Ανόρθωση: Ούτε ο Χάρι Πότερ…

Δύο αγωνιστικές πριν το τέλος του α’ γύρου η απόσταση από την κορυφή (14β.) είναι μεγαλύτερη αυτής από την τελευταία θέση (13β). Οι τρεις νίκες έχουν επιτευχθεί επί των ουραγών της κατηγορίας (Άρης, Δερύνεια, Δόξα). Το περασμένο καλοκαίρι η Ανόρθωση γύρισε σελίδα, όπως ακριβώς επιθυμούσαν οι διοικούντες της, ατυχώς όμως -για άπαντες στο σύλλογο της Αμμοχώστου- συγγράφει ιστορία… από την ανάποδη.

Απαιτείται πισωγύρισμα δεκαετιών στα αρχεία του κυπριακού πρωταθλήματος, προκειμένου να βρεθεί μέτρο σύγκρισης για τις τρέχουσες επιδόσεις της «Κυρίας», η οποία ακόμη και μετά την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία αδυνατεί να πατήσει γερά στα πόδια της. Ομόνοια και Απόλλων πέρασαν επίσης περιόδους αρνητικών αποτελεσμάτων και κρίσης, αλλά γύρισαν το κουπί (δίχως ν’ αλλάξουν προπονητή), όταν βρήκαν τον ιδανικό σχηματισμό για το διαθέσιμο ρόστερ.

Η Ανόρθωση δεν διαθέτει, τουλάχιστον ως τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, ούτε αυτήν την προοπτική-ελπίδα. Όπως αποκρυσταλλώνεται έπειτα από 11 αγωνιστικές, το μείζον πρόβλημά της δεν είναι η έλλειψη ποιότητας (ποιοι αλήθεια από τους παίκτες της θα ήταν βασικοί στις ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο και την έξοδο στην Ευρώπη;) αλλά η ανισορροπία στο έμψυχο δυναμικό της. Μια ανισορροπία τόσο εκτεταμένη, ώστε όχι ο Ρόνι Λέβι, αλλά ούτε ο Χάρι Πότερ θα μπορούσε να φέρει βόλτα…

Ξεκινώντας από τα μετόπισθεν η «Κυρία» δεν ενέγραψε τον στόπερ Σάβιτς, έχει για τη συγκεκριμένη θέση τους Ερέρο, Αγουιλάρ, Νικολάου και (τον φύσει δεξιό μπακ) Καλδερόν, αλλά στα παιχνίδια υπό τον Λέβι χρησιμοποιεί στο κέντρο της άμυνας τον Σιβού που υποτίθεται ότι αποκτήθηκε για να συμμαζέψει το κέντρο.

Στη μεσαία γραμμή η τριάδα των Βίκτορ, Οικονομίδη και Πελέ αδυνατεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά τόσο στην ανάσχεση των αντίπαλων επιθέσεων όσο και στη δημιουργία παιχνιδιού. Ουδέν το παράξενο, αφού και οι τρεις έχουν πάνω κάτω τα ίδια αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Ο Σιβού που θα μπορούσε να δώσει το κάτι διαφορετικό μπαλώνει την τρύπα στο κέντρο της άμυνας, ενώ ο Ράγιος τις αντίστοιχες στα πλάγια, όπου η ομάδα διαθέτει μόλις δύο καθαρόαιμους εξτρέμ (Καλό, Ρέινα) που μέσα στο πρώτο τρίμηνο έχουν καταγράψει ήδη από ένα σοβαρό τραυματισμό. Το ίδιο… λούκι με τον Ράγιος έχουν τραβήξει κατά περιόδους και οι Γκονσάλβες, Κολούνγκα, Καμπρέρα, των οποίων η θέση είναι μέσα στην περιοχή.

Ακόμη και μέτριοι παίκτες μπορούν να δείξουν (και ν’ αγωνιστούν ως) καλύτεροι μέσα σ’ ένα δεμένο, ομοιογενές και λειτουργικό σύνολο. Τρεις μήνες μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, ωστόσο, η Ανόρθωση αδυνατεί να παρατάξει μια ενδεκάδα με τους παίκτες ορθολογικά τακτοποιημένους, δηλαδή στις θέσεις, όπου αποδεδειγμένα μπορούν να παίξουν καλύτερα.

Αυτό είναι το ένα δυστύχημα. Το δεύτερο είναι πως μέχρι το μεταγραφικό παράθυρο του Ιανουαρίου υπάρχουν άλλες πέντε αγωνιστικές, στις οποίες η ομάδα θα πρέπει να υπερβάλλει εαυτόν, προκειμένου να σώσει την παρτίδα, ήτοι να μείνει σε απόσταση βολής για ένα πλασάρισμα στην πρώτη εξάδα.

Για να μπορεί ακολούθως να κερδηθεί η παρτίδα, θα πρέπει η «Κυρία» να κινηθεί τοιουτοτρόπως, ώστε οι χειμερινές προσθήκες εκτός από ποιοτικές να είναι και άμεσα διαθέσιμες, ώστε από το πρώτο παιχνίδι μέσα στο 2017 να μπορούν να προσφέρουν. Περιθώριο να εξαντληθεί όλος ο Ιανουάριος για να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις ή να χρειαστεί χρόνος προσαρμογής μέσα στο Φεβρουάριο δεν υπάρχει. Η πρώτη φάση του πρωταθλήματος ολοκληρώνεται στις αρχές Μαρτίου (04.03) και αν το πέσιμο της αυλαίας της βρει την Ανόρθωση εκτός εξάδας, η χρονιά θα έχει πάει ήδη χαράμι…