Οδοιποιρικό στη Λάπηθο... (pics)
08:12 - 20 Νοεμβρίου 2016

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016, 8.30 π.μ., στο λεωφορείο 15 άτομα, Λαπηθιώτες και μη, έτοιμοι για μια διαδρομή στην πανέμορφη Λάπηθο. Ομολογώ ότι μια μικρή μάχη επικρατούσε μέσα μου, αρκετές μέρες νωρίτερα αποδεχόμενη την πρόσκληση για τη ξενάγηση αυτή. Η μοναδική φορά που επισκέφθηκα τη Λάπηθο ήταν το 2004 όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα για πρώτη φορά. Όντας παιδί του πολέμου, ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον υπέροχο τόπο, για τον οποίο από μωρό παιδί ένιωθα περηφάνια μόνο και μόνο από τις διηγήσεις της μητέρας μου.
Ήθελα να γνωρίσω τις ρίζες μου, την καταγωγή μου και παρ’ όλους τους ενδοιασμούς της μητέρας μου τότε, κατάφερα να την πείσω να πάρει εμένα και τις αδελφές μου στον τόπο που μεγάλωσαν και αγάπησαν και αυτή και ο πατέρας μου.
Την αναγνώρισα μόλις την είδα από μακριά, μόνο από τις φωτογραφίες και την λάτρεψα. Τώρα, 12 χρόνια μετά, ο 9χρονος γιος μου, ήθελε να γνωρίσει την Ημερόεσσα Λάπηθο. Ήταν καθήκον μου λοιπόν, να το κάνω.
Μπήκαμε στο λεωφορείο της εταιρείας Lambousa Tourist Buses. Προσωπικά, με αγωνία, ο γιος μου με ενθουσιασμό. Η μητέρα μου, Σούλα, αποδείχθηκε τέλεια ξεναγός, αφού ως γνήσια Λαπηθιώτισσα γνώριζε και την παραμικρή λεπτομέρεια του χωριού.
Το οδοιπορικό μας ξεκίνησε λοιπόν. Το οδόφραγμα, η επίδειξη ταυτότητας, ο έλεγχος από ξένους στον ίδιό σου τον τόπο, μόνο στεναχώρια και λύπη μπορεί να προκαλέσει κι ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται. Στην κατεχόμενη Λευκωσία, στα αριστερά μιας απλώνεται η ολοκαίνουργη περιοχή Κέρμια, μια έκταση που κτίστηκε για την εγκατάσταση Τούρκων. Απ’ όπου κι αν περάσεις βλέπεις οργασμός κτισμάτων, παλιά σπίτια σε συνδυασμό με καινούργια και την ίδια ώρα αρκετά χαλάσματα, απομεινάρια της εισβολής. Πιο πέρα, το τεράστιο μνημείο του Κεμάλ Ατατούρκ προκαλεί…
Πρώτος μας σταθμός το Μοναστήρι του Αγίου Ιλαρίωνα, που φαντάζει επιβλητικό κι αγέρωχο. Η διαδρομή ήταν μαγευτική. Η πλούσια βλάστηση στις κορυφές του Πενταδακτύλου σου προσδίδει ηρεμία ψυχής. Στην κορυφή του Αγ. Ιλαρίωνα διακρίναμε μια άσπρη φιγούρα, άγαλμα κι αυτό στρατιώτη, όπως και τόσα άλλα, έξω από στρατόπεδα, στις παρυφές του Πενταδακτύλου, παντού. Θέλουν με τον τρόπο αυτό να επιδεικνύουν την υπεροχή τους και τη δύναμή τους. Το εισιτήριο που ζητάνε για να σου επιτραπεί η είσοδος στο μοναστήρι, προκαλεί επίσης.
Συνεχίσαμε προς την Lapta, όπως ονομάζεται στα τούρκικα η Λάπηθος. Το τοπίο εξακολουθεί να σε μαγνητίζει. Πεύκα, κυπαρίσσια, ανδρουκλιές (κουμαριές) τρεμιθιές, ελιές, χαρουπιές και μοσφιλιές πλημμυρίζουν τον Πενταδάκτυλο.
Ξεκινήσαμε για το εκκλησάκι της Παναγίας της Κρινιώτισσας, που κτίστηκε τον 12ο αιώνα. Τα απομεινάρια από τις καδένες ενός τουρκικού τανκ, το οποίο βρίσκεται στο Πολεμικό Μουσείο, στο Πέντε Μίλι, και πιο πέρα στην άκρη του δρόμου ένα πεσμένο τανκ θυμίζουν την απόβαση των Τούρκων. Οι Τούρκοι είχαν μεγάλο στρατηγικό σχέδιο για να καταλάβουν τη μεγαλύτερη κωμόπολη της Κερύνειας. Εκεί ακριβώς, βομβάρδισαν κατά λάθος, το δικό τους τανκ. Ως φυσικό όμως, αναρτούν την ιστορία αλλοιωμένη και μιλούν για τον «εχθρό που το βομβάρδισε».
