Ιωάννα, η εξομολόγηση μιας τρανσέξουαλ με τρία παιδιά και δύο εγγόνια

Είναι κάποιες ανθρώπινες ιστορίες που ξεπερνούν ακόμη και το πιο απίστευτο σενάριο ταινίας. Αυτό σκέφτηκα όταν η Ιωάννα, μου εξομολογήθηκε τη δική της, συγκλονιστική, ιστορία ζωής. Τη συνάντησα για πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια στο σπίτι της στη Λεμεσό. Η ιστορία της είναι απ’ αυτές που σου μένουν, δεν την ξεχνάς. Είναι μια τρανσέξουαλ με τρία παιδιά και δύο εγγόνια. Είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος που δεν σταματά να αυτοσαρκάζεται. Σ’ ένα μικρό, καλόγουστο διαμέρισμα με αρχαιοελληνικά στοιχεία στην παραλιακή της Λεμεσού, καθισμένες στον καναπέ της, μου μίλησε τότε χωρίς φόβο ή ντροπή για τη ζωή της. «Εκεί μένεις ακόμα;» Τη ρώτησα όταν τη συνάντησα ξανά πρόσφατα, με αφορμή την Πορεία Υπερηφάνειας Κύπρου 2016, κεντρικό μήνυμα της οποίας είναι το «TransForm your Mind». «Ναι, μόνη με τις γάτες μου. Στο είπα ξανά, είμαι παράδειγμα προς αποφυγήν» μου απάντησε την ώρα που μέσα μου είχα αποφασίσει ότι αυτή την συγκλονιστική ιστορία, αξίζει να τη μοιραστεί και με τους αναγνώστες του ΡΕΠΟΡΤΕΡ, στέλνοντας ένα μήνυμα προς όσους είναι έτοιμοι να το λάβουν...

 Γεννήθηκα στη Χάλκη
 
«Γεννήθηκα σ’ ένα νησάκι δίπλα από τη Ρόδο, τη Χάλκη, πριν από 60 χρόνια. Από δύο χρόνων νόμιζα ότι ήμουν κοριτσάκι. Έτσι ένιωθα. Μέχρι που έτυχε να δω γυμνό ένα άλλο κοριτσάκι και συνειδητοποίησα ότι τα γεννητικά μας όργανα διέφεραν. Τότε ήταν που άρχισε και το δράμα μου. Ήμουν ένα κορίτσι που μεγάλωνε στο σώμα ενός άνδρα, προσπαθώντας μάταια να εξηγήσει το γιατί».
 
Τα παιδικά χρόνια
 
«Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και η μητέρα μου η μαμή του νησιού. Έπαιρναν συχνά μεταθέσεις και έτσι άλλαζα και εγώ με τον αδελφό μου πολύ συχνά σχολείο. Ήμουν πάντα η ‘‘ξένη’’. Μας θεωρούσαν σαν τσιγγάνους. Αυτό μου στερούσε την ευκαιρία να δημιουργήσω φιλίες. Όχι όμως και την πικρή γεύση του bullying. Φαινόταν εξάλλου ότι διέφερα από τα άλλα παιδιά. Γυναικόδειχνα. Θυμάμαι τη δασκάλα μου να με χτυπά με το τακούνι της, τη γιαγιά μου να μου μιλά πολύ σκληρά, αλλά και ένα συμμαθητή μου με τον οποίο όταν ήρθαμε λίγο πιο κοντά και μας είδαν τα άλλα παιδιά, αντικατέστησαν το όνομά μου με τη λέξη γυναικωτός κάνοντας τη ζωή μου μαρτύριο. Ένιωσα τον ρατσισμό στο πετσί μου».
 

