Στα σκοτεινά μονοπάτια της παιδοφιλίας στην Κύπρο

Στην ενήλικη ζωή τους, τις περισσότερες φορές θα ακολουθήσουν και αυτοί το σκοτεινό μονοπάτι της σεξουαλικής διαστροφής και θα προκαλέσουν ίδιο ή και χειρότερο πόνο σε άλλες αθώες παιδικές ψυχές. Ένα αέναο γαϊτανάκι που δεν σπάζει και που συνεχίζει να καταστρέφει παιδικά όνειρα, χωρίς κανένας να μπορεί να το σταματήσει.
 
Η σκιαγράφηση
Ποιο είναι όμως το προφίλ ενός παιδόφιλου; Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο, επικεφαλής της Μονάδας Ακαδημαϊκών Ερευνών Εγκληματολογίας του Κωνστάντειου Κέντρου Εγκληματολογίας και Δικανικών Επιστημών, και μέλος της Βρετανικής και Αμερικανικής Κοινότητας Εγκληματολογίας και του Διεθνούς Οργανισμού Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων και Φυλακών, Κωνσταντίνο Κωνσταντινίδη, «ένας παιδόφιλος, τις περισσότερες φορές ανήκει στο στενό οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον του θύματός του».
«Στη συμπεριφορά τους», συνεχίζει ο κ. Κωνσταντινίδης σκιαγραφώντας το προφίλ των παιδόφιλων, «υπάρχει το χαρακτηριστικό της γενικότερης επιθετικής εικόνας, ενώ έχουν διαπράξει τουλάχιστον μία, εάν όχι περισσότερες αξιόποινες πράξεις στο ενεργητικό τους. Οι μισοί τουλάχιστον από τους βιαστές έχουν καταδικαστεί και για άλλες μη σεξουαλικές εγκληματικές πράξεις, ενώ σχεδόν όλοι τους έχουν διαπράξει τουλάχιστον μία μη σεξουαλικού τύπου επίθεση (ξυλοδαρμό), για τις οποίες κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη καταδικαστεί. Αυτό υποδηλώνει ότι η σεξουαλική επιθετικότητα αποτελεί συχνά μέρος της ευρύτερης παραπτωματικότητας του ατόμου, ενώ συγχρόνως πληροί τα κριτήρια για διαταραγμένη προσωπικότητα, όπως αναφέρουν και οι έρευνες της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας», προσθέτει.
 
Κοινωνικά απομονωμένοι;
Σύμφωνα με τον κ. Κωνσταντινίδη, η επικρατέστερη ηλικία παιδοβιαστών είναι αυτή των 32-45 χρόνων, με τον θύτη να εμφανίζει ιδιαίτερα χαμηλούς δείκτες κοινωνικών δεξιοτήτων, συνήθως με ασταθές εργασιακό ιστορικό σε ανειδίκευτες εργασίες.
Φυσικά εννοείται ότι αυτό δεν αποκλείει και την ύπαρξη της ομάδας των ατόμων παιδοβιαστών που είναι ακαδημαϊκά μορφωμένοι, με σημαντικές θέσεις και συγκεκριμένο οικονομικό υπόβαθρο, στο οποίο στηρίζονται, τόσο για να χρηματίζουν την εκτέλεση των επιθυμιών τους, όσο και για να γρασάρουν τη μηχανή της εξυπηρέτησης, πολλές φορές και συγκάλυψής τους. Επιπλέον, ομάδες όπως δάσκαλοι, ιερείς και πολιτικοί κερδίζουν θέση στις κατηγορίες των παιδόφιλων και παιδεραστών στο εξωτερικό. Όσον αφορά τον συνηθέστερο τρόπο κακοποίησης ενός παιδιού, οι παιδόφιλοι αρχικά ασκούν ψυχολογική βία στα θύματά τους, ούτως ώστε να αρχίσει το παιδί να νιώθει ένοχο και να φοβάται. Και έτσι με μεγαλύτερη ευκολία να ακολουθήσει η σωματική βία έως και ο βιασμός, πολλές φορές εφόσον προηγουμένως, για να επιτύχουν τον σκοπό τους, έχουν προσεγγίσει το παιδί, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του με έναν εξαιρετικά καλύτερο τρόπο για να το ξεγελάσουν.
Οι σεξουαλικοί παραπτωματίες, εξαιρουμένων των ομάδων με χαρακτηριστικό την έντονη κοινωνική δράση κυρίως λόγω του αντικειμένου της δουλειάς τους και της οικονομικής τους κατάστασης, είναι κοινωνικά απομονωμένοι με ελάχιστες στενές ερωτικές σχέσεις. Προβλήματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και προβληματικής συμπεριφοράς ο δράστης συνήθως παρουσιάζει από το σχολείο, στο οποίο έχει μέτρια έως και πολύ χαμηλή απόδοση. «Η σεξουαλική παρενόχληση», λέει ο κ. Κωνσταντινίδης, «από τον θύτη στο θύμα αρχίζει συνήθως στην ηλικία των επτά ετών και αφορά σε μεγαλύτερο ποσοστό αγόρια, ενώ διαρκεί έως και στην ηλικία των 12-14 ετών».
 
