14 χρόνια χωρίς τον Πάμπο και τον Κώστα- Τα αδέλφια που "έσβησαν" στην άσφαλτο
10:01 - 28 Νοεμβρίου 2016
Λένε πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να θάβει ένας γονιός το παιδί του. Στην περίπτωση του Πέτρου και της Γιαννούλας Γιαπούνα από την Ορούντα, αυτό συνέβη εις διπλούν. Ο χρόνος για τους δύο χαροκαμένους γονείς σταμάτησε στις 26 Νοεμβρίου το 2002, όταν τα δύο τους παιδιά, ο Χαράλαμπος και ο Κώστας, σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο δρόμο προς Μιτσερό.
Ο Πάμπος, όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν τα αγαπημένα του πρόσωπα ήταν τότε 21 ετών στρατιώτης και ο Κωστής μόλις 17, μαθητής λυκείου. Στο αυτοκίνητο, το οποίο συγκρούστηκε με διερχόμενο όχημα επέβαινε και τρίτο πρόσωπο, φίλος των δυο αδερφών, ο οποίος επέζησε και είναι σήμερα καλά στην υγεία του.
Το δυστύχημα συγκλόνισε τότε όχι μόνο την Ορούντα αλλά ολόκληρη την Κύπρο.
Η επιγραφή στον τάφο των δυο παιδιών δεν περνά απαρατήρητη από κανέναν: «Φονευθέντες σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα». Αυτή είναι η αλήθεια της οικογένειας. Μια αλήθεια που ποτέ δε χώνεψαν. Ποτέ δεν δέχτηκαν. Ποτέ δε συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι τα παιδιά ευθύνονταν για το θάνατό τους. «Τα παιδιά μου δεν έτρεχαν, δεν έφταιγαν, αυτό έδειξε και το αρχικό πόρισμα της αστυνομίας με δημόσιες μάλιστα δηλώσεις αξιωματούχων. Στην πορεία όμως, οι ίδιοι άνθρωποι αντέστρεψαν τα λεγόμενά τους «σκοτώνοντάς» μας ξανά», λέει ο τραγικός πατέρας.
Η οικογένεια, είχε μόνο αυτά τα δυο παιδιά, που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη έχασε για πάντα. Τι κι αν πέρασαν 14 χρόνια απ’ εκείνη την αποφράδα μέρα; Τίποτα γι’ αυτούς τους δυο ανθρώπους δεν είναι πια ίδιο. Ο κόσμος τους γκρεμίστηκε. Η ζωή χωρίς τα παιδιά τους, ότι πολυτιμότερο είχαν, δε μπορεί να λέγεται «ζωή»…
Το μνημόσυνο των δυο άτυχων παιδιών τελέστηκε χθες Κυριακή από τον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στην Ορούντα όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Παρόντες, όπως κάθε χρόνο πλήθος κόσμου. Ανάμεσά τους, φίλοι και συμμαθητές τους που κρατούν άσβεστη τη μνήμη τους εδώ και 14 χρόνια.
Μπαίνοντας κανείς στα δωμάτια του Πάμπου και του Κωστή, διαπιστώνει πως όλα είναι στη θέση τους, όπως τα άφησαν. Όλα εκτός από τους ίδιους.
Τα δύο παιδιά αγαπούσαν το ποδόσφαιρο, λάτρευαν το ΑΠΟΕΛ και το ακολουθούσαν παντού.
«Οι φίλοι του ΑΠΟΕΛ δεν τους ξέχασαν, εξακολουθούν να τιμούν τη μνήμη των παιδιών μου και αυτό είναι κάτι που με συγκινεί αφού είναι οι μόνοι που 14 χρόνια μετά εξακολουθούν να είναι στο πλευρό μας. Κάποιοι ξέχασαν… Βλέπω όλες αυτές τις εκστρατείες της Αστυνομίας για τα δυστυχήματα. Ποτέ δε με φώναξε κάποιος να πω δυο λόγια. Σαν πατέρας που έχασε δυο παιδιά σε δυστύχημα, γνωρίζω όσο λίγοι πόσο πολύ πονά. Οι πληγές αυτές δεν κλείνουν ποτέ. Ας έχει καλά ο Θεός όλα τα παιδιά του κόσμου. Εμένα τα δικά μου τα πήρε δυστυχώς κοντά του» καταλήγει ο πατέρας.
Οι δυο γονείς, μέσα στον πόνο τους, παραμένουν πρότυπα ανθρωπιάς, ήθους και αξιοπρέπειας. Η καρδιά τους μαύρισε, το χαμόγελό τους έσβησε… Εξακολουθούν να θρηνούν βουβά ευχόμενοι να μην βρεθούν ποτέ ξανά άλλοι άνθρωποι στη δική τους θέση.
