Ο κύριος Αχιλλέας: Ο... θεραπευτής υποδημάτων στη Λευκωσία που επιμένει παραδοσιακά

Λένε πως, το παλιό είναι αλλιώς, και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που έχει κερδίσει εδώ και 14 χρόνια ο κ. Αχιλλέας Κωνσταντίνου, ένας άνθρωπος που αγάπα βαθιά την τέχνη με την οποία καταπιάστηκε από τότε που συνταξιοδοτήθηκε.

Το χαμόγελο του γεμίζει με το παραπάνω το μικρό, παλιό εργαστήρι που βρίσκεται στην οδό Σωκράτους στην Παλιά Λευκωσία. Ένα μικρό παραδοσιακό μαγαζάκι που φαίνεται να έμεινε σε μια άλλη εποχή, χωρίς επισκευές , χωρίς ανακαινίσεις αλλά όπως ήταν τότε που πείρε την μεγάλη απόφαση ο κ. Αχιλλέας να αγοράσει τον χώρο ώστε να εργαστεί για την τέχνη που αγάπησε από παιδί, αυτή του τσαγκάρη.

Από το 1947 τελειώνοντας το Δημοτικό ήρθε στην Λευκωσία και συγκεριμένα στον Άγιο Δομέτιο για να μάθει την τέχνη του τσαγκάρη και να δουλέψει στην κατεχόμενη πλέον Ομορφίτα.

Δούλεψε σε μεγάλες κυπριακές τότε εταιρείες υποδημάτων όχι ως τεχνίτης αλλά ως υπάλληλος, πωλητής ακόμα και ως υπεύθυνος καταστήματος . Εταιρείες όπως η Κυπριακή Εταιρεία Υποδημάτων, η Γκρέκα και το Bada .

«Τότε υπήρχαν πολλές κυπριακές εταιρείες υποδημάτων και πολλοί τσαγκάρηδες . Έφτιαχναν τα παπούτσια ένα- ένα στο χέρι με μεράκι. Τώρα δεν υπάρχουν πια κυπριακά παπούτσια».
Με την αρχή της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, ο κ. Αχιλλέας αποφάσισε μαζί με την γυναίκα του να πάνε στην Αγγλία. Με την επιστροφή τους, έπιασε δουλειά ως αποθηκάριος στο ξενοδοχείο Φόρουμ στην Λευκωσία, το νέο Hilton Park.

Μετά την απόφαση της εταιρείας να συνταξιοδοτήσει τους παλιούς υπαλλήλους , ο κ. Αχιλλέας αποφασίζει να κάνει αυτό που είχε μάθει από την αρχή.

«Είπα να σάζω παπούτσια όπως έμαθα- είναι αυτό που λέμε στην Κύπρο, μάθε τέχνη τζαι κρέμαστειν στο παλούτσι».

Αυτό είναι και ένα από τα ρητά που γράφει ο ίδιος σε χαρτί και στολίζουν την εξωτερική πόρτα του μαγαζιού του. Όλα βγαλμένα από την καθημερινότητα και την ζωή του .
Ανάμεσα σε αυτά : Εάν θέλεις να είσαι πάντα πρώτος να βουράς μόνος σου. Όταν φεύγεις και κοιτάζεις πίσω, καλύτερα είναι να μείνεις.

Το μαγαζί ήταν από πριν τσαγκάρικο και το βρήκε έτοιμο, με τα μηχανήματα και την πελατεία του.

«Τα μηχανήματα έμαθα να τα δουλεύω από τότε που ήρθα στο μαγαζί. Η τέχνη που έμαθα εγώ είναι η τέχνη με το χέρι. Τότε φτιάχναμε 2-3 παπούτσια την ημέρα, όχι 1.000 με μηχανήματα»
Όσον αφορά την πελατεία ο κ .Αχιλλέας αναφέρει πως ο κόσμος δεν φτιάχνει πλέον τα παπούτσια του επειδή τα αγοράζει φτηνά και τα πετάει.

Πλέον, όπως αναφέρει και ο ίδιος, οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους τέχνες. Κανένας από τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονα του δεν είχε όρεξη ή το ενδιαφέρον να ασχοληθεί με την τέχνη του τσαγκάρη αλλά ούτε θεωρεί ότι μπορεί εύκολα κάποιος να την μάθει.

Τελειώνοντας την συζήτησή μας μου εξηγεί πως:

«Δεν είναι εύκολο κάποιος να μάθει την τέχνη του τσαγκάρη με τον παραδοσιακό τρόπο. Το καινούργιο το μαθαίνεις εύκολα από την αρχή, το παλιό δεν το μαθαίνεις γιατί πρώτα πρέπει να μάθεις να το αγαπάς».

«Κάθε παπούτσι που έρχεται εδώ είναι διαφορετικό και θέλει ειδική μεταχείριση ..αυτό δεν μαθαίνετε..άλλωστε για αυτό το λόγω προτιμώ να αποκαλώ τον εαυτό μου θεραπευτή παπουτσιών».