Μήπως πάσχετε από το «σύνδρομο της κλειστής πόρτας» ;

Έχει συμβεί σε όλους. Πάμε στην κουζίνα γιατί κάτι θέλουμε να πάρουμε από το ψυγείο και μόλις ανοίξουμε την πόρτα, απλώς δεν θυμόμαστε τι ήταν αυτό.

Ξεχνάμε το κινητό μας στο κομοδίνο και επιστρέφουμε τρέχοντας σπίτι για να το πάρουμε και μόλις μπαίνουμε στην κρεβατοκάμαρα, μπορεί να κοντοσταθούμε, τουλάχιστον για ένα 5λεπτο μέχρι να θυμηθούμε γιατί γυρίσαμε σπίτι, τρέχοντας...

 Ακόμη καλύτερα: μιλάμε για κάτι, μας διακόπτει κάποιος και αμέσως μετά μοιάζει σχεδόν αδύνατο το να θυμηθούμε για ποιο ακριβώς πράγμα μιλούσαμε πριν από μόλις 5 λεπτά.

 Παρά το ότι αυτά τα λάθη θεωρούμε ότι μπορούν να μας φέρουν σε δύσκολη θέση, είναι κάτι σύνηθες, που συμβαίνει σε όλους ανεξαρτήτως ηλικίας και επιπέδων άγχους. Στο εξωτερικό είναι γνωστό ως... "σύνδρομο της ανοιχτής πόρτας" και αποκαλύπτει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για την οργάνωση του εγκεφάλου μας.

Επειδή ζούμε σε καιρούς που η προσοχή μας μοιράζετε μεταξύ τριών επιπέδων -από τους στόχους και τις φιλοδοξίες μας, σε σχέδια και στρατηγικές για τα επιτύχουμε και από εκεί σε θέματα μικρότερης σημασίας.

Όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, συνήθως με τα οικογενειακά - προσωπικά μας ζητήματα, είναι εύκολο να διατηρούμε την προσοχή μας στο στόχο μας και κυρίως στο πώς θα τον φέρουμε εις πέρας.
 Δύσκολα μας αποσυντονίζει κάτι ή μας βγάζει εκτός προγράμματος. Όταν, όμως, πρέπει να κινηθούμε έξω από τη συνηθισμένη ρουτίνα μας -ή ακόμη χειρότερα, όταν πρέπει να διαχειριστούμε μία κρίση- τα πράγματα αλλάζουν.

Είναι οι λεπτομέρειες στις οποίες πρέπει να εστιάσουμε και όχι η "μεγάλη εικόνα": σκεφτείτε έναν οδηγό λεωφορείου, ο οποίος σε μία μέρα γεμάτη κίνηση στους δρόμους, ξαφνικά ακούει έναν περίεργο ήχο από τη μηχανή του λεωφορείου ή μυρίζει καπνό. Ο εγκέφαλος θα εστιάσει στην ανησυχητική λεπτομέρεια που προειδοποιεί για μία επικείμενη κρίση.  

Το σύνδρομο της "ανοιχτής πόρτας" κάνει την εμφάνιση του, όπως εξηγούν νευρολόγοι και μελετητές του ανθρώπινου εγκεφάλου, ακριβώς επειδή αλλάζουμε παραστάσεις τόσο σε ό,τι αφορά τον περιβάλλοντα χώρο, όσο και σε ό,τι αφορά την πνευματική μας κατάσταση.

Ο τρόπος με τον οποίο η προσοχή μας κινείται πάνω -κάτω στην ιεραρχία των ενεργειών που πρέπει να φέρουμε εις πέρας, μας επιτρέπει να αναπτύσσουμε ιδιαίτερες -κάποτε και παράξενες- συμπεριφορές, προκειμένου να αντεπεξέλθουμε σε σύνθετες καταστάσεις, που απαιτούν όχι συνηθισμένη αντιμετώπιση.

Το "σύνδρομο της  ανοιχτής πόρτας" είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση: όταν η προσοχή μας κινείται μεταξύ διαφορετικών επιπέδων και κυρίως αντανακλά την αξιοπιστία της μνήμης μας μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Και όταν ο λόγος γίνεται για μνήμη, εννοείται και ακριβώς αυτό, το ότι μπορεί, δηλαδή, να μη θυμόμαστε τι λέγαμε ή τι ετοιμαζόμασταν να κάνουμε πριν από 5 λεπτά.   
Το σύνδρομο της "ανοιχτής πόρτας" κάνει την εμφάνιση του, όπως εξηγούν νευρολόγοι και μελετητές του ανθρώπινου εγκεφάλου, ακριβώς επειδή αλλάζουμε παραστάσεις τόσο σε ό,τι αφορά τον περιβάλλοντα χώρο, όσο και σε ό,τι αφορά την πνευματική μας κατάσταση.

Στην ενδιάμεση φάση, εκεί που βρισκόμαστε μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του ψυγείου, ο εγκέφαλος μας προσαρμόζεται στο νέο περιβάλλον και το νέο δεδομένο, ξεχνώντας στο μεταξύ -και αναγκαστικά- αυτό για το οποίο έφτασε μέχρι εκεί.

Είναι το "παράθυρο" που επιτρέπει στον εγκέφαλο μας να συντονίζει σύνθετες καταστάσεις, να συνδυάζει πλάνα με δραστηριότητες σε κατεύθυνση επίτευξης στόχων, είναι ο τρόπος με τον οποίο καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας ιεραρχούμε προτεραιότητες σε όλα τα επίπεδα: στη δουλειά, στο σπίτι, στους φίλους, στις σχέσεις.

Οπότε, μπορεί να είναι εκνευριστικό, αλλά δεν είναι τελικά τόσο κακό να ξεχάσατε τι θέλατε να πάρετε από το ψυγείο...

ΠΗΓΗ: lifo.gr