στο σπίτι του να κοιμηθεί. Εκείνο το βράδυ, η μεγάλη μου κόρη, η Αννίτα, που τότε ήταν 20 χρονών είχε συνεννοηθεί με τον αδερφό της ο οποίος γιόρταζε με τους φίλους του στο Τσέρι, να συναντηθούν σε κάποιο σημείο, για να τον παραλάβει και να γυρίσουν μαζί στο σπίτι. Όταν ο Γιώργος δεν εμφανίστηκε στην ώρα του εκεί που είχαν συνεννοηθεί, η Αννίτα άρχισε να τον καλεί στο τηλέφωνο χωρίς όμως ανταπόκριση. Τότε, την πήραν φίλοι του Γιώργου και της είπαν να μεταβεί στο νοσοκομείο γιατί ο αδερφός της είχε τραυματιστεί σοβαρά. Η κόρη μου ενημέρωσε τον πατέρα της ο οποίος μετέβη αμέσως στο νοσοκομείο και ακολούθως εκείνος με πήρε τηλέφωνο και πήγα και εγώ αμέσως. Τα θυμάμαι όλα σαν ταινία…
Νόμιζα ότι κοιμόταν
Στο νοσοκομείο το χειρότερο που περίμενα να ακούσω ήταν ότι είναι στο χειρουργείο, σοβαρά τραυματισμένος αλλά εκτός κινδύνου και έλεγα στον εαυτό μου ότι θα περάσουμε δύσκολα αλλά θα τα καταφέρουμε. Το παιδί μου ήταν τόσο ζωντανό, ήταν η χαρά της ζωής… Ούτε ένα λεπτό δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι ο γιος μου θα ήταν νεκρός. Μέχρι που μια γιατρός στις πρώτες βοήθειες με οδήγησε στο δωμάτιο που βρισκόταν ο Γιώργος για να τον δω… Νόμιζα ότι κοιμόταν… Του φώναζα και τον σκουντούσα για να ξυπνήσει. Όταν δεν αντέδρασε αμέσως κατάλαβα… Ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο κόσμος μου γκρεμίστηκε.
Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ;
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες για όλη την οικογένεια. Ένα μεγάλο γιατί καρφώθηκε στις σκέψεις μου. Αυτή ήταν η λέξη που μονοπωλούσε το μυαλό μου. Γιατί; Θυμάμαι τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μας για να μας συμπαρασταθεί, τις ειδήσεις στην τηλεόραση να λένε για το δυστύχημα και τον εντοπισμό του μεθυσμένου οδηγού που οδήγησε στο θάνατο το παιδί μου, κι εμένα να κάθομαι στον καναπέ σιωπηλή, με βλέμμα απλανές αδυνατώντας να συνειδητοποιήσω το κακό που μας βρήκε. Νόμιζα ότι έβλεπα έναν εφιάλτη και πως θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όπως πριν. Την επόμενη ημέρα, όταν έλεγαν στις ειδήσεις ότι εντοπίστηκε ο οδηγός, θυμάμαι να τον ακούω να λέει «δεν ήθελα να τον σκοτώσω. Σίγουρα δεν ήθελε να τον σκοτώσει, αλλά εδώ και 11 χρόνια δεν άκουσα μια συγγνώμη από τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Ούτε στο δικαστήριο έδειξε κάποια μεταμέλεια. Έλεγε ότι ο Γιώργος ήταν μέσα στο δρόμο, φορούσε σκούρα ρούχα και προκαλούσε…
Η ποινή «χάδι»
Όταν στην πρώτη δικάσιμο θα συναντιόμασταν αναγκαστικά με τον άνθρωπο που σκότωσε το παιδί μου δεν μπορείτε να φανταστείτε το σοκ που έπαθα. Ειδικά όταν άκουσα αυτά που έλεγε… Δεν ήρθε ποτέ να μου μιλήσει, πόσω μάλλον να ζητήσει συγγνώμη. Στην ανακοίνωση της ποινής δεν πήγα. Όταν ένα τόσο τραγικό γεγονός είναι ακόμα νωπό στη ψυχή σου, ή παραδίδεσαι ή μιλάς πολύ. Εγώ δεν ήθελα να πω τίποτα. Οποιαδήποτε ποινή δεν θα έφερνε τον γιο μου πίσω. Ωστόσο, πιστεύω ότι πρέπει να επιβάλλονται αυστηρότερες ποινές σε όσους προκαλούν θανατηφόρα δυστυχήματα , για παραδειγματισμό. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν «χάδι»… Τρία χρόνια φυλάκιση και τέσσερα χρόνια στέρηση άδειας την οποία όμως δεν εξέτισε ολόκληρη καθώς έλαβε προεδρική χάρη. Λίγο καιρό μετά αφέθηκε ελεύθερος και η τραγική ειρωνεία είναι πως ενάμιση χρόνο μετά τον είδα εγώ η ίδια να οδηγεί.
Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι έφυγε
Ο Γιώργος ήταν ένα παιδί που ότι και να είχες σε έκανε να το ξεχνάς. Ήταν η ψυχή της παρέας. Του άρεσε να χορεύει, να τραγουδά, έπαιζε ποδόσφαιρο, ήταν ένα παιδί μέσα σ’ όλα. Δεν ήθελε να βλέπει σκυθρωπά πρόσωπα. Όποιος τον ήξερε μόνο καλά λόγια είχε να πει γι’ αυτόν. Δεν ήταν άριστος, αλλά ήταν πολύ αγαπητός. Ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά μου και το μοναδικό αγόρι. Όταν χάσαμε τον Γιώργο, εκτός από την κόρη μου Αννίτα που ήταν 20 χρονών τότε, είχα άλλα τρία ανήλικα παιδιά. Τη Βίβιαν 13, την Αλεξία 10 και την Κωνσταντίνα 9 χρονών. Θυμάμαι μετά τις γιορτές, όταν άνοιξε το σχολείο, πήγαμε και κάναμε μια σεμνή τελετή με τους φίλους, τους συμμαθητές και τους καθηγητές του στη μνήμη του. Όλοι μαυροφορεμένοι, λουλούδια στο θρανίο του, ένα κλίμα βαρύ, γεμάτο πίκρα και πόνο, όχι μόνο στο σχολείο αλλά και στο σπίτι μας... Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι έχασα το παιδί μου.
Τα λόγια που με ταρακούνησαν
Όσο περνούσε ο καιρός η απώλεια μεγάλωνε. Βυθίστηκα στην κατάθλιψη, όσοι την έζησαν ξέρουν τι σημαίνει να βλέπεις τα πάντα μέσα από ένα μαύρο πέπλο. Όταν όμως ήρθα αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα, κατάλαβα ότι έπρεπε να το διαχειριστώ. Ένα βράδυ, δύο μήνες μετά το θάνατο του Γιώργου, όταν έβαλα τις αδελφές του να κοιμηθούν, άκουσα την Αλεξία μου να προσεύχεται στην Παναγία παρακαλώντας την να προσέχει τον αδελφό της αλλά να κάνει και τη μάμα της όπως πρώτα… Αυτά τα λόγια με είχαν συγκλονίσει. Εκείνο το βράδυ πήγα στο δωμάτιό μου, έκλαψα πολύ και είπα στον εαυτό μου ότι δεν έχω δικαίωμα να παραιτηθώ από τη ζωή, έχοντας άλλα τέσσερα παιδιά. Ούτε ο Γιώργος θα το ήθελε αυτό. Ήθελε μια μητέρα δυνατή. Όσο δύσκολο κι αν έμοιαζε αυτό, έπρεπε να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να παλέψω. Μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή που είχα τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων μου που στάθηκαν δίπλα μου και μου συμπαραστάθηκαν. Ιδιαίτερα ο πνευματικός μου πατέρας Παρασκευάς Αγάθωνος έκανε μεγάλο αγώνα για να με βοηθήσει. Σταδιακά έφτασα στην αποδοχή ότι ο Γιώργος δε θα ξαναγυρίσει και ότι έπρεπε να πιάσω τα κομμάτια της ψυχής μου, να τα ενώσω και να συνεχίσω, κυρίως για τα παιδιά μου που με χρειάζονταν.
Δεν ξαναστολίσαμε δέντρο
Τα επόμενα Χριστούγεννα, μετά το θάνατο του Γιώργου, τα κορίτσια μου, όπως όλα τα παιδιά, ήθελαν να στολίσουμε δέντρο. Δεν στολίσαμε όμως. Εδώ και έντεκα χρόνια στο σπίτι μας δεν έχουμε στολίσει δέντρο. Το δέντρο για μας ήταν ιεροτελεστία. Πάντα περιμέναμε να γυρίσει η μεγάλη μας κόρη η Αννίτα από το εξωτερικό όπου σπούδαζε, να στήσουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, να βάλουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και να αρχίσουμε να το στολίζουμε, με τον Γιώργο να πειράζει ως συνήθως τις αδελφές του, να θυμώνουν, να γελούν, να τρώνε, να διασκεδάζουν και εγώ με μια κάμερα να βιντεογραφώ αυτές τις ξεχωριστές στιγμές. Από τότε που έφυγε ο Γιώργος όμως, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Από τη μέρα που αρχίζουν να στολίζουν τις βιτρίνες, τα δέντρα και τους δρόμους με πολύχρωμα φωτάκια, νιώθω πολύ παράξενα, δεν μπορώ να τα βλέπω. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να μην με επηρεάζουν. Ίσως σε κάποιους ανθρώπους να μοιάζει εγωιστικό όλο αυτό μα προσπάθησα πολύ για να καταφέρω να το διαχειριστώ κι ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τις κόρες μου που έδειξαν κατανόηση και δεν ξαναζήτησαν ποτέ να στολίσουμε δέντρο στο σπίτι μας.
