«Έγινα 20 χρονών για να μάθω τι σημαίνει αυτοπεποίθηση - Κάθε βλέμμα το μετέφραζα ως κοροϊδία»
11:14 - 08 Οκτωβρίου 2017
Είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν τους συναντάς μετά από πολλά χρόνια χαίρεσαι αληθινά για την εξέλιξή τους, ειδικά αν έχετε μεγαλώσει στις ίδιες γειτονιές και τους έχεις συνδυάσει με τα ανέμελα μαθητικά σου χρόνια. Αυτό συνέβη όταν συνάντησα ξανά μετά από 15 χρόνια τον Γιώργο. Βέβαια, για τον ίδιο τα χρόνια στο σχολείο κάθε άλλο παρά ανέμελα ήταν… Το bullying αποτελούσε κομμάτι της ζωής του από το δημοτικό μέχρι το στρατό. Τότε δεν είχε όνομα. Ούτε το διαδίκτυο υπήρχε για να ενημερωθεί καλύτερα ο κόσμος για τις τραγικές συνέπειες που μπορεί να έχει, ούτε γίνονταν οι εκστρατείες που γίνονται σήμερα για να σταματήσει ο εκφοβισμός στα σχολεία. Όλοι ήξεραν, ελάχιστοι μιλούσαν.. Ο Γιώργος έζησε έναν εφιάλτη που αρκετές φορές, όπως εξομολογείται, τον οδήγησε σε ακραίες σκέψεις και πράξεις που θα μπορούσαν να του στοιχίσουν ακόμα και τη ζωή. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το αφιέρωσε σ’ έναν διαρκή αγώνα για την απώλεια βάρους. Είχε φτάσει να ζυγίζει 152 κιλά. Έπρεπε να γίνει 20 χρονών για να καταλάβει τι σημαίνει αυτοεκτίμηση και να ανακαλύψει την έννοια της αυτοπεποίθησης. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Σήμερα, στα 30 του, πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος από ποτέ, ο Γιώργος Σολέας μοιράζεται τη δική του ιστορία για πρώτη φορά δημόσια θέλοντας να βοηθήσει άλλα παιδιά που βιώνουν τον εκφοβισμό. Ο ίδιος τον έζησε σε όλο του το μεγαλείο... Σε συνέντευξή του στο Reporter περιγράφει τη δική του εμπειρία και εξηγεί γιατί θέλει να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους που τον κορόιδεψαν και τον υποτίμησαν…
Ένας αγώνας από 8 χρονών
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η ζωή μου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το bullying. Αυτό άρχισε από το δημοτικό και οφειλόταν 100% στην εξωτερική μου εμφάνιση… Ήμουν εύσωμο παιδί και πάντα ξεχώριζα σωματικά από τα υπόλοιπα παιδιά, πολλά από τα οποία με κορόιδευαν μπροστά σε όλους. Ήμουν από τους πρώτους πελάτες γνωστής αλυσίδας κέντρων αδυνατίσματος. Σε ηλικία μόλις 8 χρονών η μητέρα μου με πήγε προκειμένου να με βοηθήσουν να χάσω κιλά. Μέχρι την 3η γυμνασίου είχα χάσει 11 κιλά. Μετά όμως τα ξαναέβαλα. Πήγα σε αμέτρητους διαιτολόγους, ψυχολόγους, σύμβουλους, διατροφολόγους. Ήταν ένας αγώνας από 8 χρονών με αρκετή κούραση και εξάντληση… Οι γονείς μου προσπαθούσαν να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν όπως μπορούσαν».
Ήθελα να ξεχωρίζω, ακόμη και με λάθος τρόπο
«Στη ζωή μου έχω δεχτεί και σωματική και λεκτική και ψυχολογική βία, λόγω βάρους κυρίως. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας, ήταν καθαρά θέμα διατροφής. Μου άρεσε το φαγητό γι’ αυτό και έτρωγα μεγάλες ποσότητες. Αργότερα κατάλαβα πως ήταν ο δικός μου τρόπος να ξεχωρίζω από τους άλλους, κι ας ήταν ο πλέον λάθος τρόπος. Κατάφερνα να ξεχωρίζω, κι ας ήταν αρνητικά. Ήθελα σημασία. Δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση. Ένιωθα πως βρισκόμουν σε ένα ανοιχτό πόλεμο με την κοινωνία η οποία με είχε περιθωριοποιήσει. Κοινωνικά ένιωθα μη αποδεχτός. Η οικογένειά μου από την άλλη μου έλεγε «είσαι όμορφος, έξυπνος, ταλαντούχος» και αυτό που δημιουργούσε μια αστάθεια στο χαρακτήρα. Είχα μπερδευτεί».
