Κύπριος επιστήμονος από τον Καραβά υποψήφιος για το Νόμπελ Ιατρικής 2017

Ο Κύπριος γιατρός Δρ Κυριακός Νικολάου θα είναι ένας από τους υποψηφίους για να κατακτήση το Νόμπελ Ιατρικής για το 2017. Ο Δρ Νικολάλου που κατάγεται από τον κατεχόμενο Καραβά μαζί με την ομάδα του, έχουν συνθέσει την αντικαρκινική ουσία Taxol.
 
«Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω, όπως είπε και ο Σωκράτης», δηλώνει ο δρ Κυριάκος Νικολάου, ο Κύπριος επιστήμονας, ο οποίος είναι υποψήφιος για το Νόμπελ Ιατρικής.
 
Ο Κυριάκος Νικολάου γεννήθηκε στον κατεχόμενο σήμερα Καραβά, όπου έζησε τα 13 πρώτα χρόνια της ζωής του. Σπούδασε χημεία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου με αριστείο, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έκανε μεταδιδακτορικές συνεργασίες με τα Πανεπιστήμια Columbia και Ηarvard και στη συνέχεια έγινε μέλος του διδακτικού προσωπικού του Πανεπιστημίου της Ρennsylvania, όπου του δόθηκε η θέση καθηγητή Βιολογίας. Το 1989 διορίστηκε καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του San Diego της Καλιφόρνιας και στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Scripps, όπου είναι πρόεδρος του Τμήματος Χημείας, ενώ κατέχει και την καθηγητική θέση Χημικής Βιολογίας Skaggs και την έδρα Darlene Shilley στη Χημεία.
 
Πριν μερικές μέρες ήταν στην Κύπρο και μίλησε για το τελευταίο του βιβλίο, «Τα μόρια που άλλαξαν τον κόσμο».
 
«Είναι μια λίστα μεγάλη, η οποία περιλαμβάνει μόρια όπως η ασπιρίνη, η πενικιλίνη, η ταξόλη, η νιτρογλυκερίνη, που άλλαξε τον κόσμο με τον τρόπο της και υπάρχουν και άλλα μόρια που έχουν βγει από τη φύση», αναφέρει σε αποκλειστική συνέντευξη του στην εφημερίδα « Ο Φιλελεύθερος».
 
Ο δρ Νικολάου εξηγεί:«Τα περισσότερα από τα φάρμακα που υπάρχουν σήμερα, γύρω στο 60%, αρχίζουν από τη φύση. Κάποιος ανακαλύπτει ένα μόριο από τη φύση και μετά μπορεί να γίνει φάρμακο, ή να αλλοιωθεί από τους χημικούς και να φθάσει στην κλινική πράξη. Η χημεία έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τη δομή των μορίων αυτών και να καταλήξει σε καινούργια μόρια, τα οποία να είναι πιο βελτιωμένα, να έχουν καλύτερες ιδιότητες, χωρίς παρενέργειες στην ιατρική. Όχι μόνο στην ιατρική. Αυτά τα μόρια περιλαμβάνουν βιταμίνες, αρώματα, εντομοκτόνα, ό,τι μπορείς να φανταστείς στο δικό μας πολιτισμό.
Ό,τι αγγίζουμε, ό,τι μπορούμε να μυρίσουμε, να αισθανθούμε είναι από μόρια. Φυσικά, ορισμένα έχουν μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή του ανθρώπου σήμερα, αλλά το βιβλίο αυτό περιγράφει όχι μόνο με ξηρή γλώσσα τα επιτεύγματα αυτά της επιστήμης. Περιέχει ιστορία. Για παράδειγμα, η ιστορία της ασπιρίνης ξεκινά πριν από 3500 χρόνια. Από τον αιγυπτιακό πολιτισμό, μετά έφθασε στην Ελλάδα με τον Ιπποκράτη. Δηλαδή, γνώριζαν οι αρχαίοι ότι αν μασούσαν φύλλα της μυρτιάς θα έφευγε ο πόνος. Μετά, όταν ωρίμασε η χημεία, οι επιστήμονες έβγαλαν αυτό το συστατικό με αυτές τις ιδιότητες, το άλλαξαν οι χημικοί στο εργαστήριο και καταλήξαμε στην ασπιρίνη. Το ίδιο και με την πενικιλίνη».
 
Στο ερώτημα πόσο απέχουμε από τη θεραπεία του καρκίνου ο Κύπριος επιστήμονας απαντά ότι δεν θέλει να είναι απαισιόδοξος, αλλά, σημειώνει, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και συνεχίζει:
 
«Ο καρκίνος έχει πάρα πολλές μορφές, δεν είναι μια αρρώστια, επομένως δεν πρόκειται να βρούμε σύντομα μία γενική θεραπεία για τον καρκίνο. Μάλλον, θα γίνονται μικρά και συστηματικά βήματα γιατί έχουμε καλύψει μεγάλη απόσταση τις τελευταίες δεκαετίες.
 
Αλλά είναι τόσο δύσκολο το πρόβλημα που δεν νομίζω να έχουμε σύντομα μια γενική θεραπεία. Έγιναν, όμως, τεράστια βήματα στον καρκίνο του μαστού και του προστάτη. Υπάρχουν, όμως, άλλες μορφές της νόσου που είναι πολύ δύσκολο να τις θεραπεύσουμε. Νομίζω, είναι καλύτερα να προσπαθήσουμε παράλληλα να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, με τη σωστή διατροφή, την αποχή από το κάπνισμα. Είναι η καλύτερη μας άμυνα ενάντια στον καρκίνο.
 
