Χορωδίες και άσματα

13:39 - 17 Φεβρουαρίου 2016

ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι γενιές που κατέχουν σήμερα τις σημαντικές ηγετικές θέσεις στην πολιτική, την εκπαίδευση, τη δημόσια υπηρεσία, τη δημόσια ζωή, μεγάλωσαν με το «Πότε θα κάνει ξαστεριά… να πάρω το ντουφέκι μου… να κάνω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες…»! Πολλοί από αυτούς, αργότερα, στον στρατό τραγούδησαν ομαδικά και με πάθος το «έχω μια αδερφή», με τις τοπικές παραλλαγές που αντικαθιστούν τη Βόρειο Ήπειρο με τη βόρεια Κύπρο. Με τη βοήθεια της θρησκευτικής και εθνικο-λαϊκής κατήχησης εξοικειώθηκαν με την ιδέα της υπεροχής του έθνους και της φυλής απέναντι στους ξένους, και φώναξαν στις κερκίδες (ή αποδέχτηκαν ευχαρίστως) το «Αλβανέ, δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ… ». Ή κάτι αντίστοιχο και εξίσου ρατσιστικό. Παραδείγματα πολλά από την καθημερινή ζωή. Αυτή είναι η πραγματικότητά μας, αυτή είναι η επίσημη αφήγηση που περιγράφει τις αξίες μας.

Και εμφανίζεται ξαφνικά η Δικοινοτική Χορωδία και θέλει, λέει, να τραγουδήσει για την ειρήνη μέσα στα σχολεία. Όχι για την ειρήνη γενικά και αόριστα, αυτό θα το δέχονταν ίσως οι εκπαιδευτικοί μας και οι κομματικοί παράγοντες που τους καθοδηγούν. Άλλωστε, κάτι τέτοιο θα προσέδιδε στη συντηρητικότητά τους ένα τεκμήριο σύγχρονης αντίληψης που δεν έχουν. Όμως, όχι. Θέλει, λέει, να τραγουδήσει για την ειρήνη εδώ, στον τόπο μας, την ειρήνη μεταξύ Ε/κ και Τ/κ. Θέλει να υμνήσει τη συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό. Μάλιστα, θέλει να πει και μερικά τραγούδια στα τούρκικα ως ένδειξη αποδοχής της μικρότερης κοινότητας από τη μεγαλύτερη.

Μα είναι με τα καλά της η περίεργη αυτή χορωδία; Αν έλεγε τραγούδια στα αρμένικα, ή στα αραβικά, ή σε μια γλώσσα της Αφρικής, τότε ίσως αυτό να εκλαμβανόταν ως φολκλόρ και να περνούσε. Αλλά στα τούρκικα; Μέσα στα σχολεία μας; Πού ξανακούστηκε;

Σοκ και δέος κατέλαβε τον καθηγητικό σύλλογο του πρώτου σχολείου που δέχτηκε τέτοια πρόταση. Και, βεβαίως, ομόφωνα την απέρριψαν. Ως κοινωνία είμαστε ακόμα πολύ μακριά από το σημείο όπου μια δικοινοτική χορωδία θα είναι ευπρόσδεκτη να τραγουδήσει τραγούδια ειρήνης για τους μαθητές μας.
Πώς συμβιβάζεται με την ειρήνη το «να κάνω μάνες δίχως γιους… », που ως φράση, αλλά κυρίως ως εικόνα θα το ζήλευαν και οι πιο ακραίοι τζιχαντιστές; Πώς σχετίζεται ο αλυτρωτισμός ως ιδεολογία με τον σεβασμό του άλλου; Και αυτή η φαντασίωση ανωτερότητας, για πόσο ακόμα θα μας τυφλώνει;

Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας στο
Πανεπιστήμιο Κύπρου

Χορωδίες και άσματα

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στη Λάρνακα

Εξοχική κατοικία 3ων υπνοδ. στο Παραλίμνι

Διαμέρισμα 3ων υπνοδ. στο Στρόβολο

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στο Γέρι

Δειτε Επισης