Δεν έβλεπα τον εαυτό μου ως χοντρό
«Παρότι είχα αρκετά περιττά κιλά, όταν ήμουν στο σχολείο δεν έβλεπα τον εαυτό μου ως πολύ χοντρό. Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τους άλλους, έλεγα πως είχα απλά κάποιους επιπλέον πόντους στη μέση κι ας μην ήταν αυτή η πραγματική εικόνα. Ένιωθα πόλεμο από την κοινωνία. Τον εισέπραττα καθημερινά στο σχολείο και αναρωτιόμουν γιατί να καθορίζουν τα κιλά μου το ποιος είμαι εγώ και τι μπορώ να καταφέρω στη ζωή μου. Αισθήματα όπως η απόρριψη, η τάση για απομόνωση, η αδυναμία, η κατάθλιψη, η ηττοπάθεια και η ανικανότητα, κυριαρχούσαν στον ψυχικό μου κόσμο».
Με χτύπησαν με πέτρες και ξύλα
«Στη ζωή μου έχω δεχτεί και σωματική και λεκτική και ψυχολογική βία. Πολλά παιδιά στο σχολείο προσπαθούσαν να με χτυπήσουν. Μπορώ να ανατρέξω σε πολλά περιστατικά βίας. Νομίζω πως όταν είσαι σωματικά πιο δυνατός οι άλλοι προσπαθούν να επικρατήσουν. Τα έβαζαν λοιπόν μαζί μου, που ήμουν ήδη περιθωριοποιημένος. Αυτό εισέπραττα. Θυμάμαι κάποτε, στα 15 σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα να μου βγάζουν τη φανέλα και να μου φωνάζουν «ε τον πασσιή» και να μου πετούν πέτρες και ξύλα χωρίς να τους έχω κάνει κάτι. Ήταν πολύ σκληρό αυτό να το ζει ένα παιδί».
Ο θυμός που έγινε επιθετικότητα
«Κάποια πράγματα τα μοιραζόμουν, άλλα τα κρατούσα μέσα μου γιατί μου προκαλούσαν αισθήματα ντροπής. Είχα κάποιους φίλους αλλά ένας άνθρωπος με τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση όπως εγώ, που δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τις δικές του ικανότητες πώς να αναγνωρίσει και να εμπιστευθεί φίλους; Ένιωθα θυμό μέσα μου, ο οποίος άθελά μου εξελισσόταν σε επιθετικότητα. Ήταν μια μορφή άμυνας κι αυτό την οποία ούτε οι συμμαθητές αλλά ούτε και κάποιοι δάσκαλοι το αντιλαμβάνονταν. Θυμάμαι έναν δάσκαλο που μη μπορώντας να μεταφράσει αυτό που μου συνέβαινε, μου είχε τραβήξει τόσο δυνατά το αυτί που εν μέρει μου το είχε ξεκολλήσει και αναγκάστηκε να επέμβει η μητέρα μου όταν το είδε. Γενικά, μετά το σχολείο προτιμούσα να φεύγω από το σπίτι, να χάνομαι για ώρες στη γειτονιά και στον δικό μου κόσμο».
Οι ακραίες σκέψεις
«Ως παιδί αλλά και μετέπειτα στην εφηβεία, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να έχεις αυτοπεποίθηση. Είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση, που ομολογώ πως πάνω στην απελπισία μου, μου είχε περάσει πολλές φορές η σκέψη να κάνω κακό στον εαυτό μου. Ευτυχώς όμως εγκατέλειψα αυτές τις ακραίες σκέψεις. Η λύση δεν είναι να κάνεις κακό στον εαυτό σου για να ξεφύγεις από μια δύσκολη κατάσταση αλλά να βρεις το σθένος και τη θέληση να την αντιμετωπίσεις».