Μια γυναίκα στο στρατό
 
«Η μητέρα μου, παρά το ότι ζούσαμε σε μια κλειστή κοινωνία, ήταν ανοιχτόμυαλη. Με καταλάβαινε και με συμβούλευε συνεχώς να προσέχω και να μην ενδίδω εύκολα. Την άκουγα. Ήμουν όμορφο παιδί. Ερωτευόμουν και με ερωτευόντουσαν και άντρες και γυναίκες. Αυτό μου τόνωνε το ηθικό, ότι δηλαδή το ‘‘είδος’’ μου είχε πέραση. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός και η μάνα μου τον κρατούσε σε απόσταση από μένα. Στο στρατό, όμως, αναγκάστηκα να πάω. Ήταν ένα δράμα. Θυμάμαι μια φορά, μας είχαν ξεγυμνώσει όλους για να δουν αν είμαστε ερμαφρόδιτα. Έτσι έκαναν παλιά. Εμείς οι τρανσέξουαλ δεν θέλουμε να δείχνουμε τα γεννητικά μας όργανα. Τα μισούμε. Τότε, αισθανόμενη γυναίκα, το θεωρούσα τρελό να σκύψω γυμνή μπροστά σε όλους. Έκλαιγα, ήθελα να πεθάνω. Υποκρινόμουν τον άντρα για να μην πάρω απολυτήριο ομοφυλοφιλίας και στιγματιστώ εφ’ όρου ζωής».
 

Ήμουν ένα λάθος
 
«Πολλές φορές σκεφτόμουν ότι ήμουν ένα λάθος, ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στον πλανήτη σαν και μένα. Αναρωτιόμουν, πώς γίνεται να ερωτεύομαι ανθρώπους, να αγαπώ τη φύση, τα ζώα, τη ζωή αλλά να μισώ τα γεννητικά μου όργανα; Δεν ήξερα τότε ότι υπάρχουν και οι τρανσέξουαλ. Κάποια στιγμή επιχείρησα να αρραβωνιαστώ με μια κοπέλα, προσπαθώντας να θάψω όλα όσα αισθανόμουν. ‘‘Έτσι κάνουν όλοι για να κλείσουν τα στόματα του κόσμου, επέμενε ο αδελφός μου’’. Ήταν μάταιο. Το κρεβάτι, ένας εφιάλτης. Τι κι αν προσπαθούσα, τι κι αν είχα πάει προηγουμένως σε οίκους ανοχής παλεύοντας να πάω με γυναίκα. Ήταν αδύνατο. Δεν είχα ορμές. Πλήρωνα και έφευγα. Στο μεταξύ, οι γονείς μου έφυγαν από τη ζωή. Μου είχε απομείνει μόνο ο αδερφός μου, ο οποίος όχι μόνο δεν με στήριξε αλλά εκμεταλλευόμενος την αγνή ψυχή μου, καταχράστηκε όλη την περιουσία που μας άφησαν οι γονείς μας αφήνοντάς με στο δρόμο. Ούτε με αποδέχθηκε ποτέ. Τα λόγια του κόσμου ήταν για κείνον πιο σημαντικά από μένα».
 
Ο γάμος στην Κύπρο
 
«Κάποια στιγμή, βρήκα καταφύγιο σε μια αμερικάνικη εκκλησία που στήριζε τους νέους. Ένα συνέδριο στην Αθήνα, στο οποίο με είχαν καλέσει, αποτέλεσε την αφορμή για να γνωρίσω τη γυναίκα που μετέπειτα έγινε η σύζυγός μου. Ήταν όμορφη και έξυπνη. Καταγόταν από την Κύπρο και το όνειρό της ήταν να παντρευτεί έναν πλούσιο άντρα. Είχε αποτύχει, σε αντίθεση με τις φίλες της, και ήταν πολύ απογοητευμένη γι’ αυτό. Κατάλαβε αμέσως τι ήμουν και εγώ δεν προσπάθησα να κρύψω τίποτα. Θέλαμε και οι δύο να ‘‘αποκατασταθούμε’’ σύμφωνα με τους ‘‘νόμους της κοινωνίας’’ και έτσι να καλυφθούμε κοινωνικά. Ήμουν γύρω στα 27 όταν παντρευτήκαμε στην Κύπρο».
 
Τα τρία παιδιά
 
«Όταν συνειδητοποίησα ότι καταδίκασα τον εαυτό μου για τα μάτια του κόσμου προσποιούμενη τον άντρα πανικοβλήθηκα. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα τουλάχιστον να κάνω παιδιά. Η ιδέα της μοναξιάς με τρόμαζε. Σκεφτόμουν πως αν έκανα παιδιά, τουλάχιστον θα είχα πάντα μια παρέα. Δεν θα ήμουν ποτέ μόνη. Με τη βοήθεια ειδικών αποκτήσαμε τρία παιδιά με πολύ μικρή διαφορά ηλικίας, ανοίγοντας παράλληλα μια γκαλερί στην οποία πουλούσαμε έργα τα οποία ζωγράφιζα. Πάντα μου άρεσε η τέχνη. Ήταν μια αρκετά επικερδής επιχείρηση. Στην πορεία όμως, τα πράγματα άλλαξαν».
 

Το μαρτύριο
 
«Η γυναίκα μου άρχισε να με βρίζει, να με ταπεινώνει, να με εξευτελίζει γι’ αυτό που είμαι, ακόμη και μπροστά στα παιδιά μας. Κι ας ήξερε απ’ την αρχή τι ήμουν. Ποτέ δεν της έκρυψα ότι ένιωθα γυναίκα. Φαινόταν εξάλλου. Δίναμε μια παράσταση μπροστά στον κόσμο. Δεν ήθελα να την δίνω και στο κρεβάτι. Εμείς εξάλλου ξέραμε… Ήθελα να γεράσουμε μαζί. Μα ονειρευόμουν τη μέρα που δεν θα χρειαζόταν να συνευρισκόμαστε ερωτικά λόγω ηλικίας και θα συμβιώναμε σαν αδέλφια έχοντας τα παιδιά μας. Μια οικογένεια. Κι ας μη ζούσα όπως ένιωθα. Κι ας ήμουν πρόθυμη να θυσίαζα τα πάθη και τον ερωτισμό μου μπροστά στο φόβο της μοναξιάς».
 
Η πορνεία
 
«Ο γάμος μας κράτησε 8 χρόνια. Με έδιωξε γιατί δεν μπορούσε να με βλέπει και αφού είχε κάνει έκτρωση το τέταρτο παιδί μας, χωρίς καν να μου το πει. Μετά από ένα μεγάλο καβγά χωρίσαμε. Τα παιδιά μου, πήγαινα και τα έβλεπα. Καταλάβαινα όμως ότι τα δηλητηρίαζε εναντίον μου. Μόλυνε συνεχώς την εικόνα μου. Προσπάθησα να κάνω διάφορες δουλειές για να επιβιώσω. Τραγουδούσα σε νυχτερινό κέντρο για κάποιο διάστημα. Στην πορεία, αναγκάστηκα να βγω δειλά δειλά στην πορνεία για να μπορώ να πληρώνω τις διατροφές που μου ζητούσε, αρχίζοντας παράλληλα τις επεμβάσεις στο πρόσωπο και το στήθος. Ήμουν γύρω στα 37 τότε. Νόμιζα ότι δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι σαν και μένα, μα δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα είδαν τα μάτια μου κάνοντας αυτή τη δουλειά. Είναι μια πολύ βρώμικη δουλειά, μα η ψυχή μου ήταν και παραμένει αγνή. Τα χρήματα που έβγαζα δεν ήξερα που να τα βάλω. Μ’ αυτά σπούδασα και την κόρη μου στην Αθήνα. Κι ας μη θέλει σήμερα να με ξέρει. Ούτε στο γάμο της δεν με κάλεσε. Ούτε καν κρυφά, έστω τα Χριστούγεννα, δεν με έψαξε ποτέ κανένα από τα παιδιά μου».
 
