Πρόσφυγας: "Δεν ήθελα να με ακρωτηριάσουν..."

12:30 - 11 Μαρτίου 2016

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Η βραδιά στην προβολή του ντοκιμαντέρ «The long Journey» την Τετάρτη (9/4) στο Ινστιτούτο Γκαίτε, στη Λευκωσία, δεν άφησε κανένα ασυγκίνητο. Ακόμα πιο ενδιαφέρον ήταν η παρουσία γυναικών προσφύγων που διαμένουν στο Κέντρο Υποδοχής Αιτητών Ασύλου Κοφίνου. Δεν δίστασαν να πουν για τις δύσκολες αποφάσεις που έπρεπε να πάρουν αλλά και τις συνθήκες διαμονής στο Κέντρο Υποδοχής.

Το ταξίδι της Ζαχάρ

H Ζαχάρ αναγκάστηκε να φύγει από τη Συρία με το σύζυγό της, από τον καταυλισμό Yarmouk όταν αυτό καταστράφηκε, όπως και πολλοί Παλαιστίνιοι που έμεναν σε αυτό. Δεν έμεινε σπίτι όρθιο. Τα έχασαν όλα. Η δασκάλα και ο σύζυγός της, ποιητής και δημοσιογράφος με την κορούλα τους έφτασαν στον Λίβανο, στον καταυλισμό Shatila. Οι συνθήκες εκεί είναι απίστευτα δύσκολες και η οικογένεια βρέθηκε σε αδιέξοδο. Πληρώνοντας 9 χιλιάδες δολάρια για τα τρία μέλη της οικογένειας μπήκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο με άλλους μετανάστες με στόχο να φτάσουν σε κάποιο ελληνικό νησί και ίσως στην Ιταλία ή τη Γερμανία. Έξω από την Κύπρο όμως εξέπεμψαν SOS. Εδώ τελείωσε το ταξίδι τους. Ήταν μια τολμηρή απόφαση για την οικογένεια να πάρει την απόφαση. «Όταν έχεις χάσει τα πάντα, θα το δεις και εσύ έτσι. Τολμάς. Όταν μπήκαμε στο καράβι φοβόμαστε, αλλά όταν ξεκίνησε χαλαρώσαμε γιατί πιστεύαμε ότι ανοίγονται νέες ελπίδες, ξεκινά ένα καλύτερο αύριο, ξεχάσαμε τα πάντα» λέει η Ζαχάρ. «Φτάσαμε ως εδώ. Είμαστε ζωντανοί, έχουμε ελπίδα. Είμαι Παλαιστίνια από τη Συρία. Ο κάθε τόπος μπορεί να γίνει το σπίτι μου. Θέλω να μείνω στην Κύπρο». Παρόλο που τα χαμόγελα της Ζαχάρ είναι λιγοστά στα λόγια της ακούγεται μόνο η θετικότητα και η αυτοπεποίθηση και όπως μάθαμε, ακόμα και στο Κέντρο Υποδοχής αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις άλλες γυναίκες αλλά και τα παιδιά. Έχει μάλιστα οργανώσει τάξεις όπου μαθαίνει τα απογεύματα στα παιδιά την αραβική γλώσσα συνεχίζοντας να κάνει αυτό που λατρεύει περισσότερο, να διδάσκει. «Αντιμετωπίσαμε δυσκολίες και προκλήσεις αλλά τις ξεπερνούμε με τη στήριξη πολλών καλών και γενναιόδωρων ανθρώπων εδώ που με ενθάρρυναν να συνεχίσω τη πορεία μου ως εκπαιδεύτρια άνοιξε για μένα αυτή τη πόρτα για τα μαθήματα της αραβικής γλώσσας. Η Κύπρος, η κυβέρνηση και ο λαός της μου πρόσφεραν στήριξη και ανοίγω στην καρδιά μου σε αυτή για να προωθήσω και εγώ μέσα από την εκπαίδευση το μήνυμα της επικοινωνίας και της κατανόησης. Στεκόμαστε εδώ, είμαστε ζωντανοί, θα συνεχίσουμε να ζούμε, να αγαπούμε και να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον».

