Η ιστορία της 29χρονης Μαριστέλλας από την Αθηένου και η έκθεση στη μνήμη της μητέρας της

Ο θάνατος της μητέρας

Πριν από 12 περίπου χρόνια, λίγο πριν η Μαριστέλλα κλείσει τα 18 της χρόνια, η μητέρα της έπειτα από άνιση μάχη με τον καρκίνο έφυγε από τη ζωή βυθίζοντας στο πένθος όλη την οικογένεια. Ο πατέρας της, έγινε για την ίδια και τα άλλα τρία αδέρφια της και μάνα και πατέρας φροντίζοντας να μην τους λείψει ποτέ τίποτα. «Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Προσπάθησα να φανώ δυνατός για τα παιδιά μου. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά. Έχουμε αναπτύξει μια απίστευτη σχέση μεταξύ μας. Η ιστορία της Μαριστέλλας μας έχει ωριμάσει όλους από πολύ νωρίς. Είμαστε καθημερινά σε εγρήγορση όλοι μας σε ότι αφορά την υγεία της και αυτό μας έχει δέσει ακόμη περισσότερο. Εισπράττω την αγάπη τους καθημερινά και τους την ανταποδίδω με όλη μου τη ψυχή. Τα παιδιά μου είναι το παν για μένα».

Έκθεση στη μνήμη της μητέρας Μαρούλλας

Το Σάββατο 26 Νοεμβρίου, στις 19:00 η Μαριστέλλα θα εκθέσει όλους τους πίνακες ζωγραφικής της στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Γυμνασίου Αθηένου. Η έκθεση, πραγματοποιείται στη μνήμη της μητέρας της Μαρούλας που έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Ο ενθουσιασμός καθρεφτίστηκε στο πρόσωπό της όταν τη ρώτησα πώς αισθάνεται που θα εκθέσει τους πίνακές της. Κατάλαβα ότι προσπαθούσε να μου πει καθαρά πως θέλει να ζωγραφίσει κι άλλους μέχρι τη μέρα της έκθεσης, και ο πατέρας της μου το επιβεβαίωσε. «Πόσους έχεις ζωγραφίσει μέχρι σήμερα»; την ξαναρώτησα και μου απάντησε αμέσως 130! «Η Μαριστέλλα μου λέει πολύ συχνά ότι νιώθει την παρουσία της μητέρας της να της κρατά το χέρι ενώ ζωγραφίζει και να τη βοηθά. Το πιστεύω ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό» μου λέει ο πατέρας της. Η Μαριστέλλα, μας κοιτούσε χαμογελώντας. «Και όταν κολυμπώ, τη νιώθω κοντά μου», ψέλλισε η ίδια. Για εκείνη, η μητέρα της είναι ο Φύλακας Άγγελός της.  

H καθημερινότητα και το μήνυμα ζωής

Σήμερα η Μαριστέλλα ακολουθεί συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή και ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει κολύμπι, ζωγραφική αλλά και λογοθεραπεία έτσι ώστε να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα. Παράλληλα σερφάρει στο διαδίκτυο, κυρίως σε σελίδες με πίνακες ζωγραφικής και τα απογεύματα επισκέπτεται τη γιαγιά της. «Είναι πανέξυπνη και θέλει να αισθάνεται χρήσιμη. Έρχεται μαζί μου στο σχολείο και περνά το χρόνο της δημιουργικά. Το έχει ανάγκη. Θα έπρεπε να υπήρχε ένα κέντρο χειροτεχνίας στο οποίο να απασχολούνται αυτά τα παιδιά έτσι ώστε να νιώθουν και τα ίδια χρήσιμα στην κοινωνία. Αυτός ο άνθρωπος, δε ξέρω τι θα γινόταν χωρίς την υπερπροσπάθεια όλης της οικογένειας. Είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε οικογένεια. Αυτό το μήνυμα θέλω να στείλω σε όλους. Τέτοια γεγονότα σε λυγίζουν, είναι ανθρώπινο, μα πρέπει να προσπαθείς, να στέκεσαι στα πόδια σου και να παλεύεις για το καλό των παιδιών σου και της κοινωνίας. Αυτό που με δίδαξε όλη αυτή η ιστορία είναι πως πρέπει να είσαι έτοιμος από καιρό για τον κάθε αγώνα. Έτοιμος  να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, με παρρησία και όχι κλάματα, να παλέψεις.  Θρησκόληπτος δεν είμαι, πίστευα όμως πάντα στη δύναμη του Θείου. Καθημερινά, επικαλούμαι την Παναγία. Το αισθάνομαι. Αυτή η ιστορία εξαφάνισε από μέσα μου κάθε ίχνος εγωισμού, έφτασα στην ταπεινότητα και τη βαθειά ακλόνητη πίστη ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει. Κανένας γιατρός, κανένας άνθρωπος» καταλήγει ο κ. Αλεξίου.