Fool House: …και FOOL και CHAOS


 
  • Γιατί; Διότι: «Μετά τη σύλληψη Αμπντεσλάμ, οι τζιχαντιστές είχαν δυο επιλογές. Ή θα τρέπονταν πανικόβλητοι σε προσωρινή φυγή διαλύοντας άρον-άρον τους τρομοκρατικούς πυρήνες τους και σκορπίζοντας τις ομάδες κρούσης και τα οπλοστάσιά τους που βρίσκονταν σε διάφορα σημεία της πόλης ή θα επανακτούσαν το ψυχολογικό πλεονέκτημα, χτυπώντας κατευθείαν στην καρδιά της βελγικής πρωτεύουσας προκαλώντας τρόμο, πανικό και ανασφάλεια. Το παιχνίδι που, ανέκαθεν, παίζεται ανάμεσα σε τρομοκράτες και αντιτρομοκράτες εστιάζεται σε δύο μέτωπα: ψυχολογία και προπαγάνδα. Και η επιλογή των σημερινών στόχων από τους τζιχαντιστές, σκοπό είχε να πλήξει το επιχειρησιακό γόητρο των βελγικών υπηρεσιών ασφαλείας στην επαρκή αντιμετώπιση της τρομοκρατικής απειλής και να περάσει προς όλες τις κατευθύνσεις το μήνυμα: ‘‘Μπορούμε να χτυπήσουμε όποτε θέλουμε, όποιον στόχο θέλουμε’’». [Γιώργος Κασιμέρης, από huffingtonpost.gr]
 
  • Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τη φρίκη στις Βρυξέλλες, αλλά δεν υπάρχουν επίσης λόγια να περιγράψει κανείς την χειρονομία συμπαράστασης από την Ειδομένη. Ένα προσφυγόπουλο κρατά στα χέρια του ένα χαρτί που γράφει στα αγγλικά «Sorry for Brussels». [από thetoc.gr]
 

 
  • Μετά το Παρίσι, ο Λουίς Μπερνάρ, ιδρυτής της εταιρείας Layer Cake, η οποία εδρεύει στη γαλλική πρωτεύουσα και εξειδικεύεται στη διαχείριση κρίσεων, στάθηκε σε κάτι που –ίσως- αποτελεί το κατάλληλο πρίσμα για να εξεταστεί το ζήτημα. «Πριν οι δράστες γίνουν τζιχαντιστές, ήταν παιδιά γαλλικών οικογενειών. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, είναι να επανεξετάσουμε το μοντέλο ενσωμάτωσης και εκπαίδευσης που χρησιμοποιούμε στη Γαλλία. Τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα εάν οι επιθέσεις είχαν γίνει από κόσμο που ήρθε από άλλες χώρες. Εδώ μιλάμε για Γάλλους και Βέλγους πολίτες». [από protagon.gr]
 

 
  • Στο βιβλίο της Alice Miller «Δρόμοι της ζωής – Έξι ιστορίες», μπορεί κανείς να διαβάσει πως οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας επηρεάζουν τη μετέπειτα ζωή μας…
 

 
  • Σύμφωνα με την Miller [φιλόσοφος, ψυχολόγος/ψυχαναλύτρια, κοινωνιολόγος] «η βία που ασκείται στα παιδιά γίνεται μπούμεργανγκ για την κοινωνία». Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα, υποστηρίζει, όταν έθεσα το ερώτημα τού από πού προέρχεται το μίσος, πώς γεννιέται. «Θέλησα να μάθω γιατί κάποιοι κλίνουν προς την ακραία βία και κάποιοι άλλοι όχι» συμπληρώνει, προσθέτοντας ότι «ο καμουφλαρισμένος ως ιδεολογία θυμός, που έχει μετεξελιχθεί σε μίσος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, γιατί είναι ανίκητος και υπερβαίνει κάθε ηθική επιταγή». [Από συνέντευξή της στο http://tvxs.gr/news/biblio/pos-gennietai-misos-tis-alice-miller]
 

 
  • Δυστυχώς, η Ευρώπη πληρώνει τη στάση της –άλλοι μιλάνε για ποντιοπιλατισμό και άλλοι για συγκεκαλυμμένο επεκτατισμό- απέναντι στις κτηνωδίες του ISIS. Καιρός των αποφάσεων; Καιρός των αποφάσεων…
 

 
  • «Μετά την παράσταση/ έμεινε κρυφά στο υπερώον/ στα σκοτεινά. Η αυλαία ορθάνοικτη/ Σειρά σου τώρα/ χωρίς φώτα/ χωρίς σκηνικά/ να παίξεις εαυτόν». Ρίτσος