Δυστυχώς, μετά από μια ώρα περπάτημα δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε το εκκλησάκι λόγω του δύσβατου της περιοχής. Συνεχίσαμε λοιπόν, προς τη Βασίλεια και στρίψαμε δεξιά προς Λάπηθο.
Η επόμενη στάση ήταν στον Άγιο Μηνά, σε μια άδεια πλέον εκκλησία. Ο μύλος έξω, εγκαταλειμμένος.
Στο παράθυρο της εκκλησίας σχοινιά με απλωμένα ρούχα, ενώ παιδιά έξω στο προαύλιο έπαιζαν μπάλα.
Ο Απόστολος Λουκά σήμερα είναι σχολή χορού, η Αγία Αναστασία, πριν 12 ήταν ξενοδοχείο με πισίνα και τώρα είναι γηροκομείο. Η θέα όμως, από την εκκλησία σου κόβει την ανάσα. Απέναντι βλέπω το πατρικό σπίτι του πατέρα μου, το οποίο ξανακτίζεται για τρίτη – τέταρτη φορά, όπως μου ανέφερε η μητέρα μου.
Στο Κεφαλόβρυσο της Λαπήθου φαίνεται καθαρά το έμβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το νερό που ανέβλυζε απ’ εδώ ξεδίψαγε τη γη και τους κατοίκους. Λίγα μέτρα πιο κάτω ο Άγιος Ανδρόνικος ερειπωμένος κι αυτός όπως και τόσα άλλα στο χωριό. Σταματήσαμε για να μαζέψουμε τους γευσάτους καρπούς μιας μεγάλης μοσφιλιάς.
Η ψηλότερη εκκλησία της Λαπήθου, η Αγία Παρασκευή, σήμερα είναι τζαμί. Η παρουσία μας εκεί συνέπεσε με τους ψαλμούς του χότζα, παρά το γεγονός ότι ήταν κλειδαμπαρωμένη.
Αφήνοντας πίσω μας τη Λάπηθο επισκεφθήκαμε τον Άγιο Φανούριο, στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας.
Περάσαμε από το Πέντε Μίλι, όπου έγινε η απόβαση των Τούρκων, συναντάς ένα τεράστιο μνημείο, ενώ παραδίπλα είναι το Πολεμικό Μουσείο.
Λίγο πιο πέρα, πάνω στη θάλασσα βρίσκεται το ξωκλήσι του Αγίου Φανουρίου, το οποίο παραμένει κλειστό. Κάτω από το εκκλησάκι, πάνω στα βράχια που κτυπάει το κύμα, ένα σπήλαιο χαρίζει τη θεία μυσταγωγία του Αγίου Φανουρίου. Πνεύμα κατάνυξης και συγκίνησης μας πλημμύρισε ανάβοντας ένα κερί στη χάρη του Αγίου. Εκεί έξω, πάνω στο βράχο είδαμε για τις πατημασιές του αλόγου του Αγίου Γεωργίου, που σύμφωνα με τον μύθος, σκότωσε το δράκο που έπινε όλο το νερό.
Τελευταίος μας σταθμός, το λιμανάκι της Κερύνειας. Εδώ ήταν αισθητή η διαφορά. Μπήκαμε σ’ ένα διαφορετικό κόσμο, εντελώς αντίθετο από τα χαλάσματα και τα παλιά σπίτια που είχαμε συναντήσει προηγουμένως. Εδώ συναντάς μόνο ανάπτυξη, εμπορικά καταστήματα, ξενοδοχεία, καζίνο και καφετέριες, ό,τι αποπνέει έναν κοσμοπολίτικο αέρα.
Έξω άρχισε να σκοτεινιάζει.
Το ηλιοβασίλεμα χάρισε μια μαγική νότα στο λιμανάκι. Κάποιοι αγνάντευαν τη γαλήνια θάλασσα, τη δική μας θάλασσα, που στην ψυχή μας αντάριασε. Πόνεσα... γι’ άλλη μια φορά. Πόνεσα γι’ αυτά που είχα και που ποτέ δεν έζησα, πόνεσα για τους γονείς μου που είναι ακόμα εκεί… νοερά, πόνεσα που πληρώνω τους ξένους, πόνεσα για την «επίσκεψη» στο σπίτι μου, στην πατρίδα μου. Έφυγα… προχώρησα προς το λεωφορείο, επισκέπτης γι’ άλλη μια φορά στη δική μου την πατρίδα...