Η υπερευαισθησία, η ατιμωρησία και τα δεκαπεντάχρονα... τέρατα

  Μοναδικό θέμα συζήτησης αποτελεί τις τελευταίες ώρες το περιστατικό ξυλοδαρμού μαθήτριας από συμμαθήτρια της σε σχολική μονάδα στη Λεμεσό. Τα σχετικά βίντεο κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, ενώ τα σχόλια δίνουν και παίρνουν. Κοινός παρανομαστής, η καταδίκη του περιστατικού, η έκφραση συναισθημάτων απέχθειας και αποτροπιασμού για το συμβάν.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη νεανική παραβατικότητα. Ένα φαινόμενο που προσλαμβάνει στη χώρα μας ολοένα και πιο ανησυχητικές διαστάσεις, ένα φαινόμενο που συναντάμε όχι μόνο στα σχολεία, αλλά σε σχεδόν όλες τις εκφάνσεις δραστηριοποίησης των νέων μας. Ας μην κλείνουμε τα μάτια και ας μην εθελοτυφλούμε, ας μην θυμόμαστε την ύπαρξη του προβλήματος μόνο όταν ένα περιστατικό σαν και αυτό με το οποίο ασχολούμαστε τις τελευταίες ώρες, έρθει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο φως της δημοσιότητας. Ας αναλογιστούμε μόνο ποιοι και ποιας ηλικίας είναι αυτοί που πλακώνονται κάθε τρεις και λίγο στα γήπεδα, ας θυμηθεί ο καθένας από εμάς πόσες φορές παρακολούθησε διά ζώσης να εκδηλώνονται στους δρόμους για παράδειγμα και στις πλατείες, συμπεριφορές ανάρμοστες από νέους. Πόσες φορές ακούσαμε για περιστατικά ξυλοδαρμών καθηγητών από μαθητές, πόσες φορές είδαμε σκηνές απείρου κάλλους να εξελίσσονται μπροστά μας με πρωταγωνιστές νεαρούς, ανήλικους κατά ακρίβεια, που αλλιώς θα έπρεπε να συμπεριφέρονται, διαφορετική θα έπρεπε να ήταν η προσέγγισή τους για τη ζωή και την κοινωνία.
Η ευθύνη για όλα αυτά είναι στη δική μας αντίληψη ξεκάθαρο σε ποιους ανήκει, ξεκάθαροι είναι και οι λόγοι που έχουμε φθάσει σε αυτό το σημείο. Με πρώτον και κυριότερο λόγο την ατιμωρησία, την υποκριτική μας υπερευαισθησία που τείνει να υποθάλπει και να συντηρεί τη δυνατότητα του κάθε δεκαπεντάχρονου ή της κάθε δεκαεξάχρονης, να νομίζει πως κρατά τον Θεό από τ’ α…, ν’ αναζητά και να πιστεύει πως βρίσκει την ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθησή του, σε πράξεις και συμπεριφορές που σε άλλες εποχές, κάποιοι άλλοι στην ηλικία τους, ούτε καν διανοούνταν ως σκέψη.
Η Πολιτεία έχει δέσει με τον τρόπο της(σ.σ. κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα χεριά των εκπαιδευτικών, οι ίδιοι οι γονείς δεν ανέχονται μια παρατήρηση να γίνει καν στο παιδί τους. Αποτέλεσμα: Η εκκόλαψη κακομαθημένων, αππομένων δεκαπεντάχρονων και δεκαεξάχρονων. Των αυριανών ενηλίκων δηλαδή, στους οποίους υποτίθεται επενδύουμε και στους οποίους εναποθέτουμε τις προσδοκίες μας για ένα καλύτερο αύριο του τόπου και της κοινωνίας μας. Αυτοί που σήμερα δέρνουν τους αστυνομικούς στα γήπεδα-και τους οποίους κανείς δεν μπορεί να «αγγίξει»- γιατί είναι το παιδί του μπαμπά, αυτούς έχουμε την ψευδαίσθηση να πιστεύουμε πως θα είναι οι νομοταγείς πολίτες του αύριο. Αυτούς και αυτές που ξυλοκοπούν τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες τους στα σχολεία, αλλά προς Θεού να τους προστατέψουμε γιατί είναι κρίμα. Λες και τα θύματα τους δεν είναι κρίμα, λες και όταν έκαναν ή κάνουν το…show τους, δεν θα έπρεπε να σκέφτονται και τις παρενέργειες των πράξεων τους, την κατακραυγή και την οργή που θα ακολουθήσει.
Δεν αναφερόμαστε ούτε στοχοθετούμε οποιαδήποτε συγκεκριμένη περίπτωση. Όμως ας αποφασίσουμε επιτελούς τι είδους νέους θέλουμε να έχουμε στην κοινωνία μας, ας αποφασίσουμε αν περιστατικά όπως το τελευταίο της Λεμεσού πραγματικά μας προκαλούν λύπη και αποτροπιασμό. Αν πραγματικά ναι, είναι θεωρούμε η ώρα γονείς και Πολιτεία να αφήσουν τις υπερευαισθησίες στην άκρη, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Και αν το πράγμα ξέφυγε, αν οι υφιστάμενοι προοδευτικοί μεθόδοι ανατροφής και διδασκαλίας των παιδιών μας δεν μπορούν να αποδώσουν, υπάρχουν και οι παλαιότεροι, πολύ πιο αποδοτικοί. Ας δράσουμε επιτέλους πραγματικά προληπτικά, μόνο έτσι θα προστατεύσουμε στα αλήθεια όχι μόνο τα θύματα, αλλά και τους θύτες της όλης υπόθεσης. Διαφορετικά, πολύ απλά θα συνεχίσουμε ως κοινωνία να εκτρέφουμε και να συντηρούμε τα φαινόμενα για τα οποία σήμερα συζητάμε, δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα… τέρατα. Με κάποιους μάλιστα να έχουν την απαίτηση προστασίας των θυτών όταν τα κατορθώματά τους βγαίνουν στην φόρα, παραγνωρίζοντας πως απλώς πληρώνουν διά της σε βάρος τους εκφρασθείσας δημόσιας κατακραυγής και στοχοποίησης(όσο σκληρή και αν είναι), το τίμημα της δικιάς τους ψευδομαγκιάς και αλαζονείας.