Όμως, έχουν γίνει πάρα πολλά πράγματα και όσο προχωρά η βιολογία και καταλαβαίνουμε καλύτερα το μηχανισμό των διαφόρων μορφών καρκίνου, τόσο πιο κοντά φθάνουμε σε ειδικά φάρμακα, τα οποία θα θεραπεύσουν το συγκεκριμένο είδος καρκίνου. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που μπορούμε να στοχεύουμε τα καρκινικά κύτταρα, χωρίς να επηρεάζουμε πολύ τα μη καρκινικά, αποφεύγοντας τις παρενέργειες».
 
Ο δρ Κυριάκος Νικολάου διευκρινίζει ότι δεν ανακάλυψε αυτός την «Τaxol». « Εμείς τη συνθέσαμε στο εργαστήριο. Η ιστορία της ταξόλης πάει πίσω στον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος έγραψε σε ένα βιβλίο του ότι ένας από τους αρχηγούς των βαρβάρων, όταν νικήθηκε από τους Ρωμαίους, αυτοκτόνησε πίνοντας τσάι από τα φύλλα ενός δέντρου. Μετά από 2000 χρόνια οι επιστήμονες σκέφτηκαν ότι κάτι θα σημαίνει αυτό, απομόνωσαν την ουσία από το δέντρο αυτό και βρήκαν την ταξόλη, την οποία προωθούσαν στην κλινική. Υπήρχε, όμως, πρόβλημα ποσότητας. Έπρεπε να καταστρέψουν ολόκληρα δάση για να πάρουν μια μικρή ποσότητα, η οποία δεν ήταν αρκετή», αναφέρει και εξηγεί:
 
«Προσπαθήσαμε, λοιπόν, διάφορες επιστημονικές ομάδες να τη συνθέσουμε στο εργαστήριο. Εκείνη την εποχή, το 1994, ήταν το πρόβλημα για το οποίο έψαχναν τη λύση οι συνθετικοί χημικοί σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπήρχαν γύρω στις 15 ομάδες που προσπαθούσαν να συνθέσουν την ταξόλη στο εργαστήριο. Η δική μας ομάδα ήταν η τελευταία που ξεκίνησε την προσπάθεια και μας πήρε δυόμισι με τρία χρόνια για να τη συνθέσουμε και να τη δημοσιεύσουμε πρώτοι».
 
 Όπως αναφέρει στην ίδια συνέντευξη ο δρ Νικολάου πριν από λίγο καιρό ανακαλύφθηκε ένα μόριο από τη θάλασσα, το οποίο είναι πολύ ισχυρό εναντίον του καρκίνου και το έχουμε συνθέσει, αλλά είναι πολύ δυνατό και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί όπως είναι, ως φάρμακο, διότι έχει πολλές παρενέργειες.
 
«Έτσι, προσπαθούμε να βάλουμε αυτό το μόριο σε κατευθυντικά μόρια σαν αντισώματα, τα οποία θα το κατευθύνουν, όπως κατευθύνει ένας πύραυλος το όπλο στο στόχο του. Ο πόλεμος λοιπόν που κάνουμε στο εργαστήριο έχει δύο κατευθύνσεις.
Η μια είναι προς τη βιολογία και την ιατρική και η δεύτερη είναι να προωθήσουμε τη συνθετική χημεία ως επιστήμη από μόνη της, διότι η πρόοδος που έχει επιτευχθεί στον τομέα αυτό, είναι η βάση που χρησιμοποιούν οι φαρμακευτικές και βιοτεχνολογικές εταιρείες για να ανακαλύψουν και να συνθέσουν στο εργαστήριο τα δικά τους φάρμακα. Είναι κι αυτό, εξίσου σπουδαίο, διότι η έρευνά μας είναι περισσότερο βασική, παρά εφαρμοσμένη. Δηλαδή, στηρίζονται οι εταιρείες αυτές στις ανακαλύψεις των συνθετικών χημικών για τους δικούς τους σκοπούς», προσθέτει.
 
Στην ερώτηση εάν το εργαστήριο τον κρατά πολλές ώρες απασχολημένο απάντησε: Όταν πήγα στην Αμερική το 1972 ήταν μια δυναμική χώρα σε όλα τα επίπεδα για τα νεαρά παιδιά που δουλεύαμε μέχρι τα μεσάνυκτα, έξι μέρες την εβδομάδα, κάποτε και Κυριακή για λίγες ώρες. Σήμερα, έχει χαλαρώσει αυτός ο ρυθμός. Εγώ, έχω δικαιολογία, διότι μεγάλωσα, έκανα οικογένεια, στην οποία χρωστώ όσα της στέρησα όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι, πηγαίνω πιο νωρίς στο σπίτι. Αλλά είναι κρίμα να βλέπεις αυτά τα παιδιά να μην ενδιαφέρονται για την επιστήμη.
 
Ο Κύπριος επιστήμονας αναφέρθηκε και στην επίσκεψη του στο κατεχόμενο χωριό του , τον Καραβά της Κερύνειας.
 
«Στον Καραβά, έχω πάει και πριν από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων με την αμερικανική πρεσβεία. Ήταν ένα ταξίδι αξέχαστο, πολύ συγκινητικό. Με δάκρυα αντιμετώπισα αυτό τον καινούργιο Καραβά που ήταν χαλασμένος, βρήκα ξένους στο σπίτι που γεννήθηκα. Τη δεύτερη φορά πήγα μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, με ανάμικτα αισθήματα. Πήγα και τρίτη φορά και μετά από αυτό δεν θέλω να ξαναπάω», είπε και κατέληξε .
 
«Ουδέποτε θα ξεχάσουμε εμείς που ζήσαμε εκεί. Μιλώ στα παιδιά μου για την Κύπρο, μιλούν ελληνικά, γνωρίζουν την ιστορία. Πριν από τρία χρόνια τους πήγα να δουν τον τόπο που γεννήθηκα».

Πηγή: News 247