«Μισοδότζιν»

·    Με εκφράζει καλύτερα η κυπριακή έκφραση όταν... σερβίρεται για το «ελληνικό». Εκ του μακρόθεν, έστω κι αν αυτό αντιβαίνει τους νόμους της φυσικής, τα πράγματα είναι πιο ευδιάκριτα. Βολοδέρνουμε γενικώς. Σιγοβράζουμε στο ζουμί μας. Για την κακοδαιμονία μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Οι ξένοι για την ακρίβεια.
·    Μπερδεμένοι είμαστε όλοι μας. Η γνώριμη μουρμούρα για τη μοίρα μας έχει αποστηθιστεί και απαγγέλλεται με κάθε ευκαιρία. Το τελευταίο διάστημα (αν δεν με διορθώσετε και πείτε «αυτό γινόταν πάντα») οι απεργίες συνταράσσουν τη διαλυμένη Ελλάδα. Κι η κυβέρνηση τάσσεται υπέρ των διαδηλωτών και των δίκαιων αιτημάτων τους. Σημαντικό μέρος των απεργών είναι μέλη και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, που δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι έγιναν κυβέρνηση. Πέτυχαν τον στόχο τους κι ακόμα δεν το πήραν χαμπάρι.
·    «Απεργώ ενάντια στην προηγούμενή μου αδράνεια», μου εκμυστηρεύτηκε με νόημα ένας φίλος μου συνδικαλιστής. «Καλά», τον ρώτησα, «σας ξύπνησε από τον λήθαργο το ασφαλιστικό κι όχι η πορεία των πραγμάτων ως εδώ; Εκείνων που αναπόφευκτα, σχεδόν νομοτελειακά, φαίνονταν στον ορίζοντα απ’ την αρχή της τωρινής διακυβέρνησης; Μήπως κατά βάθος δεν καταλάβατε πως λογοδοτείτε στα αφεντικά της Ευρώπης;».
·    Εννοείται πως στην Ελλάδα δεν έπαψαν να κυνηγούν τη μαδημένη ουρά τους. Ανέκαθεν και τώρα. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας δεν έχει ξεκαθαριστεί, η εξωστρέφεια του Έλληνα πάσχει. Αντί δηλαδή της ενίσχυσης της πληροφόρησης του κόσμου για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για τα τεκταινόμενα στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο, στήνεται μια πρόχειρη βάση για έωλα εγχώρια σχέδια και πειραματισμούς, ενώ συνεχίζεται η προσήλωση σε παρωχημένα και αποστεωμένα είδωλα. Δεν υπερβήκαμε ποτέ την πεπατημένη.
·    Πέραν πάσης αμφιβολίας, οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις είναι πολλές και δύσκολες. Ίσως και ακατόρθωτες να φέρουν το ζητούμενο. Όμως... Οι συζητήσεις και οι προστριβές του Έλληνα δεν απελευθέρωναν και δεν απελευθερώνουν ενέργεια.
·          Πάντα οι συγκεντρώσεις χαρακτηρίζονταν μεγαλειώδεις και οι απεργίες καθολικές. Όλοι είχαν τη συνταγή για τη θεραπεία της Ελλάδας, αλλά κανείς το φάρμακο. Και τώρα όλοι μιλούν για μια επανάσταση, ο καθένας στα μέτρα του. Όλοι περιφέρουν τα λάβαρα του αγώνα, αλλά κανένας δεν δείχνει διατεθειμένος να πέσει στη φωτιά. Η μονομέρεια και το προσωπικό όφελος εκτοπίζουν στο φινάλε το γενικό καλό, που θα έφερνε την πρόοδο της πατρίδας. «Μισοδότζιν» καταστάσεις σάς λέω. Δεν βγαίνεις από μέσα!
 

Δειτε Επισης

Η εκλογή Τραμπ-Μήνυμα προς την Ευρώπη
Τα Νηπιαγωγεία μας Κρατούν; Η Επείγουσα Ανάγκη Ενίσχυσης της Προδημοτικής Εκπαίδευσης
Η επόμενη μέρα των εκλογών στις ΗΠΑ
Νομικό τμήμα Αστυνομίας. Μια έτσι, μια γιουβέτσι
Αρχηγό Αστυνομίας αλλάξαμε. Νοοτροπία αλλάξαμε;
Ας μην βάζουμε το φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν πάνω από ανθρώπινες ζωές
Πολιτική επιχειρηματολογία έναντι ευχολογίων
Αυτισμός και η ποικιλομορφία του
Συμβασιούχοι Οπλίτες: Άμεση ανάγκη για στήριξη και αναβάθμιση τους στην Εθνική Φρουρά
Η νομιμότητα αποστολής προσκλητηρίων γάμου με φακέλους της Αστυνομίας και η άγνοια του Αρχηγού