Μένει στον Πρυτανικό, δεν διεκδικεί τον Προεδρικό θώκο ο Χριστοφίδης

Την απόφασή του να μην διεκδικήσει τελικά την Προεδρία της Δημοκρατίας ανακοίνωσε σήμερα ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου, Κωνσταντίνος Χριστοφίδης.
 
Σε μακροσκελή ανακοίνωση που εξέδωσε, ο κ. Χριστοφίδης παραθέτει τους λόγους για τους οποίους κατέληξε στην απόφασή του αυτή, σημειώνοντας πως οι κομματικές δεσμεύσεις του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας παραμένουν ενεργές.
 
«Σε συνέντευξή μου, πριν από λίγο καιρό», αναφέρει ο Πρύτανης, «είχα πει ότι ο Κύπριος πολίτης νοιώθει παγιδευμένος. Ψηφίζει παραδοσιακά πολιτικούς που βαθιά μέσα του δεν υπολήπτεται. Ξέρει ότι του λένε ψέματα κι ότι η κύρια έγνοια τους είναι το κομματικό, πελατειακό και ενίοτε το προσωπικό συμφέρον. Παρ’ όλα αυτά, αισθάνεται ότι δεν έχει εναλλακτική λύση, ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν.
 
Πίστευα και πιστεύω μια εναλλακτική υποψηφιότητα θα πρέπει όχι μόνο να ανταγωνισθεί τους κομματικούς υποψήφιους αλλά, κυρίως, να πείσει τους πολίτες ότι μια άλλη Κύπρος είναι εφικτή, ότι αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον και ότι είναι στο χέρι μας να το δημιουργήσουμε.
 
Τη στιγμή που οι πολίτες κάνουν αυτήν τη νοητική αλλαγή μέσα τους-τη στιγμή, δηλαδή, που θα γυρίσει ο νοητικός τους διακόπτης-θα έχει ήδη μεταβληθεί ο πολιτικός χάρτης της χώρας».
 
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου Κωνσταντίνου Χριστοφίδη:
 
«Πριν από λίγους μήνες, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, συνάδελφοι πανεπιστημιακοί, διακεκριμένοι Κύπριοι της διασποράς, φοιτητές και συμπολίτες με σημαντική προσφορά στον τόπο, μου ζήτησαν να σκεφτώ το ενδεχόμενο να κατέλθω ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις προσεχείς προεδρικές εκλογές.
 
Η πρόσκλησή τους, η οποία σαφώς με τιμά βαθιά, συνέπεσε με δικές μου έντονες ανησυχίες για το μέλλον της χώρας μας. Η πρυτανική μου θητεία, μου έδωσε τη δυνατότητα να δω από πολύ κοντά τόσο τα μεγάλα θεσμικά ελλείμματα της Κύπρου όσο και τις τεράστιες δυνατότητές της.
 
Το πελατειακό κράτος, η διαφθορά και η διαπλοκή, η αναξιοκρατία και τα επιμέρους οργανωμένα συμφέροντα, η κομματοκρατία των θεσμών και η αναζήτηση από τους επαγγελματίες πολιτικούς εφήμερων λύσεων που τους αποφέρουν ψήφους ή υπηρετούν συμφέροντα, καθηλώνουν τον τόπο.
 
Αυτά τα φαινόμενα, άλλωστε, υπέσκαψαν τους θεσμούς και οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική και αξιακή χρεοκοπία. Αυτά τα φαινόμενα, εδώ και 60 χρόνια μας οδηγούν από τραγωδία σε τραγωδία. Δεν είμαστε φυσιολογικό κράτος, όχι μόνο εξαιτίας της τουρκικής κατοχής, αλλά και εξαιτίας των διακριτών παραθεσμών, που παρεμβάλλονται συχνά στη λειτουργία κάθε πτυχής του κράτους.
 