Ο εφιάλτης του στρατού και τα 152 κιλά
«Τελειώνοντας το σχολείο κατατάγηκα στο στρατό, ζώντας ένα νέο εφιάλτη. Τότε είχα φτάσει τα 150 κιλά. Δέχτηκα πολύ μεγάλο bullying. Είχα πάρει την κατηφόρα. Ακόμη και σήμερα δε θέλω να σκέφτομαι όλα όσα έζησα τότε γιατί είναι δύσκολο. Να με βρίζουν, να με κλωτσούν, να μου παίρνουν από πίσω μου τις καρέκλες. Ένιωσα μεγάλη απόρριψη. Νομίζω πως δεν ήταν μόνο θέμα σωματικού βάρους. Το ένα φέρνει το άλλο. Είχα γίνει και εγώ αντιδραστικός, είχα κτίσει τείχη για να προστατεύσω τον εαυτό μου και αυτά τα τείχη με διαφοροποιούσαν από τους υπόλοιπους. Όταν μια μέρα ανέβηκα στη ζυγαριά και είδα τον αριθμό 152, αποφάσισα ότι έπρεπε να χάσω μερικά. Θυμάμαι τότε, για πρωινό έτρωγα δύο τυρόπιττες και έπινα τρία γαλατάκια. Ο πρώτος στόχος ήταν να γίνω 150. Αποφάσισα λοιπόν από μόνος μου να τρώω μια τυρόπιτα και ένα γαλατάκι και στην εβδομάδα είχα γίνει 148. Έτσι είπα να το συνεχίσω, παράλληλα με γυμναστική. Θυμάμαι πως όταν ζήτησα από τον διοικητή μου άδεια για να μπορώ να πηγαίνω να γυμνάζομαι και να βοηθήσω τον εαυτό μου, ενώ αρχικά ήταν θετικός, στη συνέχεια μπροστά από όλους τους στρατιώτες μου είπε πως δεν είχε ακούσει τίποτα πιο γελοίο από το να ζητά κάποιος υπηρεσιακό γι’ αυτό το λόγο. Έπαιρνα τη μια κράτηση μετά την άλλη γιατί ήμουν ατίθασος αυτό όμως ενίσχυε περισσότερο τη θέλησή μου. Είχα απομονωθεί από όλους για δύο χρόνια. Άρχισα να γυμνάζομαι όπου και όπως μπορούσα. Με τη βοήθεια ενός θερμιδομετρητή άρχισα να μετρώ όλα όσα κατανάλωνα. Ήθελα να κερδίσω την υγεία μου και την αυτοπεποίθηση που δεν είχα ποτέ μέχρι τότε και η απώλεια κιλών ήταν η αρχή…»
Η απώλεια 60 κιλών και η μεγάλη αλλαγή
«Μέχρι να απολυθώ από το στρατό κατάφερα να χάσω 60 κιλά. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να πειθαρχήσω τον εαυτό μου βιώνοντας όλο αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο μα η θέλησή μου κέρδισε. Βγαίνοντας από το στρατό, ο συναισθηματικός μου κόσμος ταράχτηκε όταν είδα τους ανθρώπους να με αντιμετωπίζουν με άλλο μάτι. Μέχρι τότε δεν είχα ούτε ερωτική ζωή, όχι γιατί δεν με πλησίαζαν κοπέλες αλλά γιατί δεν επέτρεπα εγώ στον εαυτό μου να αρέσω. Έλεγα αποκλείεται να αρέσω. Με απέρριπτα εγώ ο ίδιος και δεν έκανα κανένα βήμα να προσεγγίσω μια κοπέλα ούτε έβλεπα αν κάποια ενδιαφερόταν για μένα, το απέκλεια. Κάθε βλέμμα προς το πρόσωπό μου το μετέφραζα ως κοροϊδία».