Η πιο δύσκολη νύχτα του χρόνου
Για μένα και την οικογένειά μου η πιο δύσκολη νύχτα του χρόνου είναι η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς… Όλοι έχουν ρεβεγιόν, κανονίζουν πάρτι, αγοράζουν λαμπερά ρούχα, πάνε στους φίλους τους… Από τότε που έφυγε ο Γιώργος, πάντα έμενα στο σπίτι μου μαζί με τις κόρες μου που δεν ήθελαν να με αφήσουν μόνη μου. Μόνο πέρσι πήγαμε δίπλα στο σπίτι του αδερφού μου για φαγητό και το ίδιο θα κάνουμε και φέτος. Το οφείλω στην οικογένειά μου, να είμαι καλά. Αισθάνομαι περήφανη για τα παιδιά μου, τον χαρακτήρα, το ήθος, την πρόοδο τους και την κατανόηση που έδειξαν τόσα χρόνια. Δεν είμαι τέλεια μάνα. Έκανα και γω τα λάθη μου, υπήρξα απόλυτη κάποιες φορές, λόγω και του πόνου που ένιωθα αλλά αυτό που κατάλαβα είναι πως πάντα πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να προχωράμε.
Οι φίλοι του Γιώργου δεν μας ξέχασαν
Όλα αυτά τα χρόνια οι φίλοι του Γιώργου, συνέχισαν να επισκέπτονται το σπίτι μας, σαν να είναι εδώ ο φίλος τους. Έρχονταν σαν να ήθελαν να δουν τη μάνα και τις αδερφές τους. Να τις διασκεδάσουν, να τις πάρουν φροντιστήριο. Ακόμα και την πρώτη φορά που η κόρη μου η Βίβιαν ήθελε να πάει σε κλαμπ, ενώ εγώ από το φόβο μου δεν ήθελα να την αφήσω να πάει, τη συνόδευσε ένας πολύ καλός φίλος του Γιώργου, αφού ο αδελφός της δεν ήταν εδώ για να τη συνοδεύσει… Και με την κοπέλα που ήταν εκείνο το βράδυ με το Γιώργο εξακολουθούμε να έχουμε επαφή καθώς είναι ένα κορίτσι που ο γιος μου το αγάπησε, όπως και η ίδια πιστεύω. Σίγουρα θα προχωρήσει τη ζωή της, εξάλλου ήταν μόλις 18 χρονών τότε. Θα πρέπει να νιώθει περήφανη όμως που πιθανότατα ο Γιώργος μου της έσωσε τη ζωή εκείνο το μοιραίο βράδυ. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο γιος μου. Έμπαινε πάντα μπροστά, πρώτα για τους άλλους και μετά για τον εαυτό του. Το σπίτι μας είναι γεμάτο από φωτογραφίες του. Νιώθω ότι είναι εδώ. Δεν αποφεύγουμε να πούμε το όνομά του στο σπίτι, τον αναφέρουμε συνεχώς στις κουβέντες μας σαν να είναι εδώ. Κι ας μην γυρίζει πίσω ο χρόνος.
