Το ταγκό και η αυτοαναίρεση της Τουρκίας
09:41 - 05 Αυγούστου 2016
Το προσεχές φθινόπωρο προμηνύεται ιδιαιτέρως θερμό όσον αφορά το μέλλον της διαπραγματευτικής διαδικασίας για το Κυπριακό. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι στις επτά προγραμματισθείσες συναντήσεις ανάμεσα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, θα συζητηθούν τα δύσκολα και κρίσιμα κεφάλαια των εγγυήσεων και του εδαφικού. Δύο κεφάλαια, η συζήτηση των οποίων θα κρίνει σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό το μέλλον των συνομιλιών, θα καταδείξει κατά πόσο μπορούμε ή όχι να οδηγηθούμε σε λύση.
Η βούληση της δικής μας πλευράς για επίτευξη συνολικής συμφωνίας το ταχύτερο δυνατό, χωρίς βεβαίως ο χρόνος να προϋποθέτει εκπτώσεις από θέσεις αρχής, είναι καταγεγραμμένη και αδιαμφισβήτητη. Ευχής έργο θα ήταν ανάλογη βούληση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να επιδεχθεί και από την τουρκική πλευρά, η οποία δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα αυτό που φαίνεται να κάνει εν πολλοίς, είναι να αρκείται σε φραστικές διακηρύξεις περί επιθυμίας για λύση και επικοινωνιακά παιχνίδια. Η επιμονή και διαφαινόμενη αδιαλλαξία της Τουρκίας στο μείζον ζήτημα των εγγυήσεων άλλωστε, αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα της διάστασης λόγων και έργων από πλευράς Άγκυρας όσον αφορά τον βαθμό ετοιμότητάς της για εξεύρεση κοινά αποδεχτής λύσης.
Στο δυσοίωνο αυτό σκηνικό, έρχονται να προστεθούν οι απειλές των τελευταίων ημερών και η νέα αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη. Η Τουρκία, επαναλαμβάνει εαυτόν και επιχειρεί να δημιουργήσει ένταση, σε μια περίοδο κατά την οποία προσπάθεια όλων θα έπρεπε να είναι η δημιουργία συνθηκών για ύπαρξη ενός εποικοδομητικού κλίματος εντός του οποίου να οικοδομηθεί η προσπάθεια για λύση. Η Άγκυρα, ωστόσο, εμφανίζεται απρόθυμη να συμβάλει προς την κατεύθυνση αυτή και αντιθέτως, δίνει δείγματα γραφής τα οποία μάλλον απαισιοδοξία πάρα αισιοδοξία μπορούν να δημιουργούν.
Θα ισχυριστεί κανείς, ίσως και δικαίως, πως άλλο τι λέγεται και πώς συμπεριφέρεται δημόσια η Τουρκία, και άλλο τι θα κάνει ή πώς θα συμπεριφερθεί όταν έρθει η ώρα των καθοριστικών αποφάσεων.
Όμως, ακόμα και έτσι, το γεγονός παραμένει ένα και αναντίλεκτο. Στη βαθμίδα της προσμέτρησης πραγματικών προθέσεων, η Άγκυρα βρίσκεται περίπου στο μηδέν, δείχνει η Τουρκία απρόθυμη να αντιληφθεί ότι για να χορέψει κανείς ταγκό χρειάζονται δύο. Και συνεχίζοντας ποικιλοτρόπος τον αμανέ της προκλητικότητας, ουσιαστικά αυτοδιαψεύδεται και αυτοαναιρείται ως προς την φραστικά διακηρυγμένη, αλλά άνευ επί του πρακτέου περιεχομένου, βούλησή της για λύση…