Έμοιαζε όνειρο να έχω ένα «φυσιολογικό» σώμα
«Ξαφνικά, χάνοντας κιλά άρχισα να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου. Αυξήθηκε το πείσμα μου βλέποντας τη διαφορά. Μέχρι τότε έμοιαζε όνειρο να έχω ένα φυσιολογικό σώμα γιατί μετά απ’ όλα αυτά που είχα περάσει, μου είχαν δημιουργήσει την λανθασμένη εντύπωση ότι το αδύνατο είναι και το φυσιολογικό. Αυτό που εκ των υστέρων συνειδητοποίησα είναι πως το θέμα είναι να νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου και να σε κάνει ευτυχισμένο αυτό που νιώθεις. Στο στρατό γνώρισα κι άλλους που ήταν παχύσαρκοι αλλά πιο ακομπλεξάριστοι και είχαν δημιουργήσει σχέσεις. Σήμερα ξέρω πως τα κιλά δεν παίζουν κανένα ρόλο στο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Για κάποιους μετρούν αλλά κανονικά δεν θα έπρεπε. Έρευνες έδειξαν ότι η παχυσαρκία συμβάλει στην κατάθλιψη. Το θέμα είναι, ποιος σου δημιουργεί την κατάθλιψη; Η παχυσαρκία ή οι άλλοι γύρω σου;»
Ξεκίνησαν να με φλερτάρουν
«Μετά το στρατό άρχισα να βιώνω κάτι πρωτόγνωρο, ή τουλάχιστον κάτι που πριν δεν μπορούσα να δω λόγω της χαμηλής αυτοεκτίμησης που είχα. Άρχισαν να με φλερτάρουν οι γυναίκες, κάτι το οποίο είχα στερηθεί τόσα χρόνια. Παλιά έλεγα ότι αποκλείεται να γυρίσουν να δουν εμένα… Σιγά σιγά άρχισα να έχω αυτοπεποίθηση και να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου. Στην αρχή, παραδέχομαι ότι πήραν λίγο τα μυαλά μου αέρα, λογικό είναι όμως όταν βιώνεις τέτοιου είδους εμπειρίες που δεν είχες ξαναζήσει πριν αλλά σιγά σιγά άρχισα να προσγειώνομαι και να προσπαθώ να σταθεροποιήσω την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μου».
Ευχαριστώ τους ανθρώπους που με υποτίμησαν
«Το θέμα του εκφοβισμού, ακριβώς επειδή το έζησα σε όλο του το μεγαλείο, το έχω ψάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Διάβασα, μελέτησα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ακόμη κι αυτοί που με κορόιδεψαν, που με υποτίμησαν, που με μείωσαν είτε στο σχολείο είτε στο στρατό, αυτό που πέτυχαν ήταν να με ταρακουνήσουν. Δεν υπάρχει λόγος να κρατώ κακία σε αυτούς τους ανθρώπους. Αν κρατούσα, αυτό σημαίνει ότι δεν αποδέχομαι αυτό που είμαι σήμερα. Δε σημαίνει πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν στην πραγματικότητα να με βοηθήσουν… Καμία σχέση. Η στάση τους όμως με βοήθησε να αντιληφθώ κάποια πράγματα και να δώσω τον δικό μου αγώνα. Και επειδή νιώθω ευτυχισμένος με αυτό που είμαι σήμερα, οφείλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι κομμάτι της προσωπικής μου ενδυνάμωσης και κατ’ επέκταση της ευτυχίας μου και του ανθρώπου που είμαι σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος όμως το βιώνει διαφορετικά. Δεν θέλουν όλοι να πουν ευχαριστώ σ’αυτούς που τους πλήγωσαν και είναι λογικό».
