Η ιστορία μιας νεαρής μητέρας που μεγαλώνει μόνη τα τρίδυμα παιδιά της

Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι ίσως η δυσκολότερη δουλειά στον κόσμο. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν εκατομμύρια άνθρωποι που έγιναν γονείς. Πόσο μάλλον όταν η ζωή, σου χαρίσει μετά από προσπάθειες τρίδυμα, τα οποία στην πορεία καλείσαι να μεγαλώσεις μόνος. Αυτό ισχύει στην περίπτωση της Αντωνίας Μιχαήλ, μιας νεαρής μητέρας από τη Λεμεσό. Μιλώντας στο Ρεπόρτερ Online, η Αντωνία εξηγεί πως είναι να είσαι μονογονιός, να μεγαλώνεις δυο κοριτσάκια και ένα αγόρι 8 χρονών, χωρίς την απαραίτητη στήριξη αλλά ταυτόχρονα να μη χάνεις το χαμόγελο, την αισιοδοξία και την όρεξη για ζωή.

Σε ποια ηλικία απέκτησες τα παιδιά; Περίμενες ποτέ ότι θα γεννήσεις τρίδυμα;

Σε ηλικία 31 χρονών, μετά από δεύτερη εξωσωματική θεραπεία έμεινα έγκυος τρίδυμα. Δεν το περίμενα ποτέ μου, εξάλλου ποιος ξέρει πώς θα είναι η ζωή του για να περιμένει τρίδυμα. Όμως από μικρή ήθελα να αποκτήσω δίδυμα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για μια μητέρα να μεγαλώνει μόνη της τρία μικρά παιδιά;

Αν πω πως είναι εύκολο θα ήταν ψέμα. Με τρία παιδάκια της ίδιας ηλικίας η ζωή μου εξαρτάται από το πόσος χρόνος μου περισσεύει, που είναι σχεδόν μηδαμινός. Τα παιδιά είναι σήμερα 8 χρονών, δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Όλα όσα αφορούν τα παιδιά είναι τριπλά, έξοδα, φροντίδα, προσοχή, ανάγκες. Τα παιδιά έχουν κι αυτά τις απαιτήσεις τους και το καθένα περιμένει από μένα να ανταποκριθώ ισάξια και στο διάβασμα και στο παιχνίδι και σε όλα. Ακόμα και στο μπάνιο να μπω έχω την έγνοια τους. Προσπαθώ όσο μπορώ να ανταποκριθώ στις ανάγκες τους. Είναι μεγάλη χαρά και ευλογία τα παιδιά.  

Εργάζεσαι;

Παλαιότερα εργαζόμουν, τώρα με τα παιδιά είναι δύσκολο. Προσπαθώ όμως  να είμαι δημιουργική, φτιάχνοντας τις δικές μου χειροποίητες δημιουργίες στο σπίτι, κοσμήματα κυρίως και αξεσουάρ, για γυναίκες αλλά και για άντρες τα οποία αναρτώ στις σελίδες που δημιούργησα στο facebook για να μπορεί ο κόσμος να δει τη δουλειά μου και τα πουλώ αν κάποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει κάτι. 

Ποια είναι η πιο ευχάριστη και ποια η πιο δύσκολη ώρα της ημέρας;

Την περίοδο που είναι ανοικτά τα σχολεία είμαστε όλο τρέξιμο, σχολείο, μαθήματα, φροντιστήρια, δουλείες και δεν μας φτάνει η μέρα. Πολύ δύσκολες είναι η ώρα του διαβάσματος και η ώρα του μπάνιου. Όλα πρέπει να γίνουν για τρία παιδιά της ίδιας ηλικίας, όλα θέλουν το χρόνο τους και ο χρόνος μας πιέζει με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις κάποιες φορές.  Ευχάριστες στιγμές όταν υπάρχει τόση πίεση είναι λίγες, όμως είναι διάφορες στιγμές που περνώ με τα παιδιά μου και κατά καιρούς σίγουρα διαφέρουν. Κάτι που με ευχαριστεί και με κάνει να ξεχνώ κάθε κακιά στιγμή και την κούραση της ημέρας είναι όταν βρίσκω στο δωμάτιο μου τις μικρές τους σημειώσεις και ζωγραφιές με το «Σ’ αγαπώ μανούλα μου, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου».  Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω και να πιστεύω πως αυτό που κάνω είναι το καλύτερο για τα παιδιά μου.

Έχεις κάποια βοήθεια από δικούς σου ανθρώπους ή από το κράτος;

Από το κράτος παίρνω το επίδομα τέκνων και το επίδομα μονογονιού. Οι γονείς μου ήταν και είναι πάντα διπλά μας. Για να μπορέσω να έχω έστω και μια ώρα να φύγω από το σπίτι, η μητέρα μου είναι αυτή που θα κρατήσει τα παιδιά και αν δεν μπορεί είναι πολύ δύσκολο. Το κράτος δεν έχει βοηθήσει καθόλου παρόλο που είχα πάει στο γραφείο ευημερίας και να μην ξεχνάμε τα παιδιά είναι τρίδυμα άρα τα έξοδα και οι υποχρεώσεις πολλές ταυτοχρόνως. Αν έστελναν τουλάχιστο μια κοπέλα να μας βοηθά θα λύνονταν πολλές από τις δυσκολίες μας. Θα είχα περισσότερο χρόνο να αφιερώνω στα παιδιά μου σχετικά με το διάβασμά τους και με τον ποιοτικό χρόνο που πρέπει να περνούμε μαζί που πλέον δεν υπάρχει καθόλου.

