Κριτική για τους...σκληρούς χειρισμούς Αβέρωφ

Όταν μια κυβερνώσα παράταξη μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης κατά την οποία γύρισε ο κόσμος ανάποδα και λήφθηκαν απίστευτα επώδυνες για το σύνολο της κοινωνίας αποφάσεις, καταφέρνει να παραμένει πρώτη πολιτική δύναμη με μεγάλη μάλιστα διαφορά από το δεύτερο κόμμα, τότε κανονικώς εχόντων των πραγμάτων δικαιολογημένα θα έπρεπε να είναι απόλυτα ικανοποιημένη και να πανηγυρίζει σαν η νικήτρια των βουλευτικών εκλογών.

 
ΕΧΑΣΕ 31 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΨΗΦΟΡΟΥΣ
Στην περίπτωση του ΔΗΣΥ ωστόσο, όσο και να θέλει κανείς ν’ αντικρίσει το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της περασμένης Κυριακής στη λογική της πιο πάνω προσέγγισης, δύσκολα μπορεί ν’ αποδεχθεί πως ο Συναγερμός κέρδισε το στοίχημα που προεκλογικά είχε θέσει με τον εαυτό του. Γιατί μπορεί μεν να εξασφάλισε την πρωτιά και αυστηρά ομιλούντες να μην πλήρωσε σε καταστροφικό βαθμό τη φθορά της εξουσίας που ίσως άλλα κόμματα να πλήρωναν στη θέση του, όμως η απώλεια σχεδόν 31 χιλιάδων ψηφοφόρων (-3,7%) συγκριτικά με το 2011, σαφώς και είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο και να μην προβληματίζει όλους όσοι στην Πινδάρου θέλουν ν’ αντικρίζουν κατάματα την πραγματικότητα. Άλλωστε, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους, βροντοφωνάζουν κατ’ ακρίβεια, ότι ο ΔΗΣΥ βγήκε από την εκλογική αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής σαφώς αποδυναμωμένος.
 
ΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Είναι γι’ αυτό που και η προσπάθεια της ηγεσίας του κόμματος να δώσει το στίγμα μιας υπό τις περιστάσεις πετυχημένης εκλογικής παρουσίας του ΔΗΣΥ, παρά το γεγονός ότι όντως έχει λόγους να παρουσιάζει το ποτήρι μισογεμάτο παρά μισοάδειο, μάλλον δεν βρίσκει απήχηση ούτε στον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί πολύ απλά, γνωρίζει και η ίδια η Πινδάρου πως ενδεχομένως την περασμένη Κυριακή να κέρδισε το δέντρο, έχασε όμως το δάσος. Και το δάσος στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η απώλεια των δύο εδρών στη Βουλή, αλλά οι περίπου 31 χιλιάδες ψήφοι που χάθηκαν ως αποτέλεσμα μιας σειράς άστοχων επιλογών και κινήσεων που έγιναν, είτε από άποψη επικοινωνιακής είτε από άποψη ουσιαστικής πολιτικής. Έτσι, το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται ή πρέπει να τεθεί, έγκειται στο κατά πόσο όλες αυτές των χιλιάδων ψηφοφόρων που εγκατέλειψαν το κόμμα είναι δυνατό να επιστρέψουν και να δώσουν πίσω στον ΔΗΣΥ τη χαμένη του δυναμική. Με το όλο εγχείρημα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ο κομματικός χάρτης και τα νέα ισοζύγια δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό, να φαντάζει αντικειμενικά ομιλούντες περίπου ως ουτοπικό.
 
ΑΝΤΙΞΟΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΑΛΛΑ…
Η αλήθεια είναι πως ο ΔΗΣΥ κλήθηκε να δώσει τη μάχη των βουλευτικών εκλογών μέσα σ’ ένα αντίξοο για τον ίδιο περιβάλλον, όπως αυτό σκιαγραφήθηκε τη νύχτα των εκλογών από τον πρόεδρο της παράταξης, Αβέρωφ Νεοφύτου. Όμως παρά το αντίξοο αυτό περιβάλλον, ο πήχης των στόχων είχε τεθεί εξαρχής ιδιαιτέρως ψηλά, με κάποιους στον ΔΗΣΥ να μιλούν για εξασφάλιση ποσοστών που στα μάτια κάθε εξωτερικού παρατηρητή φάνταζαν ως εξωπραγματικά (γινόταν λόγος μέχρι και για 36% - 38%). Η αναθεώρηση που στην πορεία προέκυψε προς τα κάτω (στα επίπεδα των ποσοστών του 2011), ήταν προϊόν της διαφαινόμενης πτωτικής τάσης την οποία η Πινδάρου στα τελευταία στάδια της προεκλογικής περιόδου άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει και τρέχει απειλητικά. Μόνο που όταν την αντιλήφθηκε και επιχείρησε με κάθε τρόπο να την αναχαιτίσει ήταν πλέον αργά, μιας και σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ είχε οριστικά αποφασίσει να τραβήξει γι’ αλλού. Αποτέλεσμα, ήταν τελικά το κυβερνών κόμμα, όχι απλώς να μην καταφέρει να διατηρήσει την εκλογική δύναμη που εξασφάλισε το 2011, αλλά και να καταγράψει απώλειες ύψους σχεδόν τεσσάρων ποσοστιαίων μονάδων.
 
ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΨΙΑ
Η αναζήτηση των αιτιών για την πτώση των ποσοστών του ΔΗΣΥ, είναι θέμα που ασφαλώς αφορά και σίγουρα απασχολεί την ηγεσία του. Όμως, κάθε άλλο παρά ως αβάσιμες μπορούν να θεωρηθούν οι αναλύσεις στελεχών του κόμματος που γνωρίζουν από πρώτο χέρι την εξέλιξη της διαδρομής του κόμματος προς την κάλπη. Αναλύσεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν συγκεκριμένα εξόφθαλμα λάθη που έγιναν, καθώς και εκτιμήσεις στις οποίες οι έχοντες το πρόσταγμα της πορείας του ΔΗΣΥ προφανώς και έπεσαν έξω. Μεταξύ άλλων: Πρώτο: Υποτιμήθηκε το μέγεθος της ζημιάς που ήταν σε θέση να επιφέρουν -και όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος επέφεραν- στη δύναμη του ΔΗΣΥ, το Κίνημα Αλληλεγγύη και το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ). Δεύτερο: Υποτιμήθηκε το ύψος του πολιτικού κόστους που θα πλήρωνε ο ΔΗΣΥ ως αποτέλεσμα της συγκρουσιακής σχέσης που επέλεξε να έχει με πολυάριθμες ομάδες εργαζομένων, όπως υπήρξαν για παράδειγμα οι νοσηλευτές. Τρίτο: Εξέπεμψε το κόμμα μια εικόνα υπερβολικής αυτοπεποίθησης που έφθανε στα όρια της υπεροψίας, έδωσε την εντύπωση πως θεωρεί δεδομένους τους ψηφοφόρους του, με τρόπο που εξώθησε πολλούς από αυτούς να του γυρίσουν την πλάτη.
 
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΒΕΡΩΦ
Στην επόμενη μέρα των βουλευτικών εκλογών, μπορεί στον ΔΗΣΥ να μην τίθεται θέμα ηγεσίας, ωστόσο η σκληρή πραγματικότητα είναι πως ο Αβέρωφ Νεοφύτου βρίσκεται ενώπιον μιας οριακής κατάστασης σε ό,τι αφορά το μέλλον της παράταξης της οποίας ηγείται και πως το έργο του καθίσταται πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι ήταν πριν από τις εκλογές. Πλέον, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο λάθους, αφού τα όποια αποθέματα ασφαλείας έχουν εξαντληθεί και η κάθε απώλεια απ’ εδώ και πέρα θα μετρά διπλά και τριπλά. Συνεπώς, αν η ηγεσία του ΔΗΣΥ δεν αφουγκραστεί και το βασικότερο δεν λάβει σοβαρά υπόψη τα μηνύματα που χιλιάδες παραδοσιακοί ψηφοφόροι του κόμματος τής έστειλαν, τότε όχι μόνο δεν πρόκειται ν’ ανακάμψει και να επανακτήσει το χαμένο έδαφος, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει το κόμμα σε περαιτέρω συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης. Με τη διαφορά πως την επόμενη φορά, η συρρίκνωση αυτή θα είναι δραματική και κατά πάσα πιθανότητα ουδόλως διαχειρίσιμη.