Η αλλαγή φύλου
 
«Με τα χρήματα της πορνείας κατάφερα να συγκεντρώσω και τις 35 χιλιάδες ευρώ που χρειαζόμουν και να κάνω πριν από οκτώ χρόνια, στα 52 μου, την επέμβαση αλλαγής φύλου που πάντα ήθελα. Έκανα πολλές επεμβάσεις. Με θυμάμαι να ξυπνώ μόνη στο κρεβάτι του νοσοκομείου σαν μπαλόνι από τους επιδέσμους. Μα τραγουδούσα από χαρά. Όταν η πρώην γυναίκα μου έμαθε για την αλλαγή φύλου, για να με τιμωρήσει πλήρωσε δύο μπράβους με κουκούλες, οι οποίοι ήρθαν στο σπίτι μου και με γρονθοκόπησαν άγρια. Μου παραμόρφωσαν το πρόσωπο. Ήταν εφιαλτικό. Έκτοτε σταμάτησα την πορνεία. Με απειλούσε ότι θα μου κόψει τα πόδια αν άλλαζα το όνομα στην ταυτότητά μου. ‘‘Θα νομίζουν τα εγγόνια μας ότι είναι κληρονομικό και δεν θα μας θέλει κανείς’’ μου έλεγε. Μόλις πριν ένα χρόνο κατάφερα να πάρω στα χέρια την ταυτότητα που πάντα ήθελα. Γράφει επιτέλους το όνομά μου: Ιωάννα».
 
Παράδειγμα προς αποφυγήν
 
«Εκεί έξω ξέρω ότι υπάρχουν πολλά παιδιά που υποφέρουν εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Δεν θέλω να κάνουν τα δικά μου λάθη. Αυτός είναι ο λόγος που ανοίγω δημόσια τη ψυχή μου και μιλώ, γιατί θέλω να βοηθήσω. Είμαι ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Υποκρινόμουν τον άντρα ενώ ήμουν γυναίκα, για τα μάτια του κόσμου. Σήμερα έχω τρία παιδιά, 29, 28 και 27 ετών, μα κανένα δεν θέλει να με ξέρει, ειδικά μετά την αλλαγή φύλου. Μόνο εάν γίνω άντρας ξανά, μπορούν να με δεχτούν στη ζωή τους. Αυτό μου είπαν, μα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Κουράστηκα να υποκρίνομαι τον άντρα. Είμαι μια γυναίκα. Έκανα οικογένεια για να μην μείνω μόνη και όμως ζω ολομόναχη. Είναι κρίμα να συμβεί κάτι τέτοιο και σε άλλους ανθρώπους. Θα είναι δυστυχισμένοι. Αγαπήστε τον εαυτό σας όπως είναι και ζήστε όπως αισθάνεστε, ελεύθερα. Αληθινά ελεύθερος είναι αυτός που κατάφερε να νικήσει το κοσμικό σύστημα. Σημασία έχει να είστε εσείς ευτυχισμένοι. Μην υποκλιθείτε στην υποκρισία. Δείτε τι έπαθα εγώ».
 
Θέλω να με αγαπήσουν
 
«Σήμερα ζω λιτά, μ’ ένα μικρό επίδομα από το κράτος. Δεν μπαίνει άνθρωπος πια στο σπίτι μου. Δε θέλω κανείς να μ’ αγγίζει, κανείς. Αηδίασα. Αφιέρωσα τη ζωή μου στα ζώα. Αυτοί είναι οι φίλοι μου. Το μόνο που θα ήθελα απ’ τα παιδιά μου, είναι να με αγαπήσουν σαν άνθρωπο, έστω και από μακριά. Να καταλάβουν και να μη με μισούν. Μετανιώνω για τον υποκριτικό ρόλο που έπαιξα. Που έκανα παιδιά».