Η ενότητα, το Εθνικό Συμβούλιο και… το κακό συναπάντημα
15:18 - 01 Αυγούστου 2016
Πρόεδρος της Δημοκρατίας και κοινοβουλευτικά κόμματα συναντήθηκαν το περασμένο Σάββατο σε μια ακόμα προσπάθεια εξεύρεσης κοινά αποδεχτής φόρμουλας λειτουργίας του Εθνικού Συμβουλίου.
Το αποτέλεσμα της σύσκεψης του περασμένου Σαββάτου φάνηκε ν’ αφήνει περιθώρια επανεκκίνησης του Σώματος, καθότι από την μια ο Νίκος Αναστασιάδης πήρε πίσω κάποιους από τους όρους που έθετε-και οποίοι αποτελούσαν για τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις κόκκινη γραμμή-,ενώ την ίδια ώρα από την άλλη, τα κόμματα αποδέχθηκαν, παρά τις διαφωνίες τους, βασικές από τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στην αρχική πρόταση που τους επέδωσε. Παρ’ όλα αυτά, το μέλλον του Εθνικού Συμβουλίου δείχνει να παραμένει μετέωρο, με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ για παράδειγμα, ν’ αφήνουν και μετά τη σύσκεψη του περασμένου Σαββάτου, ανοιχτό το ενδεχόμενο αναστολής της συμμετοχής τους στο Σώμα.
Θα τολμήσουμε να πούμε το εξής: Αυτό δεν είναι η ουσία, το πρόβλημα του Εθνικού Συμβουλίου δεν είναι αν το ένα ή το άλλο κόμμα αποφασίσει για τους δικούς του λόγους(σ.σ. προφανώς μικροπολιτικούς), να μη συμμετέχει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο Εθνικό Συμβούλιο. Άλλωστε, το έργο αυτό το έχουμε δει ξανά στο παρελθόν, όταν για παράδειγμα επί Τάσσου Παπαδόπουλου ανέστειλε τη συμμετοχή του ο ΔΗΣΥ. Το πρόβλημα σε ό,τι αφορά το Εθνικό Συμβούλιο είναι πως διαχρονικά, αντί να λειτουργεί ως θεσμός προαγωγής της ενότητας στο εσωτερικό μέτωπο και ως χώρος συνδιαμόρφωσης κοινής πολιτικής στο Κυπριακό, «αξιοποιείται» από τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης σαν μέσο για να πλήξουν τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σαν μέσο εξυπηρέτησης μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Απουσιάζει διαχρονικά απ’ όλα τα κόμματα, η βούληση να προσεγγίσουν τον θεσμό του Εθνικού Συμβουλίου στην ορθή του διάσταση, τον προσεγγίζουν ή τον υπηρετούν διαχρονικά, αναλόγως της θέσης στην οποία βρίσκονται. Δηλαδή κατά το δοκούν, κάποτε ως κυβερνώντες και κάποτε ως αντιπολιτευόμενοι.
Κανείς δεν ισχυρίζεται και κανείς δεν απαιτεί από τα κόμματα να ευθυγραμμίζονται με τις θέσεις του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας στο Κυπριακό, ούτε τρέφει κανείς ψευδαισθήσεις πως υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας να μιλήσει κάποτε την ίδια γλώσσα στο Κυπριακό. Το γεγονός αυτό όμως, δεν πρέπει ν’ αναιρεί τους κανόνες ηθικής και δεοντολογίας που επιβάλλεται να διέπουν στο πλαίσιο λειτουργίας του Εθνικού Συμβουλίου, τις σχέσεις του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας και των κομμάτων, των κομμάτων και του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο μάλιστα, από τη στιγμή που μιλάμε για την εθνική μας υπόθεση και η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας σχέσης αμφίδρομου αλληλοσεβασμού φαντάζει ακόμα μεγαλύτερη. Όνειρα θερινής νυχτός…!
Στο τέλος της ημέρας, η διάγνωση για όσους θέλουν να δουν την αλήθεια κατάματα, για όσους δεν θέλουν να κοροϊδεύουν πρώτα τους εαυτούς τους και μετά τον λαό, είναι απλή. Ο θεσμός του Εθνικού Συμβουλίου νοσεί, γιατί πολύ απλά νοσεί απ’ όλες τις απόψεις το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, γιατί οι πολιτικοί μας ηγέτες, από Δεξιά μέχρι Αριστερά, δεν έμαθαν και δεν βλέπουμε να μαθαίνουν ποτέ, τι πάει να πολιτική ωριμότητα, τι πάει να πει σεβασμός στην αντίθετη άποψη. Γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα πολιτικό σύστημα, που έχει μάθει να επιβιώνει και να στηρίζει την ύπαρξη του στη διαφωνία για χάρη της διαφωνίας, στην οξύτητα, στη διαστρέβλωση και στη σπίλωση συνειδήσεων. Συνεπώς, χρειάζεται πραγματισμός. Το πρόβλημα του Εθνικού Συμβουλίου δεν έγκειται σε τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο πέραν της διαχρονικής παθογένειας του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος που ακούει στο όνομα πολιτικός κανιβαλισμός. Ένας πολιτικός κανιβαλισμός που δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ, καθότι σε κανέναν απ’ όσους αποτελούν τη ζούγκλα του πολιτικού μας συστήματος δεν συμφέρει να αλλάξει. Γι’ αυτό και σε εκατό χρόνια από σήμερα, πάλι κάποιοι θα μιλούν για την ενότητα, πάλι κάποιοι θα προβαίνουν σε αναλύσεις για το Εθνικό Συμβούλιο. Και για… το κακό συναπάντημα!