Μια εικόνα δε σε κάνει αληθινά ευτυχισμένο
«Χρόνια ολόκληρα είχα κτίσει άμυνες γύρω μου, για να προστατευθώ απ’ όλα εκείνα που με πλήγωναν. Σήμερα νιώθω πως μπορώ να σταθώ απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο και να τοποθετηθώ, να πω τη γνώμη μου χωρίς φόβο αλλά με αυτοπεποίθηση και να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους στα ίσα ξέροντας πλέον ότι κανένας δεν είναι καλύτερος από κάποιον άλλο. Δυστυχώς η εμφάνιση ήταν και παραμένει το πρώτο πράγμα που οι περισσότεροι προσέχουν στους άλλους ανθρώπους το οποίο τους οδηγεί πολλές φορές και σε αυθαίρετα συμπεράσματα, ωστόσο, το σίγουρο είναι πως αυτό που μετρά πραγματικά σε έναν άνθρωπο είναι ο χαρακτήρας του. Παλιά έπαιρνα το αρνητικό και έκτιζα στο αρνητικό. Σήμερα προσπαθώ να σκέφτομαι μόνο θετικά. Σήμερα εισπράττω αγάπη και τη δέχομαι. Τα κιλά έρχονται και φεύγουν. Ο τρόπος σκέψης είναι αυτός που μας βοηθά να ζούμε καλύτερα. Μέχρι σήμερα έχω χάσει πέραν των 100 κιλών και αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι πως δεν είναι η εικόνα σου που σε κάνει ευτυχισμένο αλλά εσύ ο ίδιος».
Αν σταματήσουν να υπάρχουν θύματα, δεν θα υπάρχουν ούτε θύτες
«Τα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια του διαδικτύου βγαίνουν προς τα έξω περισσότερες ιστορίες ανθρώπων, ειδικά μαθητών που πέφτουν θύματα bullying. Είναι σημαντικό να ακούγονται, προσωπικά μου προκαλούν θυμό. Νιώθω ότι κόβονται φτερά παιδιών και είναι κρίμα. Πρέπει να εστιάσουμε σε πιο υγιείς συμπεριφορές. Είναι κρίμα να μεγαλώνουν τα παιδιά μας με φόβους και αμφιβολίες. Είναι χρέος μας να βοηθάμε και να στηρίζουμε όλα τα παιδιά. Θύτες ή θύματα. Αυτά είναι το μέλλον. Αν αύριο το δικό μου το παιδί βρεθεί στη θέση που βρέθηκα κάποτε εγώ, θα του έλεγα να παλέψει, να αγαπήσει πρώτα ο ίδιος τον εαυτό του και να τον αποδεχθεί για να γίνει αποδεκτός και από τους άλλους. Εγώ υπήρξα επιθετικός και αντιδραστικός. Η βία όμως δεν είναι η λύση και αυτό το γνωρίζω πολύ καλά πλέον μέσα από τη δουλειά μου ως δάσκαλος πολεμικών τεχνών. Η ουσία είναι μάθεις να σέβεσαι εσύ πρώτα τον εαυτό σου για να σε σεβαστούν και οι άλλοι. Αν σταματήσουν να υπάρχουν θύματα, δεν θα υπάρχουν ούτε θύτες».
Ροη Ειδησεων
Πριν 6 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Προσπάθειες μέχρι την υστάτη για αποφυγή της απεργίας των γιατρών-Οι εκκλήσεις της ΚυβέρνησηςΠριν 14 λεπτά | People
Ναταλί Κάκκαβα: «Έπιασε τον Γρηγόρη Γκουντάρα από τη μέση και τον έσπρωξε, θαύμασα τη ψυχραιμία του»Πριν 19 λεπτά | Entertainment
Γιώργος Θεοφάνους: «Δεν ξέρω αν θα μπορούσε άλλη να πει τα τραγούδια μου, όπως τα είπε η Θεοδωρίδου! Φωνάρα!»Πριν 27 λεπτά | People
«Η Ειρήνη Παπαδοπούλου είχε τον κωδικό. Μπορεί να γίνει διεθνές θέμα γιατί παραβαίνονται οι κανόνες ασφαλείας»Πριν 28 λεπτά | POLICE REPORTER
Άφαντη για τρίτη μέρα η 13χρονη Κωνσταντίνα στη Λευκωσία-Νέα έκκληση της Αστυνομίας (pic)Πριν 31 λεπτά | Ελλάδα
Fitch: Επιβεβαίωσε το ελληνικό αξιόχρεο σε ΒΒΒ- με σταθερές προοπτικές-Οι βασικοί παράγοντες της αξιολόγησηςΠριν 39 λεπτά | People
Εριέττα Κούρκουλου: «Ο πατέρας μου μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, πάθαινε ανακοπές στο σπίτι. Ζούσα το δράμα»
