Ένα απόγευμα με θέα το ηλιοβασίλεμα…

17:48 - 23 Αυγούστου 2016

ΑΠΟΨΕΙΣ

«Το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μας το κουβαλάμε πάντα μέσα μας». Ήταν η απάντηση μιας φίλης, στη φωτογραφία που μόλις της είχα στείλει για να θαυμάσει και εκείνη το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα που είχα απέναντί μου. «Πόσο αληθινό», σκέφτηκα…

Καθισμένη στην αποβάθρα του χωριού Αργάκα στην Πάφο, παρέα με αγαπημένους φίλους είχα μαγευτεί τόσο στη θέα εκείνης της «παλέτας» στον ουρανό, με τα πιο ζεστά χρώματα να αντικατοπτρίζονται στη θάλασσα, που ένιωσα πως αυτή η στιγμή δεν ήθελα να τελειώσει.
Άραγε πόσες φορές κατά τη διάρκεια της μέρας αφηνόμαστε να απολαύσουμε πραγματικά κάτι όμορφο εκτιμώντας τη στιγμή, χωρίς γκρίνια, μεμψιμοιρία και παράπονα; Πόσες φορές καταφέρνουμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι απ’ όλα όσα μας στεναχωρούν αφήνοντας να μας πλημμυρίσουν ευχάριστες, θετικές σκέψεις;

Το ρολόι έδειχνε εφτά και μισή. Κάποιοι έκαναν βουτιές απ’ την αποβάθρα, άλλοι πόζαραν για την τέλεια φωτογραφία, άλλοι απλά αφέθηκαν στις σκέψεις τους…

Αφέθηκα για λίγο και εγώ στις δικές μου σκέψεις. Εκείνες που έρχονται απρόσκλητες προκαλώντας σου ανάμεικτα συναισθήματα. Πίκρα, χαρά, νοσταλγία, διάθεση για απολογισμό...

Άφησα το μυαλό μου να αδειάσει για μερικά λεπτά χαζεύοντας τις πορτοκαλοκίτρινες ακτίνες που λαμπύριζαν στην επιφάνεια της θάλασσας. Θυμήθηκα εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα που εκστασιασμένη είδα για πρώτη φορά το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα. Από παιδί το'χα τόσο καημό που δεν ζούσα σε παραλιακή πόλη για να το βλέπω όποτε θέλω πλάι στη θάλασσα…

Ο ήχος του κινητού με έβγαλε απ’ τις σκέψεις μου. Οι ειδοποιήσεις των ενημερωτικών ιστοσελίδων που έρχονταν η μια μετά την άλλη δεν ήταν ευχάριστες. Νέα τρομοκρατική επίθεση, νεκροί, τραυματίες. Ξαφνικά αναλογίστηκα όλα όσα τραγικά συμβαίνουν στον κόσμο και μια αίσθηση ευγνωμοσύνης με πλημμύρισε που εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα είχα την «πολυτέλεια» να φοράω το μαγιό μου και να κάθομαι ξυπόλυτη στη θάλασσα με τους φίλους μου.

Πολλές απ’ αυτές τις στιγμές μάθαμε να τις προσπερνάμε μηχανικά. Δεν τις ζούμε. Μας νοιάζει περισσότερο να τις απαθανατίσουμε, να τις φιλτράρουμε και να τις μοιραστούμε παρά να τις νιώσουμε, να τις εκτιμήσουμε, να μυρίσουμε το άρωμά τους, να τις ζήσουμε, να κατανοήσουμε ότι η κάθε μια απ’ αυτές είναι μοναδική και ίσως να μην μας δοθεί η ευκαιρία να τη ξαναζήσουμε.
Κοίταξα γύρω μου. Στην αποβάθρα κάθονταν εκείνη την ώρα κι άλλες μικρές παρέες. Η κάθε μια στον κόσμο της. Ένιωσα την ανάγκη να φωνάξω σε όλους πόσο τυχεροί είμαστε που εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή είχαμε το «προνόμιο» να αράζουμε ξυπόλητοι δίπλα στη θάλασσα. Το αύριο εξάλλου, δεν το ξέρει κανείς...

Εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πως αυτά τα "μικρά" είναι που κάνουν τη ζωή "μεγάλη"...

Ένα απόγευμα με θέα το ηλιοβασίλεμα…

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στην Κάτω Πάφο

Έπαυλη 3ων υπνοδ. στη Σωτήρα

Εμπορικό οικόπεδο στο κέντρο της Λευκωσίας

Εμπορικό χωράφι δίπλα στην υπεραγορά "Lidl"στα Λατσιά

Δειτε Επισης