Λοξοκοιτάζει Νικόλα και Άντρο η Πινδάρου

Οι βουλευτικές εκλογές του προσεχούς Μαΐου εκτιμάται από αρκετούς πως είναι πολύ πιθανό να επαναχαράξουν τον κομματικό χάρτη και να δημιουργήσουν νέα ισοζύγια και καινούργιους συσχετισμούς δυνάμεων στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι οι επερχόμενες εκλογές πραγματοποιούνται υπό το πρίσμα των πρόσφατων αλλαγών που επήλθαν στον εκλογικό νόμο, και ιδιαίτερα υπό το πρίσμα της αύξησης του εκλογικού μέτρου. Μια αύξηση που από τη μια καθιστά αμφίβολη τη συνέχιση της παρουσίας υφιστάμενων κοινοβουλευτικών κομμάτων και στη νέα Βουλή (όπως είναι για παράδειγμα οι Οικολόγοι), ενώ την ίδια ώρα –σε συνδυασμό και με σειρά άλλων παραγόντων– φαίνεται να δημιουργεί συνθήκες για είσοδο νέων σχημάτων, όπως είναι το Κίνημα Αλληλεγγύη της Ελένης Θεοχάρους, η Συμμαχία Πολιτών του Γιώργου Λιλλήκα, ενδεχομένως και το ΕΛΑΜ.

ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Δύο μήνες πριν από το άνοιγμα της κάλπης, η αλήθεια είναι πως ασφαλείς προβλέψεις ως προς το ακριβές μετεκλογικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί μέσα από τη λαϊκή ετυμηγορία –όπως αυτή θα εκφραστεί τον ερχόμενο Μάη– δεν μπορούν να γίνουν. Ωστόσο, το εύθραυστο και κινούμενο σε λεπτές ισορροπίες προεκλογικό τοπίο που σήμερα υπάρχει, δεν εμποδίζει τα κόμματα από το να λοξοκοιτάζουν και προς την αμέσως επόμενη μέρα των βουλευτικών εκλογών. Εκεί δηλαδή ακριβώς που εντάσσεται χρονικά και η ανάδειξη του επόμενου προέδρου του κοινοβουλίου. Μια πολιτική πράξη υψίστης και πολυεπίπεδης σημασίας, καθότι, πέραν της δεδομένης θεσμικής αξίας που εμπερικλείει η εκλογή του δεύτερου τη τάξει πολιτειακού αξιωματούχου, προϋποθέτει παράλληλα τις καθιερωμένες διεργασίες για σύναψη συνεργασιών που θα οδηγήσουν στην εκλογή του προέδρου της Βουλής. Όπως λένε μάλιστα κάποιοι, με το βλέμμα στραμμένο ακόμη πιο μακριά… στις προεδρικές εκλογές του 2018. 

ΣΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΛΕΝΕ ΝΑΙ...
Επισήμως, καμιά κομματική ηγεσία δεν παραδέχεται στην παρούσα χρονική στιγμή πως έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού της γυροφέρνει η υπόθεση προεδρία της Βουλής, πολύ περισσότερο η υπόθεση Προεδρία της Δημοκρατίας. Ωστόσο, παρασκηνιακά και πίσω από τις κλειστές πόρτες, η πραγματικότητα είναι πως η σεναριολογία για το τι θα κάνουν όταν θα έρθει η ώρα (που δεν βρίσκεται και πολύ μακριά) να εκλέξουν τον επόμενο πρόεδρο της Βουλής έχει ήδη αρχίσει. Για παράδειγμα, στον ΔΗΣΥ, όπως πληροφορούμαστε, αιωρείται ως σενάριο η πιθανότητα να επιχειρηθεί ξανά χτίσιμο γεφυρών με το ΔΗΚΟ, τουτέστιν προσέγγιση και στήριξη του Νικόλα Παπαδόπουλου για το δεύτερο τη τάξει πολιτειακό αξίωμα. Η επιχειρηματολογία όλων όσοι στον ΔΗΣΥ καλοβλέπουν μια τέτοια προοπτική, αναπτύσσεται έχοντας ως βασικό άξονα την κοινοβουλευτική συνεργασία που υπήρξε και υπάρχει κατά καιρούς ανάμεσα στα δύο κόμματα. Συναφώς, υποδεικνύουν για παράδειγμα πως χωρίς τη συγκαταβατική στάση του ΔΗΚΟ δεν θα ήταν εφικτή η ομαλή και απρόσκοπτη υλοποίηση του Μνημονίου, εκτιμώντας παράλληλα πως, παρά τις μεγάλες διαφορές που χωρίζουν τα δύο κόμματα στο Κυπριακό, σε επίπεδο εσωτερικής διακυβέρνησης και εφαρμογής πολιτικών στα κοινωνικοοικονομικής υφής ζητήματα, ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Κάτι που, όπως τονίζουν, πολλές φορές στο παρελθόν αποδείχθηκε στην πράξη. Ενώ επιπλέον, κλείνοντας με νόημα το μάτι, σημειώνουν πως, σε περίπτωση μη λύσης του Κυπριακού, σαφώς και ο πλησιέστερος στρατηγικός εταίρος του ΔΗΣΥ, τόσο εντός όσο και εκτός Βουλής, δεν είναι άλλος από το ΔΗΚΟ. 

...ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΟ ΛΕΝΕ ΝΑΙ 
Την ίδια ώρα, ωστόσο, μια άλλη σχολή σκέψης στην Πινδάρου κάνει λόγο για την υπέρβαση που θα μπορούσε να επιχειρηθεί από τον ΔΗΣΥ ενόψει και πιθανών εξελίξεων στο Κυπριακό, με το κυβερνών κόμμα να προσεγγίζει και να στηρίζει τον γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ, Άντρο Κυπριανού, για την προεδρία της Βουλής. Οι έχοντες την άποψη αυτή προβάλλουν ως βασικό επιχείρημα το δεδομένο ότι, χωρίς το ΑΚΕΛ, λύση του Κυπριακού δεν μπορεί να υπάρξει και πως, για χάρη της εθνικής μας υπόθεσης, καθόλου άσχημη ιδέα δεν θα ήταν ν’ αφεθούν στην άκρη οι αναμφισβήτητα τεράστιες ιδεολογικές διαφορές των δύο κομμάτων. Με την προοπτική συμπόρευσής τους σε ένα πιθανό δημοψήφισμα για να περάσει η λύση, καθώς και εμβάθυνσης της συνεργασίας τους στη μετά τη λύση εποχή. 
Αξίζει να σημειωθεί πως, παρασκηνιακά, σκέψεις και πιθανά σενάρια για την προεδρία της Βουλής δεν ακούγονται μόνο στον ΔΗΣΥ, αλλά και στα υπόλοιπα κόμματα. Όλα φυσικά θα εξαρτηθούν από την εκλογική δύναμη και την εκ των πραγμάτων διαπραγματευτική ισχύ που θα τους δώσει ο λαός διά της ψήφου του. 

ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΚΑΙ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ 
Στο ερώτημα, πάντως, κατά πόσον οι πιθανές συνεργασίες για εκλογή προέδρου της Βουλής μπορούν να θεωρηθούν και ως πρόκριμα για ενδεχόμενες συνεργασίες για τις προεδρικές, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρη. Από τη μια, όπως μας λέχθηκε χαρακτηριστικά, σαφώς και δημιουργούν ένα κάποιο υπόβαθρο. Αλλά από την άλλη, η πρόσφατη προϊστορία δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Τον Ιούνιο του 2011, ο ΔΗΣΥ στήριζε και ουσιαστικά έδινε την προεδρία της Βουλής στον τότε πρόεδρο της ΕΔΕΚ, Γιαννάκη Ομήρου, ρίχνοντας από τον θώκο τον υποστηριζόμενο και από το ΑΚΕΛ για επανεκλογή στην προεδρία της Βουλής, τότε πρόεδρο του ΔΗΚΟ, Μάριο Καρογιάν. Περίπου δύο χρόνια αργότερα, στις προεδρικές εκλογές του 2013, ο Μάριος Καρογιάν πρωτοστατούσε και πετύχαινε να δώσει τη στήριξη του ΔΗΚΟ στον τότε πρόεδρο του ΔΗΣΥ και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη. Η ΕΔΕΚ, ο πρόεδρος της οποίας είχε στηριχθεί από τον ΔΗΣΥ και με τις ψήφους των βουλευτών του είχε εκλεγεί πρόεδρος της Βουλής, έδινε μάχη για να εκλεγεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας ένας εκ των ανθυποψηφίων του Νίκου Αναστασιάδη. Ο Γιώργος Λιλλήκας.

ΟΤΑΝ Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Στις 2 Ιουνίου 2011, έπειτα από μια επεισοδιακή πρώτη συνεδρία της Ολομέλειας, ο τότε πρόεδρος της ΕΔΕΚ, Γιαννάκης Ομήρου, διαδεχόταν τον τότε πρόεδρο του ΔΗΚΟ, Μάριο Καρογιάν, στην προεδρία της Βουλής. Ο κ. Ομήρου εκλεγόταν κατά την τρίτη ψηφοφορία με 28 ψήφους, έναντι 27 του ανθυποψηφίου του, Μάριου Καρογιάν. Αποχή τηρούσε ο βουλευτής του Κινήματος Οικολόγων, Γιώργος Περδίκης, ο οποίος στο μεταξύ είχε αποσύρει τη δική του υποψηφιότητα κατά την τρίτη φάση της ψηφοφορίας. Υπέρ της υποψηφιότητας του Γιαννάκη Ομήρου ψήφισαν οι βουλευτές της ΕΔΕΚ, του ΔΗΣΥ, του Ευρωπαϊκού Κόμματος, καθώς και ο βουλευτής του ΔΗΚΟ, Ζαχαρίας Κουλίας. Υπέρ της υποψηφιότητας του Μάριου Καρογιάν ψήφισαν οι βουλευτές του ΔΗΚΟ (πλην του Ζαχαρία Κουλία), καθώς και οι βουλευτές του ΑΚΕΛ. Η προ πενταετίας διαδικασία εκλογής προέδρου της Βουλής έμεινε στην ιστορία για την ενέργεια βουλευτή κόμματος –του οποίου ο πρόεδρος ήταν υποψήφιος– να ψηφίσει για την προεδρία της Βουλής πρόεδρο άλλου κόμματος. Ο λόγος για τον τότε βουλευτή του ΔΗΚΟ Ζαχαρία Κουλία, ο οποίος γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στον Μάριο Καρογιάν και ψήφισε Γιαννάκη Ομήρου. Οι δύο διεκδικητές της προεδρίας της Βουλής το 2011, Γιαννάκης Ομήρου και Μάριος Καρογιάν, στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα είναι καν υποψήφιοι. Όπως δεν είναι προ πολλού πρόεδροι των κομμάτων των οποίων τότε ηγούνταν.