Από την άλλη μεριά, το διεθνώς αναγνωρισμένο έργο που επιτελείται στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και άλλα επιστημονικά ιδρύματα της χώρας, οι καλές εξαγωγικές μας επιχειρήσεις και η τακτική επαφή μου με νέους μορφωμένους ανθρώπους, μου επιβεβαιώνουν καθημερινά τον τεράστιο πλούτο που έχει η Κύπρος: Το σημαντικότερο κεφάλαιο του τόπου μας είναι το ανθρώπινο-η εργατικότητα, η επινοητικότητα και οι δεξιότητες των πολιτών της, ιδιαίτερα των νέων της.
 
Το ανθρώπινο κεφάλαιο, όμως, από μόνο του δεν αρκεί. Όπως η ηλιακή ή η υδροηλεκτρική ενέργεια, το ανθρώπινο κεφάλαιο γίνεται παραγωγικό στο μέτρο που υπάρχει το κατάλληλο γόνιμο πλαίσιο να το στηρίξει και να το αξιοποιήσει. Διαφορετικά, σπαταλιέται. Γι’ αυτό και η Πολιτική (με κεφαλαίο το Π) είναι τόσο σημαντική:
 
Εκφράζει και οργανώνει τον τρόπο που βλέπουμε τον συλλογικό εαυτό μας και παρέχει τη μεθοδολογία και τα εργαλεία για την εφαρμογή τομών. Αντιθέτως, η πολιτική των πολιτικάντηδων αδυνατίζει τους θεσμούς, εθίζει την οικονομία σε ‘’αρπαχτές’’, απαξιώνει το ανθρώπινο κεφάλαιο, στέλνει τους νέους στην ξενιτιά, την ανεργία ή σε μισθούς των 500 ευρώ.
 
Η πολιτική που υπηρετεί ορθολογικά το δημόσιο συμφέρον ενδυναμώνει τους θεσμούς και τις πρακτικές που υπηρετούν την αξιοκρατία και την αριστεία, τον στρατηγικό σχεδιασμό, την οικονομία της γνώσης, τις ριζικές μεταρρυθμίσεις.   
 
Σκέφτηκα διεξοδικά την πρόσκληση των συμπολιτών μου, μίλησα με πολύ κόσμο, με πολλούς νέους ανθρώπους, στάθμισα τα δεδομένα και κατέληξα στην απόφαση ότι δεν θα είμαι υποψήφιος στις προσεχείς προεδρικές εκλογές. Ξέρω ότι πιθανόν να απογοητεύσω κάποιους συμπολίτες μου, ιδιαίτερα τους πλέον συνειδητοποιημένους πολίτες που νοιώθουν απέχθεια γι’ αυτό που εδώ και χρόνια αντιπροσωπεύει η πολιτική στην Κύπρο και οραματίζονται τη χώρα τους ως μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Αυτοί οι πολίτες χωρίς κομματικά δεσμά, οι νεότερες γενιές, θα ήθελαν πολύ μια σοβαρή ανεξάρτητη υποψηφιότητα να θέσει τις βάσεις για μια διαφορετική δημόσια ζωή.
 
Δεν θα είμαι υποψήφιος γιατί διαπίστωσα ότι η επιθυμία δεν μεταφράζεται ακόμη σε απτή πολιτική αναζήτηση. Οι κομματικές δεσμεύσεις του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας παραμένουν ενεργές.
 
Σε συνέντευξή μου, πριν από λίγο καιρό, είχα πει ότι ο Κύπριος πολίτης νοιώθει παγιδευμένος. Ψηφίζει παραδοσιακά πολιτικούς που βαθιά μέσα του δεν υπολήπτεται. Ξέρει ότι του λένε ψέματα κι ότι η κύρια έγνοια τους είναι το κομματικό, πελατειακό και ενίοτε το προσωπικό συμφέρον. Παρ’ όλα αυτά, αισθάνεται ότι δεν έχει εναλλακτική λύση, ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν.
 
