Με κάθε φάκελο και ένα φάσκελο!

Εν αρχή ην… τα αυτονόητα. Οι φάκελοι, ανεξαρτήτως χρώματος και συχνότητας αποστολής, ουδέποτε (θα) περιλαμβάνουν αποδείξεις για τη χειραγώγηση αποτελέσματος. Αν η UEFA είχε τους πόρους (σε χρήμα, χρόνο και ανθρώπινο δυναμικό) να εξασφαλίσει τεκμήρια, δεν θα έστελνε φάκελο (για τα περαιτέρω) στην εκάστοτε ομοσπονδία, αλλά θα χειριζόταν η ίδια την υπόθεση και τις ποινές. Τούτου δοθέντος όσοι έχουν εναποθέσει στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία τις ελπίδες τους για κάθαρση και απονομή δικαιοσύνης, μπορούν… ν’ αλλάξουν πλευρό και να συνεχίσουν να ονειρεύονται.
Εξ ίσου αυτονόητο (οφείλει να) είναι ότι το φαινόμενο της χειραγώγησης αποτελεσμάτων είναι διαχρονικό και -ελέω στοιχήματος- ιδιαίτερα επικερδές. Η εξάλειψή του αποτελεί ουτοπία, ο περιορισμός του αδήριτη ανάγκη, αλλά -και εδώ έγκειται η ουσία του ζητήματος- αυτό δεν το αντιλαμβάνονται πλήρως όσοι ασχολούνται με το άθλημα.
Στις πλείστες περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος, παρατηρείται ένας εφησυχασμός από τις εμπλεκόμενες στους φακέλους της UEFA ομάδες, αφ’ ης στιγμής υπάρχει αδυναμία στοιχειοθέτησης της χειραγώγησης ή/και απόδοσης ευθυνών. Το τεκμήριο της αθωότητας, ωστόσο, υφίσταται μόνον σε νομικό επίπεδο. Στα μάτια της κοινής γνώμης τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Ακόμη και ο πλέον καλοπροαίρετος, αδαής ή αφελής φίλαθλος που βλέπει διάφορα περίεργα έως ακατανόητα πράγματα στη διάρκεια ενός αγώνα οδηγείται αναπόφευκτα -προϊόντων του χρόνου και των φακέλων- σε σκέψεις και συνειρμούς. Μόλις γίνει -φυσιολογικά, σχεδόν νομοτελειακά- η πρώτη σύνδεση των παραδοξοτήτων εντός αγωνιστικού χώρου με τη χειραγώγηση αποτελέσματος, ο σπόρος της καχυποψίας έχει δώσει καρπούς.
Η καχυποψία (έχει το ίδιον να) δηλητηριάζει τα πάντα, δίχως να σκοτώνει τίποτε. Μοιραία όποιος την κουβαλά, σύντομα ή αργά θα αρχίσει να μην είναι βέβαιος για το παραμικρό. Διαρκώς θα γυροφέρνει στο νου του το ερώτημα, αν όλα γίνονται φυσιολογικά ή βάσει σχεδίου. Ακόμη και η πιο μικρή ένδειξη, θα του ενισχύει την πεποίθηση ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Η κατάληξη αυτής της διαδικασίας είναι μία: η αποστροφή, η απομάκρυνση, η παύση της ενασχόλησης. Μ’ εξαίρεση όσους (λίγους) αποκομίζουν όφελος από αυτά, ουδείς γουστάρει να μετέχει -καθ’ οιονδήποτε τρόπο- σε στημένα παιχνίδια.
Και, προσωπική εκτίμηση το ακόλουθο, αυτή είναι η βασική αιτία που το ποδόσφαιρο μετά τους θεατές καταγράφει πτώση και στους τηλεθεατές. Δεν είναι (τόσο) το κόστος τηλεθέασης όσο η αντίδραση στην κοροϊδία, ή σωστότερα στην αίσθηση κοροϊδίας. Με κάθε καινούργιο φάκελο έρχεται και ένα (πρόσθετο) φάσκελο από κάποιον ποδοσφαιρόφιλο που απαυδισμένος αποχωρεί.
Ιδίως στην Κύπρο, όπου το ποδόσφαιρο συντηρείται κι επιβιώνει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα χάρη στην τηλεόραση, αυτή η παράμετρος θα έπρεπε να έχει σημάνει κόκκινο συναγερμό στους παράγοντες των συλλόγων, αφού -σε περίπτωση πτώσης των δεικτών τηλεθέασης- θα μειωθεί σημαντικά η ροή από τη βασική πηγή χρηματοδότησής τους.
Είδατε κανενός το αυτί να ιδρώνει; Τουναντίον, στη συντριπτική πλειονότητά τους διαγωνίζονται -κραδαίνοντας ως ασπίδα το τεκμήριο της αθωότητας- σε πνευματώδεις ατάκες για τους φακέλους της UEFA ενισχύοντας τοιουτοτρόπως την αποστροφή του κόσμου. Με άλλα λόγια, βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους. Ιδανικοί αυτόχειρες.