"Στάθηκα ξανά όρθιος μετά από 15 χρόνια, δεν θα τα παρατήσω"

10:06 - 30 Ιανουαρίου 2017

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

Η πορεία της ζωής μας δεν εξελίσσεται πάντοτε όπως εμείς θέλουμε. Ανά πάσα στιγμή τα πάντα μπορούν να ανατραπούν, ακόμη κι αν όλα τα είχαμε σχεδιάσει στην εντέλεια … Η ιστορία του Γιώργου Γεωργίου, είναι ανάμεσα σ’ εκείνες που το αποδεικνύουν. «Όχι δεν ήμουν πάντα ανάπηρος όπως ίσως να νομίζουν οι περισσότεροι που με βλέπουν στο αναπηρικό αμαξίδιο. Τα φτερά μου κόπηκαν σε μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν γεμάτος όνειρα για το μέλλον. Ήθελα να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια. Δεν ξέρω πως άντεξα, ήταν πολύ σκληρό αυτό που μου συνέβη. Μα δεν εγκατέλειψα ποτέ την προσπάθεια να ξανασταθώ στα πόδια μου» ήταν οι πρώτες του κουβέντες όταν τον επισκέφτηκα.

Η φωτογραφία στο facebook

Τον Γιώργο τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Τυγχάνει να μένουμε στην ίδια περιοχή. Πολλά πρωινά ανταλλάζουμε την πρώτη καλημέρα, εγώ στο αυτοκίνητο καθ οδόν για τη δουλειά και κείνος κάνοντας τη βόλτα του με το αναπηρικό αμαξίδιο. Πρόσχαρος, ευγενικός, έτοιμος πάντα να με χαιρετίσει και να μου χαρίσει ένα χαμόγελο, έστω από μακριά. Την ιστορία του όμως δεν την γνώριζα… Μέχρι πριν από λίγες μέρες, όταν μια φωτογραφία που ανέβασε ο ίδιος στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook με έκανε να θελήσω να μάθω τι ακριβώς του συνέβη. Η φωτογραφία απεικόνιζε τον ίδιο να στέκεται όρθιος και περήφανος μπροστά από το αναπηρικό του αμαξίδιο. «Το Facebook το λατρεύω γιατί εκεί μέσα βρήκα τους φίλους που στερήθηκα από τότε που καθηλώθηκα στο αναπηρικό αμαξίδιο. Ήθελα λοιπόν να τους δείξω αυτό που για μένα πλέον αποτελεί κατόρθωμα» μου εξηγεί λίγο πριν πάρουμε την ιστορία του από την αρχή.

Στη δουλειά από 12 χρονών

Ο Γιώργος, έκλεισε πρόσφατα τα 50 του χρόνια. Γεννήθηκε στις 18/1/67 και ήταν ένα υγιέστατο αγοράκι. Τίποτα δεν προμήνυε ότι στην πορεία θα αντιμετώπιζε οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας. Μέχρι την ηλικία των 6 ζούσε με την οικογένειά του στο κατεχόμενο σήμερα Τραχώνι Κυθρέας. Στη συνέχεια, μετά τον πόλεμο και την προσφυγιά εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στον Συνοικισμό της Ανθούπολης όπου διαμένουν μέχρι σήμερα. "Έβγαλα μόνο το δημοτικό, μετά έπρεπε να βγω από το σχολείο και να δουλέψω για να συντηρήσω τη μητέρα και τις αδερφές μου αφού ο πατέρας μας ήταν απών. Βρήκα δουλειά στις οικοδομές και ήμουν πολύ ευχαριστημένος που μπορούσα να προσφέρω. Στα 18 μου εντάχθηκα στο στρατό. Υπηρέτησα κανονικά τη στρατιωτική μου θητεία στο πυροβολικό και τον Απρίλιο του 1985 πήρα το απολυτήριό μου γεμάτος όνειρα για το μέλλον".

Το πρώτο εγκεφαλικό

"Μετά την απόλυσή μου από το στρατό συνέχισα να εργάζομαι στις οικοδομές θέλοντας να βάλω κάποια χρήματα στην άκρη και να μπορέσω να παντρευτώ και να δημιουργήσω τη δική μου οικογένεια. Λίγους μήνες μετά όμως, στις 5 Αυγούστου του 1987 συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ήταν πρωί και ενώ φορούσα τις κάλτσες μου και ετοιμαζόμουν για την οικοδομή, έπαθα εγκεφαλικό. Οι γιατροί είπαν στη μητέρα μου ότι έσπασε ένα αγγείο στο κεφάλι μου και μας μίλησαν για νευρική πίεση. Ακόμα θυμάμαι το ασθενοφόρο, αλλά και ένα γιατρό να λέει στη μάνα μου ‘ο γιος σου εν γιανίσκει’. Κι όμως, έμεινα ένα μήνα στο νοσοκομείο και λίγο καιρό μετά βρήκα δουλειά σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχναν βαλίτσες. Συνέχισα να εργάζομαι θέλοντας να αφήσω πίσω μου αυτό το δυσάρεστο συμβάν".

