Ένας μοναχός… με ψυχή μικρού παιδιού

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν το χάρισμα να δίνουν τα πιο όμορφα «μαθήματα ζωής», γαληνεύοντας τη ψυχή σου με μια μόνο κουβέντα. Έναν τέτοιο άνθρωπο είχα τη χαρά να γνωρίσω πριν από λίγες μέρες. Είναι ένας από τους 13 μοναχούς που ζουν στο Μοναστήρι της Τροοδίτισσας στις Πλάτρες.  Μια εκδρομή στο βουνό αποτέλεσε την αφορμή γι’ αυτή την επίσκεψη και τη γνωριμία μαζί του.

Τον συναντούσα για πρώτη φορά. Μάτια λαμπερά, γεμάτα ευγένεια και καλοσύνη, βλέμμα καθαρό, άξιο εμπιστοσύνης. Η προσωποποίηση της ζωντάνιας και της ηρεμίας μαζί. Στεκόταν στην εσωτερική αυλή του Μοναστηριού και συνομιλούσε με έναν νεαρό άντρα. Μας έγνεψε να τον πλησιάσουμε. Από το πρώτο λεπτό της γνωριμίας μας, εντυπωσιάστηκα από το χιούμορ και την τάση του για αυτοσαρκασμό. Δεν ανέμενα κάτι τέτοιο από ένα μοναχό.

Δεν πήγα στο Μοναστήρι με την πρόθεση να εξομολογηθώ. Λίγοι όμως είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να θέλεις να τους ανοίξεις τη ψυχή σου. Κι αυτοί δεν είναι πάντα οι φίλοι σου ή οι άνθρωποι που τους ξέρεις χρόνια... 

«Μίλα μου. Για ό,τι θέλεις. Για ό,τι σκέφτεσαι. Γι’ αυτά που δεν προσεύχεσαι πια. Θα προσευχηθώ εγώ. Μπορώ να ακούσω και να καταλάβω πολύ περισσότερα απ’ αυτά που ίσως νομίζεις» μου είπε.

Τι ξέρει για τη ζωή ένας άνθρωπος κλεισμένος για πάνω από δύο δεκαετίες σ’ ένα Μοναστήρι; Μια εύλογη απορία που συνομιλώντας μαζί του εύκολα μπορεί να λυθεί.
Πριν προλάβω να του πω πως δεν έχω προετοιμαστεί για εξομολόγηση  και προτιμώ να το αφήσουμε για μια άλλη φορά, άρχισε να μοιράζεται μαζί μου προσωπικά του βιώματα, που μ’ έκαναν να καταλάβω πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι η ζωή ενός ανθρώπου που στράφηκε στον μοναχισμό…

«Αυτά αν θέλεις, να τα γράψεις μόνο όταν πεθάνω. Όχι τώρα», μου είπε…

Δεν με ρώτησε ούτε πόσο συχνά πάω εκκλησία, ούτε αν κοινωνώ, ούτε γιατί ήρθα στο μοναστήρι φορώντας παντελόνι. Τον ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Όχι οι υποδείξεις και η κριτική, κάτι που δυστυχώς συναντάς σπάνια πια στο χώρο της εκκλησίας. Δεν έχει κινητό τηλέφωνο, δε βλέπει τηλεόραση, δεν είναι χρήστης του διαδικτύου και τα τελευταία 21 χρόνια αρχίζει τη μέρα του στις 3 το πρωί μαζί με τους υπόλοιπους μοναχούς. Δεν τον ενδιαφέρει καμιά είδους προβολή γι’ αυτό σεβόμενη τον ίδιο δεν αναφέρω ούτε το όνομα του.

Διάλεξε μια ζωή μακριά από τα εγκόσμια κι όμως καθημερινά πολλοί άνθρωποι, από την Κύπρο και όχι μόνο επισκέπτονται το μοναστήρι ζητώντας τον ονομαστικά. Θέλουν να του μιλήσουν. Να του ανοίξουν τη ψυχή τους, να τον συμβουλευτούν.  Η λέξη αγάπη, η αγαπημένη του… Η ψυχή του, σαν μικρού παιδιού που θέλει συνεχώς την αγκαλιά σου.

Συνομιλώντας μαζί του, άρχισα πάλι να πιστεύω πως ναι, υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι αγνοί, αληθινοί και ανιδιοτελείς. Με τα λάθη τους, τις αδυναμίες τους αλλά και γεμάτοι αγάπη μέσα τους. Και ευτυχώς δεν είναι όλοι κλεισμένοι στα μοναστήρια. Υπάρχουν και εκεί έξω αρκετοί. Αν προσπαθήσεις πρώτα εσύ να γίνεις λίγο καλύτερος άνθρωπος, θα τους βρεις μπροστά σου πολύ πιο εύκολα. Θα ξεχωρίζουν γιατί και κείνοι θα αναζητούν ανθρώπους σαν και σένα. 

Τον ευχαριστώ τόσο γι’ αυτή την «επαγρύπνηση» κι ας μην το διαβάσει ποτέ.