Πώς βιώνουν τα παιδιά την απουσία του πατέρα από το σπίτι;

Στην αρχή είχα κάποιες αντιδράσεις μέχρι να συνηθίσουν στην ιδέα  πως δεν θα έρθει ο πατέρας στους στο σπίτι όπως πριν, ή πως πρέπει να περνούν κάποιες ώρες μαζί του χωρίς εμένα. Σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, φροντίζω να τους μιλώ και να τους εξηγώ πιστεύοντας πως έτσι θα είναι για πολλά χρόνια, αναλόγως ηλικίας και καταστάσεων. Πάντα θα πρέπει να το συζητούμε.

Πως εξήγησες στα παιδιά αυτή τη σημαντική αλλαγή;

Όταν αποφασίσαμε να χωρίσουμε με τον πρώην σύζυγό μου καθίσαμε και οι δυο και μιλήσαμε στα παιδιά. Ήταν 7 χρονών και θεωρώ πως ήταν αρκετά μεγάλα ώστε να αντιληφθούν αρκετά πράγματα όσον αφορά ένα διαζύγιο. Τους είπα πως εγώ και ο πατέρας τους για κάποιους προσωπικούς λόγους δεν μπορούμε να ζούμε μαζί άλλα δεν παύει από το να είναι πατέρας τους και πως θα τον βλέπουν όποτε θέλουν και πως θα είμαστε δίπλα τους και οι δύο. Την αλλαγή όμως την βιώνουμε σχεδόν καθημερινά γιατί δεν είναι και το πιο εύκολο να μεγαλώνεις τρίδυμα μόνη σου, άρα αντιμετωπίζουμε δυσκολίες που πρέπει να τις εξηγείς στα παιδιά.  Πιστεύω πως πάντα θα υπάρχει κάτι που πρέπει να εξηγείς στα παιδιά σχετικά με το διαζύγιο αφού αυτό επηρεάζει και τον τρόπο  της ζωής τους.

Υπήρξε κάποια στιγμή που να φοβήθηκες ότι δε θα τα καταφέρεις μόνη σου;

Για να πάρω την απόφαση για το διαζύγιο, πρώτα προετοίμασα τον εαυτό μου, ένιωσα σίγουρη για αυτό που θα κάνω πως ήταν το πιο σωστό για μένα και τα παιδιά μου, πίστεψα σε μένα πως μπορώ να αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία που θα ακολουθούσε. Δεν μπορώ να πω πως  φοβήθηκα, αλλά κάποιες στιγμές περνά από το μυαλό μου αν θα είμαι καλά και αν θα μπορώ να προσφέρω τα απαραίτητα στα τρίδυμά μου.   Όμως πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά. Αυτό με βοήθα να προχωρώ πάντα δυναμικά.

Tα παιδιά περνούν χρόνο με τον πατέρα τους;

Περνούν κάποια Σαββατοκύριακα του μήνα.

Προλαβαίνεις να ασχοληθείς με τον εαυτό σου;

Όχι ιδιαίτερα αλλά το προσπαθώ. Αργά το βράδυ όταν κοιμηθούν  τα παιδιά φροντίζω και τον εαυτό μου. Θεωρώ  πως είναι σημαντικό για μια μητέρα να μην ξεχνά πως είναι και γυναίκα.

Η Αντωνία βρίσκει το χρόνο να έχει κοινωνική ζωή;

Τα παιδιά είναι πλέον 8 χρονών, μπορώ να πω πως έχω κοινωνική ζωή τα Σαββατοκύριακα και αν έχω κάποιον να τα προσέχει. Καθημερινές είναι δύσκολο να βγω αφού έχω όλες αυτές τις υποχρεώσεις που αφορούν τα παιδιά και την φροντίδα του σπιτιού.

Θα ήθελες κάποια στιγμή να ξαναπαντρευτείς;

Είμαι του ποτέ μην λες ποτέ , και του ποτέ δεν είναι αργά, γιατί όσο και αν μεγαλώσουμε αναζητούμε την αγάπη και την συντροφικότητα. Έχοντας διπλά μας έναν άνθρωπο που μας αγαπά, που περνούμε όμορφες στιγμές και μας στηρίζει όσο εμείς, ίσως κάποια στιγμή να θέλουμε να συμβιώσουμε.

Ποια συμβουλή θα έδινες σε άλλες μητέρες που καλούνται να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους;

Ποτέ να μην παραιτούνται και ειδικά όταν μπροστά τους φαντάζουν όλα βουνό, να αντλούν δύναμη από την αγάπη των παιδιών τους. Με θετική σκέψη πίστη και επιμονή μπορούν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία.  Στις γυναίκες που ζουν μέσα σε ένα γάμο ο οποίος δεν είναι όπως θα έπρεπε, δεν είναι ευτυχισμένες και είναι κακό παράδειγμα προς τα παιδιά τους συμβουλή μου είναι να μην σκέφτονται τι θα πει ο κόσμος όπως πολλές γυναίκες το έχουμε κάνει, αλλά να  αντλήσουν δύναμη μέσα από την ψυχή τους με την σκέψη πάντα τι είναι καλό για αυτές και τα παιδιά τους. Γιατί το καλύτερο για τα παιδιά μας είναι να μεγαλώνουν σε ήρεμο περιβάλλον είτε αυτό λέγεται οικογένεια με μητέρα και πατέρα είτε να ζουν με τον ένα από τους δυο.