Η νέα, σκληρή πραγματικότητα

Τα επόμενα 5 χρόνια, κύλησαν σχετικά ομαλά, μέχρι το 1992 που άλλα δύο εγκεφαλικά άλλαξαν τη ζωή του. «Τα άκρα μου ήταν μουδιασμένα, ένιωθα αδύναμος, άρχισα να παραλύω. Από τους γιατρούς δεν παίρναμε ξεκάθαρες εξηγήσεις για την κατάσταση της υγείας μου. Στη ζωή μου μπήκαν οι φυσιοθεραπείες και ένα σίδερο το οποίο με βοηθούσε να περπατώ. Μόνο που πια δεν μπορούσα να εργαστώ. Η καθημερινότητα μου άρχισε να αλλάζει, περιοριζόμουν όλο και περισσότερο στο σπίτι. Δε μπορούσα πλέον να αυτοεξυπηρετηθώ όπως πριν. Χρειαζόμουν βοήθεια, κάτι που μου στοίχιζε πολύ γιατί δεν είχα μάθει έτσι. Ήταν πολύ σκληρή και άδικη η νέα μου πραγματικότητα. Αυτό που δε φανταζόμουν όμως, ήταν ότι θα ακολουθούσαν και χειρότερα…»

Το μεγαλύτερο «χτύπημα»

«Σιγά σιγά, θέλοντας και μη άρχισα να συνηθίζω τις φυσιοθεραπείες και το σίδερο στο οποίο υποβασταζόμουν για να μπορώ να περπατώ. Λίγα χρόνια μετά, το 1992 εμφανίστηκαν στην περιοχή του αυχένα 2 ογκίδια τα οποία σύμφωνα με το γιατρό μου θα έπρεπε να αφαιρεθούν. Παρότι δε με ενοχλούσαν, συναίνεσα να προχωρήσουμε στην εγχείριση για την αφαίρεσή τους. Το μεγαλύτερο «χτύπημα» για μένα ήταν, όταν μετά την εγχείριση συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα πια να περπατήσω. Θεωρώ πως ήταν ένα μεγάλο λάθος των γιατρών. Εγώ δε γνώριζα ότι τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Τότε ήταν που μπήκε στη ζωή μου το αναπηρικό αμαξίδιο, το οποίο αποτελεί τα τελευταία 15 χρόνια το μοναδικό μέσο για τις μετακινήσεις μου».

Κοιμάμαι πάνω στο καροτσάκι

"Τον τελευταίο χρόνο κοιμάμαι πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο αφού δυσκολεύομαι να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου. Έχω τη δύναμη να ξαπλώσω αλλά όχι και να σηκωθώ. Έτσι κοιμάμαι εκεί τοποθετώντας μόνο τα πόδια μου στο κρεβάτι. Αυτός ήταν και ο λόγος που παράλληλα με τις φυσιοθεραπείες που κάνω εδώ και πολλά χρόνια στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής, αποφάσισα να βρω και ένα φυσιοθεραπευτή για να έρχεται στο σπίτι μου".

Όρθιος μετά από 15 χρόνια

«Με τη βοήθεια φίλων βρήκα ένα φυσιοθεραπευτή, τον οποίο και υπερευχαριστώ για τη βοήθεια και τη στήριξη που μου πρόσφερε. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα νιώθω πιο δυνατός και αισιόδοξος ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να ξαναπερπατήσω. Η αρχή έγινε πριν από λίγες μέρες. Στάθηκα όρθιος για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πώς ένιωσα. Ήταν υπέροχο το συναίσθημα, ήθελα να πετάξω από τη χαρά μου, δεν το πίστευα».

Μόνο στήριξη χρειάζομαι, τίποτα άλλο

«Τον τελευταίο χρόνο, ο ξάδερφός μου με βοήθησε να κάνω facebook. Εκεί γνώρισα ένα νέο κόσμο. Είχα ανάγκη τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Τα προβλήματα υγείας με απομόνωσαν. Όλοι οι φίλοι μου παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες. Όλη μέρα είμαι σπίτι, κλεισμένος στο δωμάτιό μου. Μόνο το πρωί κάνω μια βόλτα μέχρι το καφενείο και επιστρέφω. Οι μόνες μου έξοδοι εκτός από τη γειτονιά, είναι στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής όπου κάνω φυσιοθεραπείες. Μέσα από το facebook πήρα μεγάλη αγάπη. Μιλώ και μέσω κάμερας με κάποιους φίλους που γνώρισα από Ελλάδα και είμαι πολύ χαρούμενος. Μόνο στήριξη χρειάζομαι, τίποτε άλλο. Έχω τη στήριξη της μητέρας μου με την οποία μένουμε μαζί, αλλά και της οικογένειάς μου. Θα ήθελα όμως να είχα και μια σύντροφο. Έχω πίστη στο Θεό και δε θα σταματήσω ποτέ να προσπαθώ για να ξαναπερπατήσω, μα ούτε και να παλεύω για τα όνειρά μου. Αυτό θέλω να πω και σε όλους όσοι βρίσκονται στη θέση μου. Να’χετε δύναμη και αγάπη για όλους, ελπίδα πάντα υπάρχει».

"Στάθηκα ξανά όρθιος μετά από 15 χρόνια, δεν θα τα παρατήσω"

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στη Λάρνακα

Εξοχική κατοικία 3ων υπνοδ. στο Παραλίμνι

Διαμέρισμα 3ων υπνοδ. στο Στρόβολο

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στο Γέρι

Δειτε Επισης