Η φυγή της Άτζι

Η 22χρονη Άτζι χρονών, από τη Δημοκρατία της Γκάμπια, έφυγε το 2014 από τη χώρα της για να γλιτώσει από τον ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, πρακτική που μπορεί να της στοίχιζε τη ζωή. Μετά τον ακρωτηριασμό θα ερχόταν ο εξαναγκασμός σε γάμο. Κάποια μέρα ο πατέρας της ανακάλυψε ότι δεν βρισκόταν πια στη χώρα και ανακάλυψε που βρισκόταν απαιτώντας την απέλασή της. Η Άτζι τότε ζήτησε άσυλο από την Κυπριακή Δημοκρατία. «Ήταν όλα πολύ δύσκολα για μένα» εξιστορεί η νεαρή. «Έπρεπε να κινηθώ μόνη μου χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους. Πήγα ενάντια στη παράδοση της Γκάμπια, και την κουλτούρα της φυλής μου όπου πρέπει να σεβόμαστε απόλυτα τον λόγο του άντρα. Η απόφασή μου να ακολουθήσω τις δικές μου επιλογές ήταν ένα τεράστιο βήμα. Πολλές φορές απογοητεύομαι και σκέφτομαι ότι ίσως δεν θα έπρεπε να είχα φύγει, αλλά και πάλι αν έκανα αυτό που ήθελαν θα είχα εγκλωβίσει τον εαυτό μου και θα είχα φυλακίσει τα όνειρά μου. Στην Κοφίνου ένιωσα ότι χάνω κάθε ελπίδα, δεν ήταν αυτό που περίμενα και έπεσα σε κατάθλιψη. Οι ψυχολόγοι στάθηκαν στο πλευρό μου και οι άλλες γυναίκες πρόσφυγες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για μένα. Στην Κοφίνου έχουμε αρκετά προβλήματα. Δεν έχουμε ευκαιρίες μόρφωσης για άτομα πάνω από 18 χρονών. Συναντώ εμπόδια και πρώτα από όλα για το χρώμα μου. Αντιμετωπίζω τον ρατσισμό. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες για δουλειά, δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε. Είναι καταθλιπτικό για κάποιον που έχει φιλοδοξίες, στόχους, θέλει να είναι ανεξάρτητος. Δεν νιώθω ασφάλεια. Είμαι μόνη χωρίς οικογένεια και το βράδυ δεν κοιμάμαι καλά. Ο παραμικρός θόρυβος με ανησυχεί. Προσπαθώ να κάνω μαθήματα online αλλά διαβάζω για μια περίοδο και μετά βαριέμαι. Μη ξεχνάτε ότι είμαι σε ένα χώρο 24 ώρες το 24ωρο. Κάποτε τα βλέπω όλα μάταια και σταματώ την προσπάθεια. Μένω σε ένα χώρο όπου μου δίνουν τροφή, μου δίνουν ρούχα… δεν είναι αυτό που θέλω. Θέλω να φροντίζω εγώ τον εαυτό μου. Παρόλα αυτά ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον, ελπίζω ακόμα ότι κάπου θα φτάσω, ότι θα πάρω πτυχίο και θα συνεισφέρω κι εγώ ώστε ο κόσμος να γίνει ένα καλύτερο μέρος. Θα ήθελα όμως να πω ευχαριστώ γιατί πολλοί κοπιάζουν ώστε όλα αυτά να προσφέρονται και ευχαριστώ το Θεό για την βοήθεια. Είμαι ευγνώμων σε όλους όσους με βοήθησαν και όσους με ρωτήσουν αν είμαι καλά, αν έχω φάει… Εύχομαι μια μέρα να μπορώ να προσφέρω και εγώ σε άλλους. Η βοήθεια αυτή είναι προσφορά προς την ανθρωπότητα.

UΝHCR: Δημιουργία των 20 Blue Dots

Εκ μέρους της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), η Αιμιλία Στροβολίδου ανέφερε ότι το 2016 138 χιλιάδες πρόσφυγες έφτασαν στην Ευρώπη. Τα δύο τρίτα ήταν γυναίκες και παιδιά. Από αυτές πολλές είναι έγκυες και μητέρες με μικρά παιδιά. Επιπλέον το 20% των γυναικών που έφτασαν στην Ελλάδα ήταν χωρίς σύζυγο ή πατέρα. Η ευάλωτη αυτή ομάδα των γυναικών και των παιδιών είναι εκτεθειμένα στη βία και την σεξουαλική εκμετάλλευση. Για αυτές ακριβώς τις ομάδες, το UNHCR και η Unicef δημιουργούν 20 Blue Dots στις κύριες διαδρομές που ακολουθούν οι πρόσφυγες στην Ευρώπη. Αυτά θα παρέχουν ζωτικές υπηρεσίες, προστασία και συμβουλές για ασυνόδευτα παιδιά, γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες και οικογένειές. Τα πρώτα κέντρα είναι ήδη σε λειτουργία ενώ όλα θα λειτουργήσουν στους επόμενους τρεις μήνες.

Το ντοκιμαντέρ «The long Journey»
Το ντοκιμαντέρ που ετοίμασε η UNHCR ακολουθεί μια οικογένεια από τη Συρία και συγκεκριμένα το Κομπανί που ταξίδεψε πέρσι το καλοκαίρι, πριν ακόμα κλείσουν τα σύνορά τους οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Το ζεύγος με τα δυο μικρά παιδιά διέσχισε χιλιάδες χιλιόμετρα με άλλους πρόσφυγες. «Δεν τολμούμε να πάμε πίσω» λέει η νεαρή μητέρα χαρακτηριστικά. Έχουμε δει ανθρώπους να εκτελούνται μπροστά στα μάτια μας. Στενοί μας φίλοι μας κρατούσαν τα αποκεφαλισμένα παιδιά τους... Δεν μπορούμε να πάμε πίσω»…

Πρόσφυγας: "Δεν ήθελα να με ακρωτηριάσουν..."

Ροη Ειδησεων

Οικιστικό οικόπεδο στην Έγκωμη

Οικιστικό οικόπεδο στο Γέρι

Οικιστικό οικόπεδο στον Άγιο Δομέτιο

Οικιστικό οικόπεδο στη "Νέα Λήδρα"

Δειτε Επισης