Μήπως έφθασε η ώρα να μιλήσουμε για εφαρμοσμένο χριστιανισμό;

Παρατηρείται, λοιπόν, σήμερα μια τεράστια μετατόπιση και μια τεράστια απόκλιση από την "αρχική ιδέα"-φιλοσοφία-διδασκαλία του μεγαλύτερου, ίσως, πολιτικού επαναστάτη, που πέρασε από τη γη (δεν εξετάζω σε αυτή την περίπτωση τη θεότητα ή τη μη θεότητα του Ιησού). 

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεγάλης απόκλισης από τη διδασκαλία του Ιησού αποτελεί η δράση των σύγχρονων πολιτικών δυνάμεων εξουσίας στη γηραιά ήπειρο. Οι λεγόμενοι "χριστιανοδημοκράτες", όπως είναι το κυβερνών κόμμα της Γερμανίας (Χριστιανοδημοκρατική Ένωση Γερμανίας- CDU), το κυβερνών κόμμα της ΕΕ (ΕΛΚ) κλπ, ποιά σχέση έχουν με τη φιλοσοφία του Ιησού;

Ποια η θέση του χριστιανισμού μέσα στο σύγχρονο πολιτικο-οικονομικό σκηνικό, το οποίο προκρίνει και επιβραβεύει σε πολλές περιπτώσεις την απληστία (bonus αν ξεγελάσεις το κοινό), τον τζόγο (χρηματιστήρια), την αισχροκέρδεια κλπ; 

Πώς μπορεί το κάθε κόμμα, το οποίο αυτό-προσδιορίζεται ή προσδιορίζεται ως «χριστιανοδημοκρατικό» να διεκδικεί και να κερδίζει την εξουσία ενδεδυμένο τον μανδύα του χριστιανισμού; Πώς γίνεται ένα πολιτικό κόμμα, προβάλλοντας τον ίδιο Χριστό, να κερδίζει την εξουσία, την οποία ο Χριστός ανέτρεψε; Δεν είναι αντιφατικό, υποκριτικό και συνάμα απόδειξη του ότι «οι ιδέες καταλήγουν τελικά να γίνονται εργαλεία εξουσίας» ή εργαλεία εδραίωσης μιας νέας εξουσίας; 

Πλήττεται, συνεπώς, άλλη μια από τις βασικές διδαχές/αρχές του χριστιανισμού. Εκείνη που αντιμάχεται την υποκρισία.

Ακόμη και μέσα στον χώρο της σύγχρονης εκκλησίας παρατηρείται μια «υλικοποίηση» του πνευματικού μεγαλείου, όπως εκφράστηκε από τον ίδιο τον εκφραστή-Ιησού. Πρόκειται για την υλική μετουσίωση του "μεγαλείου του πνεύματος", αφού κτίζονται «αυτοκρατορικοί» ναοί, αρχιερείς φέρουν φανταχτερά άμφια ενώ παραχωρήθηκαν αυτοκρατορικά προνόμια σε αρχιεπισκόπους. Ο «αυτοκράτορας Θεός», κατάντησε να εκφράζεται μέσα από μια σύγχρονη ρητορική, η οποία παρεκκλίνει από την αρχική τοποθέτηση και προσλαμβάνει υλικές διαστάσεις. 

Παράλληλα, αρχιερείς, όπως ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, εκφράζουν συχνά αντιχριστιανικές ρητορικές εναντίον των προσφύγων (ή ρητορικές που δεν έχουν σχέση με τη ζωή, το έργο, τη διδασκαλία, τη φιλοσοφία του Χριστού), ζητώντας «να μην μολυνθεί η περιοχή μας. Δεν έχουμε χώρο για να φιλοξενήσουμε στην περιοχή μας όλα αυτά τα στίφη των ισλαμιστών, τα οποία εκβιαστικά αποστέλλονται στην πατρίδα μας για να αλλοιώσουν και να την κατακτήσουν».

Ποια σχέση έχει αυτή η ρητορική με την ρητορική της αποδοχής, που εξέφραζε ο Ιησούς, ο οποίος όχι μόνο δεν ανησυχούσε για «πνευματική μόλυνση» (αν "δεχθούμε" ότι οι πρόσφυγες θα "μολύνουν" πνευματικά την χριστιανική κουλτούρα), αλλά γιάτρευε λεπρούς, οι οποίοι έφεραν μια πραγματικά μολυσματική σωματική ασθένεια;

Η αντίφαση της αντίφασης και η επιτομή της υποκρισίας.

Μήπως έφθασε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου να μιλήσουμε για "εφαρμοσμένο χριστιανισμό" και να εξετάσουμε την επιτυχία του εφαρμοσμένου χριστιανισμού συγκρίνοντας τον με τις διδαχές του ίδιου του εκφραστή; 

ΥΓ1 Εξαρτάται, βέβαια, από το τί σημαίνει "χριστιανισμός" κι αν έχει κάποια σχέση με τον κύριο εκφραστή του. 

ΥΓ2 Δεν μηδενίζω το ανθρωπιστικό έργο της εκκλησίας, αλλά αναφέρομαι στην εικόνα της «χριστιανικής κουλτούρας», όπως παρουσιάζεται μέσα στο σύγχρονο πολιτικο-οικονομικό σκηνικό.  

ΥΓ3 Δεν εξετάζω ούτε την ορθότητα/μη ορθότητα του σύγχρονου οικονομικό-πολιτικού μοντέλου, ούτε την ορθότητα/μη ορθότητα των γραφών, αλλά εστιάζω στην υποκριτική φύση αυτής της συμπόρευσης-συνύπαρξης, η οποία, βεβαίως, δεν είναι τυχαία και έχει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων.