Πάολα Φραντζή: Η φοιτήτρια που δεν περπάτησε ποτέ αλλά… "τρέχει" με αισιοδοξία τα όνειρά της

Ο Ευριπίδης, είχε πει κάποτε πως «δεν υπάρχει τίποτα βέβαιο στην ανθρώπινη ζωή, γιατί κανένας δεν ζει όπως αυτός θα ήθελε». Ήταν 8 Ιουνίου του 1994 όταν ένα δυστύχημα στη Λεωφόρο Βύρωνος στη Λευκωσία είχε σαν αποτέλεσμα την πρόωρη γέννηση ενός κοριτσιού, της Πάολας Φραντζή. Πρωταγωνιστές του δυστυχήματος, ήταν η 22χρονη τότε μητέρα της Αγγελική και ένας 70χρονος οδηγός ταξί ο οποίος, αφού της ανέκοψε την πορεία προκαλώντας τη βίαιη πρόσκρουση του οχήματός της σε δέντρο, στη συνέχεια εγκατέλειψε τη σκηνή. Το τραγικό συμβάν, έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή του νεογέννητου κοριτσιού το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να περπατήσει. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, η τελειόφοιτη φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου Πάολα Φραντζή, ανοίγει για πρώτη φορά δημόσια την καρδιά της μιλώντας για όλα όσα έζησε τα 22 αυτά χρόνια. Καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο,  το νεαρό κορίτσι ζει την κάθε του στιγμή. Με όπλα της την αγάπη, τη θέληση και την αγωνιστικότητα, ονειρεύεται τη μέρα που θα περπατήσει, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα: «Γιατί να γίνεις εσύ υπεύθυνος για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει ένας άλλος άνθρωπος σε όλη του τη ζωή; Οδήγα προσεκτικά, οπλίσου με αγάπη, κάνε τον πόνο σου ενέργεια και ποτέ μην τα παρατάς. Άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν ζει».   

Τα πρώτα χρόνια με πονούσε

«Δεν ξέρω γιατί κρατάω ακόμα αυτά τα αποκόμματα των εφημερίδων που αναφέρονται στο ατύχημα που μου στέρησε το δικαίωμα να περπατήσω. Καλώς ή κακώς είναι κομμάτι της ζωής μου», μου λέει καθώς αρχίζουμε να μιλάμε για το τραγικό συμβάν 22 χρόνια πριν. «Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις σ’ ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Ειδικά για ένα παιδί, είναι αρκετά δύσκολο να το αποδεχτεί όταν βλέπει τα άλλα παιδιά να παίζουν. Τα πρώτα χρόνια με πονούσε. Όσο και να το δουλέψεις μέσα σου είναι δύσκολο να μην το σκέφτεσαι, όσο χρονών και να’ σαι, μου εξηγεί. «Οι γονείς μου ήταν πάντα πολύ ξεκάθαροι απέναντί μου. «Δεν μου έκρυψαν ποτέ τίποτα για την κατάστασή μου και αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε να ωριμάσω νωρίς. Μέχρι τα 8 μου χρόνια είχα δίπλα μου και τον παππού μου ο οποίος μ’ έμαθε να βλέπω τη ζωή με αγάπη παρά τις δυσκολίες. Ο θάνατός του μου στοίχισε πολύ. Μα τα λόγια του, τα κράτησα για πάντα μέσα μου: «Εγώ δε θα’ μαι πάντα εδώ. Μα θα’ ρθουν στη ζωή σου «άγγελοι» που θα σε βοηθήσουν να βρεις τη δύναμη να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου».

Η κοινωνία μας κάνει ρατσιστές

Τα σχολικά χρόνια δεν ήταν εύκολα για εκείνη. Μπορεί οι μαθητικές της επιδόσεις να ήταν πολύ καλές ωστόσο ελάχιστοι από τους συμμαθητές της είχαν την ωριμότητα για να της συμπεριφερθούν όπως πρέπει να συμπεριφέρεται κάθε άνθρωπος σε έναν συνάνθρωπό του με κάποια μορφή αναπηρίας. «Ναι, βίωσα το bullying σε μεγάλο βαθμό. Πέρασα μια φάση που ήμουν θυμωμένη με το Θεό, τη ζωή και την κοινωνία γι’ αυτή την κατάσταση. Έλεγα γιατί σε μένα; Συνειδητοποίησα ότι η κοινωνία στερείται ανθρωπιάς. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας και μεγαλώνουμε παιδιά με στερεότυπα. Η κοινωνία μας κάνει ρατσιστές. Ενώ γεννιόμαστε αθώοι και αγνοί, η ψυχή μας φθείρεται. Έχει τύχει να πάω για καφέ στο Mall και να με πλησιάσει ένα μικρό παιδάκι το οποίο με περιέργεια προσπαθούσε να καταλάβει τι μου συμβαίνει. Η μητέρα του αντί να του εξηγήσει, το άρπαξε από κοντά μου λες και θα κολλούσε την πιο ανίατη ασθένεια» εξομολογείται και συνεχίζει: «Πλέον δεν με πονά να με κοιτούν περίεργα. Το bullying δεν είναι εύκολο να το αντιμετωπίσεις μα ούτε και ακατόρθωτο. Εξάλλου και ο θύτης,  ένα θύμα της κοινωνίας είναι χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να τιμωρείται. Η ζωή με έκανε καχύποπτη και επιλεκτική. Νιώθω απογοήτευση για την κοινωνία μας και για τον τρόπο που φθείρουμε τη ζωή μας».

Δύναμη μου είναι οι άνθρωποι που αγαπώ

«Στη ζωή μου μπόρεσα να δω πολλά θαύματα. Ένα απ’ αυτά ήταν και η γνωριμία μου με την Ειρήνη και την Ευαγγελία, οι οποίες για πολλά χρόνια ήταν καθηγήτριές  μου. Ο ερχομός τους στη ζωή μου ήταν κάτι σαν θαύμα για μένα. Γίναμε φίλες, με αγκάλιασαν, με στήριξαν, με βοήθησαν πολύ όχι μόνο να αντιληφθώ την αξία της γνώσης αλλά να γίνω καλύτερος άνθρωπος», εξηγεί μιλώντας για τις καθηγήτριες και φίλες της. «Ακόμη κι ένας άνθρωπος να σ’ αγαπά αξίζει να υπάρχεις και να αγωνίζεσαι» μου’ χε πει κάποια στιγμή η Ευαγγελία και είναι κάτι που έχω πάντα στο μυαλό, ποτέ δεν το ξέχασα.  Η φιλία είναι μια ιερή λέξη. Φίλος είναι η οικογένεια που διαλέγεις εσύ και είμαι ευγνώμων που αξιώθηκα να έχω καλές φίλες. Το μεγαλύτερο στήριγμά μου όμως είναι ο πατέρας μου. Είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος που ξέρω ότι θα είναι πάντα δίπλα μου. Δεν υπάρχει πιο σπουδαίο πράγματα από το να αγαπάς, να αγαπιέσαι και να παίρνεις δύναμη από τους γύρω σου. Η αγάπη για μένα είναι το μεγαλύτερο όπλο για έναν άνθρωπο». 

Έκανα τον πόνο μου ενέργεια

Όλα αυτά τα χρόνια η Πάολα παρά τις δυσκολίες δεν έπαψε να αγωνίζεται κάθε μέρα για κάτι καλύτερο. Πριν από τέσσερα χρόνια όταν ενηλικιώθηκε και άρχισε να φοιτά στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, μετακόμισε με την επί 16 χρόνια συνοδό της, Τζάνετ, σε δικό της σπίτι σε περιοχή της Λευκωσίας, θέλοντας έτσι να νιώθει ανεξάρτητη. «Δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς τη συνοδό μου. Με ακολουθεί ακόμη και στα ταξίδια μου στο εξωτερικό. Είναι μαζί μου επί 24ώρου βάσεως. Πιστεύω πως ο Θεός μερίμνησε να μου στείλει αυτή την κοπέλα από τις Φιλιππίνες. Εκείνη με μεγάλωσε. Πιστεύω στο Θεό και όχι στην τύχη», παραδέχεται. Παράλληλα με το διάβασμα, η Πάολα περνά αρκετό χρόνο με την Bella, τη σκυλίτσα που υιοθέτησε πριν από λίγο καιρό από το καταφύγιο σκύλων Λευκωσίας, ακούει μουσική, διαβάζει λογοτεχνία, ενώ γράφει και ποίηση. «Άρχισα να γράφω σε ηλικία 8 χρονών. Αυτό με βοηθά να διαχειρίζομαι διάφορες  καταστάσεις αλλά και να εκφράζω την αγάπη μου» εξηγεί.

Στόχος ζωής να περπατήσω

Η αγάπη και η αισιοδοξία είναι τα μεγύτερα όπλα της Πάολας η οποία ποτέ δεν έπαψε να περιμένει τη μέρα που θα σταθεί στα πόδια της. «Πάντα ήλπιζα ότι μέχρι τα 18 μου χρόνια θα περπατούσα. Πίστευα ότι όλο αυτό ήταν προσωρινό και μόλις ενηλικιωνόμουν θα τα κατάφερνα. Ένα μέρος βέβαια του εαυτού μου φοβόταν. Κατά διαστήματα έχω κάνει κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις οι οποίες με βοήθησαν. Ένας από τους μεγαλύτερους στόχους της ζωής μου είναι να περπατήσω. Πάντα μου άρεσαν οι προκλήσεις. Είναι πολύ σπουδαίο για έναν άνθρωπο να έχει κάτι να περιμένει. Πιστεύω στα θαύματα γι’ αυτό και δε θα πάψω να ελπίζω. Άλλωστε άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν ζει».   

«Αν ήμουν στη θέση του δεν θα ξανακοιμόμουν»

Ο 70χρονος οδηγός ταξί, ο οποίος ισχυρίστηκε στο δικαστήριο ότι δεν είχε αντιληφθεί το ατύχημα, έμεινε στη φυλακή μερικούς μήνες. «Δεν είμαι άνθρωπος εκδικητικός μα δεν μπορώ να πω ότι τον συγχώρεσα. Αν ήμουν στη θέση του δε θα ξανακοιμόμουν ποτέ στη ζωή μου. Η μεγαλύτερη δυσκολία θα έπρεπε να ήταν για τον ίδιο. Όταν μεγάλωσα, μπήκα κάποιες φορές στον πειρασμό να μελετήσω την υπόθεση και τις συνθήκες του ατυχήματος. Στην πορεία όμως κατάλαβα πως δεν είχε νόημα αφού το αποτέλεσμα δε θα άλλαζε. Θα ήθελα όμως να στείλω ένα μεγάλο μήνυμα προς όλους: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει από έναν άλλο άνθρωπο είτε τη ζωή, είτε την ευκαιρία να ζήσει όπως όλοι. Γιατί να γίνεις εσύ υπεύθυνος για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει ένας άλλος άνθρωπος σε όλη του τη ζωή; Γιατί για την αμέλεια κάποιου να στιγματιστεί ή να αφαιρεθεί η ζωή ενός άλλου; Ο καθένας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση μου γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι που βρίσκονται μπροστά από ένα τιμόνι να οδηγούν πάντοτε προσεκτικά και υπεύθυνα». Όσο για τους ανθρώπους που η ζωή δεν τα’ φερε ακόμα όπως οι ίδιοι επιθυμούν, θα ήθελα να τους πω να να μη λυγίζουν ποτέ. Είναι πολύ σπουδαίο να αγωνίζεσαι για όσα θες να πετύχεις χωρίς ποτέ να χάνεις την αισιοδοξία σου. Προσωπικά δεν το βάζω κάτω. Ακόμα κι αν κάποια από τα όνειρά μας δεν γίνουν ποτέ πραγματικότητα, αξίζει να αγωνιστούμε γι’ αυτά με όλη τη δύναμη της ψυχής μας».