Παιδοφιλία παιδοβιασμός
Η παιδοφιλία-παιδεραστία, έχει χαρακτηριστεί γενικότερα, αλλά και από τους επιστήμονες της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, ως διαστροφή. Αυτά τα άτομα έχουν έντονες φαντασιώσεις για σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά, τις οποίες συχνά πραγματοποιούν. Η δραστηριότητα αυτή καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος από την ενέργεια και τη ζωή του ατόμου. Το παιδί-αντικείμενο της διαστροφής αυτής μπορεί να είναι από το οικογενειακό περιβάλλον ή ξένο προς αυτό. Επιπλέον, μπορεί να είναι και των δύο φύλων. Είναι άτομα που μεγάλωσαν κυρίως σε ένα περιβάλλον με πατέρα αυταρχικό και απαγορευτικό, με τρόπο που εμποδίστηκε η φυσιολογική σεξουαλική τους ανάπτυξη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να είναι επιρρεπή σε διαστροφές.
Σε έρευνες οι οποίες έγιναν τα τελευταία χρόνια, φαίνεται να υπάρχουν κάποιες διαφορές μεταξύ των παιδόφιλων και των παιδοβιαστών από εγκληματολογικής ανάλυσης και σκιαγράφησης εικονικού υπόβαθρου. Μερικές, αλλά ουσιαστικές διαφορές, είναι ότι οι βιαστές, σε σχέση με τους παιδόφιλους, τείνουν να είναι νεότεροι σε ηλικία, να επιβάλλονται και να είναι πολύ πιο επιθετικοί.
Ο παιδόφιλος είναι στις περισσότερες περιπτώσεις μεγαλύτερης ηλικίας και με πολύ πιο στρατηγικό και φιλικό τρόπο προσέγγισης και μέθοδο ανάπτυξης της σχέσης εμπιστοσύνης για συνεχή επίτευξη των στόχων του.
Η κατηγορία των βιαστών είναι ακόμα πιο επικίνδυνη, γιατί δρουν σε ανύποπτο χρόνο αλλά και χωρίς την παραμικρή υπόνοια, για να μπορέσει ο γονιός, ο κηδεμόνας και γενικότερα το άλλο άτομο να υποψιαστεί και να προστατευθεί ακόμη περισσότερο. Η αίσθηση φόβου ή ανεπάρκειας απέναντι σε ενήλικο ερωτικά αντικείμενο τούς ωθεί συχνά στην επιλογή ανήλικων, αδύναμων και άβουλων ερωτικών αντικειμένων ως υποκατάστατα. Η επιλογή τέτοιων αντικειμένων είναι λιγότερο απειλητική για τον ψυχισμό τους.
Όπως έχει αποδειχθεί σε αρκετές περιπτώσεις στην πράξη, το παιδόφιλο άτομο και ο παιδεραστής χρησιμοποιούν τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση σε παιδιά, ενώ ενδέχεται να προσποιούνται τον έφηβο για να συζητούν μαζί τους στο διαδίκτυο. Στοχεύουν σε συγκεκριμένες ηλικίες και φύλο, συνήθως παιδιά προεφηβικής ηλικίας, και δρουν μεθοδικά και με υπομονή για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Μπορεί επίσης να προβούν σε πράξεις συναισθηματικού εκβιασμού ή να απειλήσουν το παιδί, προκειμένου να μην αποκαλύψει τις δραστηριότητές του στους γονείς του.
 
