«Χρειαζόμαστε μία βελούδινη επανάσταση»

Οι πολίτες ασχολούνται κυρίως με την πορεία της οικονομίας και τις προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού, κυρίως όμως αγωνιούν για το έλλειμμα ηγεσίας και το διαζύγιο που έχει δημιουργηθεί σήμερα μεταξύ κοινωνίας και Βουλής. Αυτό είναι εν συντομία το συμπέρασμα του υποψήφιου βουλευτή Λευκωσίας του ΔΗΣΥ, Μιχάλη Σοφοκλέους, από την καθημερινή επαφή με τους πολίτες, που έχει πιο εντατικά το τελευταίο διάστημα λόγω και της προεκλογικής περιόδου. «Αυτό το διαζύγιο πρέπει να σπάσει. Η σιωπηλή πλειοψηφία αυτού του τόπου χρειάζεται επιτέλους να εκφραστεί. Να ενεργοποιηθούμε όσοι πιστεύουμε ότι πραγματική δουλειά της πολιτικής είναι να λέει αλήθειες, να ανοίγει δρόμους για τη χώρα και να δημιουργεί ευκαιρίες καλύτερης ζωής για όλους. Να συγκεντρώσουμε τα συναισθήματά μας, να βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας και να αντιδράσουμε. Δεν είμαστε λίγοι, είμαστε πάρα πολλοί. Το να βρίζουμε από τον καναπέ είναι εύκολο. Είναι όμως ο σίγουρος τρόπος για να μην αλλάξει τίποτα. Μπορούμε με την ψήφο μας να στείλουμε αυτούς που θέλουμε στη Βουλή και τους άλλους σπίτι τους. Χρειαζόμαστε σήμερα μια βελούδινη πολιτική επανάσταση», συμπληρώνει ο κ. Σοφοκλέους. «Να χτίσουμε την πολιτική από την αρχή», σημειώνει, προσθέτοντας ότι «αλλιώς θα αφήσουμε την πολιτική να ασκείται με βάση τις χειραψίες και τα κουμπαριλίκια, για να διαμαρτυρόμαστε και πάλι εκ των υστέρων». Ο Μιχάλης Σοφοκλέους είναι εκτελεστικός διευθυντής του Ινστιτούτου «Γλαύκος Κληρίδης» και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του Δημοκρατικού Συναγερμού.

Προς τα πού πάει η Δεξιά στην Κύπρο; Έχει μπούσουλα; Μοιάζετε, στον ΔΗΣΥ, να είστε 3 - 4 κόμματα σε ένα.
Όλα τα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, μόνο εάν έχουν το σθένος και τη δύναμη να φιλοξενούν τάσεις και ρεύματα μπορούν να είναι κόμματα εξουσίας. Έτσι και ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Δεν είμαστε στρατιωτάκια. Είμαστε άνθρωποι με απόψεις και θέσεις που ενωνόμαστε για τους κοινούς μας σκοπούς. Για εμάς, η μεταξύ μας διαφορετικότητα είναι υγεία και όχι μειονέκτημα. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Σήμερα αισθανόμαστε δικαιωμένοι. Η Αριστερά και η Κεντροδεξιά έχουν δοκιμαστεί και αναμετρηθεί σε αυτό τον τόπο. Η θεωρία που λέει πως ό,τι και να ψηφίσεις είναι το ίδιο, κατέρρευσε τη θλιβερή εκείνη μέρα της εκλογής του Δημήτρη Χριστόφια τον Φεβρουάριο του 2008. Έχουμε πληρώσει την ψήφο μας στην Κύπρο, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Στην τσέπη μας και την ίδια τη ζωή μας. Είναι η ώρα να βγούμε με αυτοπεποίθηση μπροστά. Να εξηγήσουμε τις διαφορές μας. Να έχουμε μια ισχυρή Κεντροδεξιά στη Βουλή. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει απενοχοποιήσει τις ιδέες και τις πολιτικές μας, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Δημοκρατία σε ένα κόμμα είναι να λέει ο καθένας ό,τι κόψει το κεφάλι του; Σας αρέσει η εικόνα του κόμματός σας; Η επίδειξη της παραβατικότητας, της αγένειας, της αθυροστομίας από κάποιους βουλευτές - μάγκες;
Ντρέπομαι για τις συγκεκριμένες συμπεριφορές στις οποίες αναφέρεστε. Από την άλλη, όμως, είμαι πολύ περισσότερο περήφανος που αυτή η παράταξη ανέλαβε και πάλι την Κύπρο στα δύσκολα, την έσωσε και την πάει μπροστά. Αλίμονο εάν σήμερα βάζουμε στη μια πλευρά της ζυγαριάς την πορεία της χώρας, την αξιοπιστία της και τη δυνατότητά της να προοδεύσει, και από την άλλη μια πιατέλα αμπελοπούλια ή άλλες παραβατικές συμπεριφορές. Δημοκρατία είναι να κριθούν οι «μαγκιές» αυτές από τους ίδιους πολίτες που έστειλαν στη Βουλή αυτούς τους βουλευτές. Κυρίως, όμως, δημοκρατία είναι να αποφασίσει ο κόσμος εάν η χώρα θα συνεχίσει να πηγαίνει μπροστά, ή αν θα πάει πίσω στις πολιτικές που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής.

Είναι οι χιλιάδες άνεργοι, η γενιά των 500 ευρώ, ο εργασιακός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα, «success story»;
Είναι χιλιάδες οι άνεργοι. Είναι όμως ήδη 20.000 λιγότεροι. Είναι χιλιάδες οι οικογένειες που τυγχάνουν φροντίδας από τα κοινωνικά παντοπωλεία. Από 15.000, όμως, έχουν γίνει 4.500. Δεν είμαστε ακόμη η χώρα που θέλουμε. Είμαστε όμως μια χώρα που μέρα με τη μέρα γίνεται σκαλί-σκαλί καλύτερη. Ο καθένας μας βλέπει γύρω του το τι συμβαίνει. Και αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα βελτιώνονται. Θυμηθείτε πώς πηγαίναμε όλοι για ύπνο πριν από 3 - 4 - 5 χρόνια. Οι εργαζόμενοι με την ανασφάλεια εάν θα έχουν δουλειά ή μείωση μισθού την επόμενη μέρα, οι επιχειρηματίες εάν η επιχείρησή τους θα επιβιώσει. Και δείτε πώς πάμε σήμερα. Με την κρυφή –τουλάχιστον– ελπίδα ότι για τον καθένα μας η επόμενη μέρα θα είναι μια καλύτερη μέρα. Μπορεί να συγκριθεί το τότε, που οι ξένοι επενδυτές έφευγαν σωρηδόν από την Κύπρο, με το σήμερα, που ενδιαφέρονται και έρχονται να επενδύσουν σε λιμάνια, καζίνο κ.ο.κ.; Μπορεί ακόμη να γίνει σύγκριση με την Ελλάδα και την αριστερή κυβέρνηση εκεί; Εγώ επιμένω, είμαστε σε πορεία για ένα νέο success story. Φτάνει να μη βάλουμε τα χέρια μας και να βγάλουμε ξανά τα μάτια μας, στον βωμό του λαϊκισμού και των μαγικών λύσεων που πολλοί επιμένουν να προτείνουν.