Το «Όνειρο Μισό» και το «Ίδρυμα Οδικής Ασφάλειας Γιώργος Μαυρίκιος»
Ιδιαίτερα φορτισμένη ήταν για μένα η στιγμή που άκουσα το τραγούδι που ετοίμασαν για το Γιώργο οι φίλοι του, το «Όνειρο Μισό», μια υπέροχη μπαλάντα αφιερωμένη στο παιδί μου. Τους ευχαριστώ απ’ τη ψυχή μου. Αυτό το τραγούδι τριών μαθητών, ήταν η αφορμή για να δημιουργήσουμε στη συνέχεια ένα ίδρυμα στη μνήμη του Γιώργου, το «Ίδρυμα Οδικής Ασφάλειας Γιώργος Μαυρίκιος». Είμαστε μια μεγάλη ομάδα που ειδικά τα τελευταία χρόνια η δράση μας έχει επεκταθεί σε όλη την Κύπρο. Έχουμε συνεργασία με τις αστυνομικές διευθύνσεις όλων των επαρχιών με τις οποίες οργανώνουμε διαλέξεις και εκστρατείες ενημέρωσης σε σχολεία, στρατόπεδα, εταιρείες για την ευαισθητοποίηση όλων σε σχέση με τα τροχαία δυστυχήματα. Δεν είναι εύκολο να μιλάς συνεχώς για την εμπειρία σου, ως μάνα που έχασε παιδί σε τροχαίο γιατί δεν αφήνεις την πληγή να επουλωθεί, την ξύνεις συνέχεια. Πιστεύουμε όμως ότι είναι σημαντικό οι νέοι να αποκτήσουν οδική συνείδηση και θέλουμε να συμβάλουμε στη μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων. Βλέποντας ότι οι βιωματικές διαλέξεις που κάνουμε έχουν απήχηση στον κόσμο δεν μπορούμε παρά να τις συνεχίσουμε, ακόμη πιο δυναμικά. Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω και όλους όσοι συνέβαλαν στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Στροβόλου για την ονοματοδότηση του πάρκου που βρίσκεται δίπλα από το σπίτι μας, εκεί όπου μεγάλωσε ο Γιώργος, σε «Πάρκο Οδικής Ασφάλειας Γιώργος Μαυρίκιος». Είναι για μας κάτι πολύ σπουδαίο.
Δε θέλω να χαθούν άλλες ψυχές στην άσφαλτο
Κάθε φορά που ακούω για ένα νέο θανατηφόρο δυστύχημα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι τη μάνα που μένει πίσω. Πρόσφατα, στο δρόμο που έχασε τη ζωή του ο γιος μου 11 χρόνια πριν, έχασε τη ζωή του ένας νεαρός μοτοσικλετιστής, που ούτε κι αυτός έφταιγε αφού του έκοψαν το δρόμο. Πώς θα μπορούσα να μη σκεφτώ την οικογένειά του… Τα ζήσαμε και μεις και ξέρουμε πόσο πολύ πονά. Όσα χρήματα ή αξιώματα κι αν έχουμε, η ζωή είναι ένα δώρο που μας χάρισε Θεός. Δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι θα έχουμε για πάντα τα παιδιά μας, τους γονείς ή τους φίλους μας. Σε λίγα δευτερόλεπτα όλα μπορούν να αλλάξουν και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Γι’ αυτό και οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στους γύρω μας να είμαστε υπεύθυνοι πάνω απ’ όλα. Κάθε φορά που κάνω μια διάλεξη, ειδικά μπροστά από παιδιά που έχουν την ηλικία του Γιώργου, νιώθω ότι δύο μάτια απ’ όλα εκείνα που με βλέπουν είναι τα μάτια του παιδιού μου και νιώθω ότι η ψυχούλα του χαίρεται. Όταν τελειώσω, λέω μέσα μου «Γιώργο μου σου έκανα ένα μνημόσυνο». Δεν νιώθω ότι κάνω κάτι σπουδαίο μα νιώθω την ανάγκη να βοηθήσω και γω όπως μπορώ βάζοντας το δικό μου λιθαράκι έτσι ώστε να μη χαθούν άλλες ψυχές στην άσφαλτο. Εύχομαι να μην υπάρξει άλλη μάνα που να ζήσει αυτό τον αβάσταχτο πόνο. Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο!
Ροη Ειδησεων
Πριν 7 λεπτά | Υπηρεσίες
Έργο για μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου άρχισε στο λιμάνι Λεμεσού-Oι σκοποί του έργουΠριν 10 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Δεν αλλάζει το νομοσχέδιο για Συνήγορο του Ασθενή το Υπ. Υγείας-Μπήκε στο τελικό στάδιο στη ΒουλήΠριν 27 λεπτά | POLICE REPORTER
Νεκρή στην πολυκατοικία όπου διέμενε εντοπίστηκε η 59χρονη που είχε δηλωθεί ελλείπουσα στη ΛεμεσόΠριν 38 λεπτά | Κύπρος
Οικονομία και διμερείς σχέσεις στο επίκεντρο συνάντησης Μάκη Κεραυνού με τον Πρέσβη της ΟλλανδίαςΠριν 58 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
«Μαθητές καπνίζουν, σπάζουν παράθυρα, κρέμονται από τα παράθυρα»-Αρκετές καταγγελίες για λεωφορείαΠριν 1 ώρα, 10 λεπτά | Υπηρεσίες
Φιλανθρωπική φωτογραφική έκθεση «Λεμεσός Αγάπη Μου» από Totalserve και PGE&CoΠριν 1 ώρα, 30 λεπτά | ΔΙΕΘΝΗ
«Αντισημιτική απόφαση από ένα μεροληπτικό όργανο»-Η πρώτη αντίδραση Νετανιάχου στο ένταλμα σύλληψης