Σκοτεινές ορμές
Στην Κύπρο ο βιασμός παιδιών εμπίπτει στην κατηγορία εγκλημάτων ενδοοικογενειακής βίας ως επί το πλείστον, με μεγαλύτερο ποσοστό τους αιμομικτικούς βιασμούς ή και βιασμούς από πατέρα, θετό πατέρα, θείο ή άτομο του στενού οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος. Οι σεξουαλικοί εγκληματίες είναι μια ειδική κατηγορία παραβατών του νόμου, που όμως δεν έχουν διαφορετική μεταχείριση από τους υπόλοιπους παρανόμους. Κλείνονται κι αυτοί στις φυλακές για να εκτίσουν την ποινή τους και κατόπιν αποφυλακίζονται και ξαναμπαίνουν στην κοινωνία. Είναι ελεύθεροι και κατά το μεγαλύτερο ποσοστό έτοιμοι να επαναλάβουν το σεξουαλικό τους έγκλημα, την κακοποίηση, τον βιασμό και τη δολοφονία παιδιών και ψυχών. Η φυλακή δεν μπορεί να λειτουργήσει σωφρονιστικά σε άτομα που πάσχουν από σεξουαλικές διαταραχές. Οι σεξουαλικοί εγκληματίες πάντα θα παρασύρονται από τις σκοτεινές ορμές τους και καμιά λογική και κανείς φόβος τιμωρίας δεν είναι ικανά να τους αναχαιτίσουν.
 
Πρακτικές άλλων χωρών
Στην Τσεχία ισχύει ο χειρουργικός ευνουχισμός. Στην Πολωνία και στη Ρωσία, ενέκριναν νόμο όπου ο χημικός ευνουχισμός ισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις. Στη Μεγάλη Βρετανία, στον Καναδά και σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ επιβάλλουν χημικό ευνουχισμό. Στην Ινδονησία, ανακοινώθηκε η υιοθέτηση νόμου για τοποθέτηση μικροτσίπ στα άτομα παιδόφιλους για καλύτερο έλεγχο, και σε πολλές χώρες υπάρχει το μητρώο στο οποίο καταχωρούνται τα άτομα αυτά και για τον σκοπό αυτό ενημερώνονται καθημερινά τα σχολεία, συγκεκριμένες περιοχές στις οποίες ζουν κλπ.
 
Οι ποινές βάση την υφιστάμενη νομοθεσία
Σύμφωνα με την υφιστάμενη νομοθεσία, όποιος συμμετέχει σε σεξουαλική πράξη με παιδί όταν γίνεται κατάχρηση θέσης εμπιστοσύνης, εξουσίας ή επιρροής επάνω στο παιδί, είναι ένοχος κακουργήματος και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται σε ποινή φυλάκισης διά βίου. Όταν γίνεται κατάχρηση ευάλωτης θέσης του παιδιού, κυρίως λόγω διανοητικής ή σωματικής αναπηρίας ή κατάστασης εξάρτησης, είναι ένοχος κακουργήματος και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται σε ποινή φυλάκισης διά βίου. Όταν γίνεται χρήση εξαναγκασμού, βίας ή απειλής, είναι ένοχος κακουργήματος και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται σε ποινή φυλάκισης διά βίου: Νοείται ότι σε περίπτωση όπου το παιδί έχει υπερβεί την ηλικία συναίνεσης κατά τον χρόνο διάπραξης του αδικήματος, η ποινή φυλάκισης που προνοείται στις παραγράφους (α) και (γ) δεν υπερβαίνει τα είκοσι (20) έτη.