Σε σένα που αξίζεις το πιο μεγάλο Ευχαριστώ…

Κάθε φορά που πλησιάζει η  γιορτή της μητέρας, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για σένα. Τη δική μου μάνα. Μα πάντα με πιάνει μια παράξενη ταχυκαρδία. Ίσως γιατί ξέρω πως ό,τι και να γράψω, δε θα είναι αντάξιο της αγάπης και της τεράστιας ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι, για τον άνθρωπο που με έφερε στον κόσμο και που γινόταν πάντα θυσία για τα παιδιά του, χωρίς ποτέ να υπολογίζει όλα όσα στερεί στον ίδιο του τον εαυτό.

«Αυτό σημαίνει να είσαι μάνα… Όταν κάνεις δικά σου παιδιά, θα καταλάβεις» συνηθίζεις να μου λες…

Νιώθω πως κανένα λουλούδι, καμιά κάρτα, κανένα δώρο μικρό ή μεγάλο, δεν είναι αντιπροσωπευτικό όλων εκείνων που αισθάνομαι για σένα που με ξέρεις καλύτερα απ’ όλους. Που με είδες να κλαίω με λυγμούς, να λάμπω από ευτυχία, να χτυπιέμαι από θυμό, να γελάω με τη ψυχή μου. Εσένα που στεναχωριέσαι διπλά με τη λύπη μου και χαίρεσαι περισσότερο απ’ όλους με τη χαρά μου. Έτοιμη πάντα να ανοίξεις την αγκαλιά σου για να χωθώ μέσα. Από τότε που ήμουν παιδί… Να σου λέω λίγα… μα εσύ να καταλαβαίνεις πολλά. Πρόθυμη πάντα να συμβουλεύσεις, χωρίς ποτέ να επιβάλεις το παραμικρό. 

Ποτέ δεν κατάλαβα πώς γινόταν να δουλεύεις καθημερινά τόσες ώρες όρθια και να επιστρέφεις σπίτι με όλη την καλή διάθεση να μαγειρέψεις σε τέσσερα παιδιά με διαφορετικές προτιμήσεις, να παίξεις μαζί τους, να τους διαβάσεις, να φτιάξετε παρέα γλυκό, να πάτε βόλτα, να ακούσεις τα νέα τους απ’ το σχολείο αλλά και τις γκρίνιες και τα παράπονά τους για πράγματα τόσο αστεία τελικά.

«Καμιά μάνα δεν κρατά κακία στο παιδί της αγάπη μου! Το μόνο που θέλει, είναι να το βλέπει χαρούμενο…» μου λες κάθε φορά που σου ζητάω συγγώμη για κάτι.  

Ξέρεις κάτι; Δεν υπάρχουν ούτε αλάνθαστες μάνες, ούτε τέλεια παιδιά. Το λέω σε σένα που μπορεί να διαβάζεις αυτές τις γραμμές τώρα, χωρίς να έχεις την καλύτερη σχέση με τη μητέρα σου, είτε γιατί σε πίκρανε, είτε γιατί δε σε στήριξε όπως περίμενες, είτε γιατί δεν ένιωσες την αγάπη της. Αν ένας άνθρωπος αξίζει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία, είναι εκείνη… Κανένας άλλος.

Σκέψου πόσο πολύ λείπει σε κάποιους άλλους ανθρώπους που δεν την έχουν πια κοντά τους...

Όσο χρονών και να ’μαστε, στα μάτια της μητέρας μας πάντα θα είμαστε παιδιά… Ακόμα κι όταν πάψουμε να εξαρτόμαστε απ’ αυτήν, εκείνη ποτέ της δε θα πάψει να περιμένει την αυθόρμητη αγκαλιά μας, την καλή μας την κουβέντα για το φαγητό που έφτιαξε, εκείνο το τηλεφώνημά μας για να δούμε τι κάνει, εκείνη την πρόσκληση έστω για ένα καφέ… Μικρά πράγματα, με μεγάλη σημασία για εκείνη.

Πολλοί άνθρωποι, το ανακαλύπτουν δυστυχώς ετεροχρονισμένα, τρέχοντας λίγο πριν το «τέλος», να της δώσουν τα χάπια της, να την πάρουν στο γιατρό, την εκκλησία ή τον μπακάλη, να της πούνε γεμάτοι τύψεις, πόσο πολύ την αγαπάνε και πόσο λυπούνται που μεγαλώνοντας δεν της το έδειξαν όσο θα έπρεπε.

Μην αναβάλλεις τίποτα… Μάνα είναι μόνο μία και αξίζει την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό μας...

Ανήμερα της γιορτής της μάνας λοιπόν, θέλω μέσα απ’ τα βάθη της ψυχής μου να πω και γω σε σένα, τη δική μου μανούλα, το πιο μεγάλο Ευχαριστώ…

Που μου έδωσες ζωή και που μ’ έμαθες με τον πιο ξεχωριστό τρόπο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και να αγαπάς με ανιδιοτέλεια…

Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που είμαι αλλά και γι’ αυτό που δεν είμαι…

Χρόνια Πολλά σ’ όλες τις μανούλες του κόσμου!