Πίστευα και πιστεύω μια εναλλακτική υποψηφιότητα θα πρέπει όχι μόνο να ανταγωνισθεί τους κομματικούς υποψήφιους αλλά, κυρίως, να πείσει τους πολίτες ότι μια άλλη Κύπρος είναι εφικτή, ότι αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον και ότι είναι στο χέρι μας να το δημιουργήσουμε.
 
Τη στιγμή που οι πολίτες κάνουν αυτήν τη νοητική αλλαγή μέσα τους-τη στιγμή, δηλαδή, που θα γυρίσει ο νοητικός τους διακόπτης-θα έχει ήδη μεταβληθεί ο πολιτικός χάρτης της χώρας.
 
Ελπίζω και μοχθώ για να έρθει αυτή η στιγμή αλλά, νιώθω ότι δεν έχει έρθει ακόμα. Οι κομματικές ταυτίσεις παραμένουν ισχυρές.  Όσο η πολιτική δεν είναι αγώνας προγραμμάτων και ιδεών αλλά σύγκρουση μηχανισμών, τα κριτήρια επιλογής δεν θα είναι ορθολογικά αλλά συμφεροντολογικά ή δογματικώς κομματικά.
 
Θεώρησα-και με προτροπή των πολιτών-ότι κάθοδος μου ως υποψήφιου στόχο είχε την προσφορά προς την χώρα μου. Προβληματίστηκα και αμφιταλαντεύθηκα όπως είναι ανθρώπινο! Η ηθική της ευθύνης καθοδηγούσε τους προβληματισμούς μου.
 
Δεν με ενδιαφέρει η προβολή, ούτε να παζαρέψω με πολιτικά ανταλλάγματα. Αυτά τα κάνουν οι πολιτικάντηδες-αυτοί για τους οποίους η μικροπολιτική είναι ο κύριος λόγος ύπαρξης, οικονομικής επιφάνειας, αντιπαροχής κομματικής υπηρεσίας ή διαιώνισης της οικογενειακής δυναστείας. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, δεν αντλώ προσωπική επιβεβαίωση μέσα από την πολιτική.
 
Στους επόμενους 14 μήνες που απομένουν για να ολοκληρωθεί και αυτή η θητεία μου στην Πρυτανεία, σκοπεύω να ολοκληρώσω το έργο μου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχουμε πετύχει πολλά στο Πανεπιστήμιο, αλλά μένουν και πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν για τον εκσυγχρονισμό του.
 
Δεν σταματώ να αγωνιώ για την πατρίδα μου. Ξέρω ότι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα είναι βαθιά αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό-αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του σήμερα, δεν κατανοεί την οικονομία της γνώσης, ενεργεί με βάση τους πελατειακούς εθισμούς που καλλιέργησε επί δεκαετίες. Εύχομαι, όμως, ίσως και εξ αφορμής μου, να συζητηθούν με ορθολογισμό στην επικείμενη προεκλογική περίοδο τα μείζονα θέματα του τόπου. Εύχομαι οι συμπολίτες μου και τα ΜΜΕ να θέσουν στους υποψήφιους όλα εκείνα να σκληρά ερωτήματα που πρέπει να τεθούν και, κυρίως, να απαντηθούν πειστικά.
 
Σε ό,τι με αφορά, πάντοτε θα επιδιώκω να προσφέρω στη χώρα μου από όποια θέση κι αν βρίσκομαι. Τα κοινά με ενδιέφεραν από τη νεότητά μου, ενώ τώρα, ως γονιό και δάσκαλο, με ενδιαφέρουν ακόμη περισσότερο. Γιατί η ζωή με έχει διδάξει ότι αν θα έχουμε μια ακμαία οικονομία, αν θα ζούμε σε ένα ελεύθερο, σοβαρό και δίκαιο κράτος, και δεν θα ξενιτεύονται τα παιδιά μας, όλα αυτά εξαρτώνται κυρίως και πρωτίστως από μας. Από τον κάθε έναν μας: Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του όσο πιο νούσιμα μπορεί, εφ ‘ω ετάχθη».