Έχει και η κόρη μου το ίδιο παιχνίδι…
18:22 - 25 Φεβρουαρίου 2016
Και ξαφνικά ανάμεσα στα πολλά πέφτει το μάτι μου σε αυτή τη φωτογραφία.
Έχω δει πολύ πιο σκληρές και πολύ πιο άγριες χωρίς να πολύ-χαλαστώ.. Όμως σε αυτή σταματώ. Ξαφνικά μου κόβεται η ανάσα. Αυτό το παιχνίδι το ξέρω. Έχει και η κόρη μου ένα ακριβώς το ίδιο. Τι γυρεύει εκεί; Ποιος το έβαλε πάνω στα συρματοπλέγματα;
Και αμέσως όλα γίνονται οικεία. Σταματούν να είναι πια τόσο μακριά. Σταματούν τα ξένα παιδιά να είναι ξένα και στα μάτια μου ταυτίζονται με το δικό μου. Κι αμέσως συνειδητοποιείς ότι τίποτε δεν είναι στην πραγματικότητα μακριά.
Μόλις ξύπνησε και η μικρή από τον απογευματινό της ύπνο. Το πρώτο πράγμα που ψάχνει είναι η Minnie. Έλα να παίξουμε της λέει και αρχίζει να της διηγείται πώς πέρασε η μέρα στο νηπιαγωγείο. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που ένα άλλο παιδάκι, κατά πάσα πιθανότητα στην ίδια ηλικία με το δικό μου αφήνει την δική του Minnie σε ψυχρά και απάνθρωπα ατσαλένια και αγκαθωτά συρματοπλέγματα.
Τι να πέρασε άραγε αυτό το παιδάκι; Πώς βρέθηκε εκεί το παιχνιδάκι του; Πού κοιμήθηκε το βράδυ; Πώς ξύπνησε το πρωί; Θα έψαχνε κι αυτό την Minnie ή θα έψαχνε και τους γονείς του μαζί; Έχει κάποιον να του χαϊδέψει το κεφαλάκι; Να του πει μια ιστορία, ένα παραμυθάκι για να κοιμηθεί;
Μα πάνω από όλα ποιος θα του εξηγήσει γιατί η Minnie του έμεινε να κρέμεται στα ψυχρά συρματοπλέγματα. Εκεί όπου θα μείνουν κατά πάσα πιθανότητα να κρέμονται και τα όνειρα του για ένα καλύτερο αύριο.
Αυτή την φορά δεν θα υπογράψω αυτό που γράφω. Δεν έχει σημασία πώς με λένε. Σημασία έχει να τη νιώσουμε όλοι τη γροθιά που πρέπει στο στομάχι από αυτές τις εικόνες. Έστω κι αν πονέσει, έστω κι αν χαλάσει η όρεξη μας για το δείπνο…
Έχει και η κόρη μου το ίδιο παιχνίδι ρε γ...