Έπαψε να είναι διασκεδαστικό το παιχνίδι «κλέφτες-αστυνόμοι»
14:00 - 07 Ιανουαρίου 2016
Η κατάσταση με τους παρανομούντες αξιωματούχους έπαψε να είναι αστεία, αν μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει έστω «διασκεδαστικά» τα «ευτράπελα», που συμβαίνουν στην Κύπρο, ειδικότερα από μέλη του κυπριακού κοινοβουλίου.
Στην πραγματικότητα, η κατάσταση του δημόσιου λόγου στην Κύπρο, όπως έχει διαμορφωθεί (αποκαλυφθεί- αποκαλύπτεται), είναι τραγική. Η κατάσταση είναι επίσης επικίνδυνη και η επικινδυνότητα της έγκειται ακριβώς στην παραβίαση μιας σύγχρονης, απαραίτητης, θεμελιώδους αρχής της ισορροπίας των ανθρώπινων κοινωνιών, εκείνη της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα δικαιώματα.
Στην πραγματικότητα, η κατάσταση του δημόσιου λόγου στην Κύπρο, όπως έχει διαμορφωθεί (αποκαλυφθεί- αποκαλύπτεται), είναι τραγική. Η κατάσταση είναι επίσης επικίνδυνη και η επικινδυνότητα της έγκειται ακριβώς στην παραβίαση μιας σύγχρονης, απαραίτητης, θεμελιώδους αρχής της ισορροπίας των ανθρώπινων κοινωνιών, εκείνη της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα δικαιώματα.
«Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία του νόμου, χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Όλοι έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία από κάθε διάκριση που θα παραβίαζε την παρούσα Διακήρυξη και από κάθε πρόκληση για μια τέτοια δυσμενή διάκριση».
Αντιλαμβανόμαστε σε πόσο επικίνδυνα για την κοινωνία μονοπάτια κινείται η χώρα, με τη συνδρομή (ανοχή), δυστυχώς, του Γενικού Εισαγγελέα, του προστάτη, ουσιαστικά, του νόμου και της τάξης.
Η παραβίαση μιας καθολικά αποδεκτής θεμελιώδους αρχής της σύγχρονης μορφής των ανθρώπινων κοινωνιών και η παρεκτροπή από αυτήν, μπορεί να διαρρήξει, με ανυπολόγιστες συνέπειες την ίδια την κοινωνική και πολιτική συνοχή στη συγκεκριμένη χώρα, όπου παρατηρείται συχνά το φαινόμενο.
Συνεπώς, δεν είναι πλέον ζήτημα «διασκεδαστικής συμπεριφοράς κάποιων για να γελούμε», αλλά επιβίωσης βάσει ενός συγκεκριμένου μοντέλου προστασίας, ασφάλειας και ισότητας.
Είναι σημαντικό, ο άνθρωπος να γνωρίζει και να είναι εμπειρικά και συνειδητά πεπεισμένος ότι όλοι αντιμετωπίζονται το ίδιο από τον νόμο διότι «η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση» και «επειδή έχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από ένα καθεστώς δικαίου, ώστε ο άνθρωπος να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση».
Ήδη, η κατάσταση είναι έκρυθμη και η υπομονή των πολιτών της Κύπρου δοκιμάζεται εδώ και πολλά χρόνια. Αφενός, η Κύπρος είναι ένα ημικατεχόμενο κράτος, στο οποίο βασικά δικαιώματα του ανθρώπου καταπατώνται εδώ και δεκαετίες, αφετέρου, το τελευταίο διάστημα η χώρα ταλανίζεται από κάθε λογής σκάνδαλα.
Η ανοχή των Αρχών σε ενέργειες, που προάγουν περεταίρω την ανισότητα μεταξύ των πολιτών και την ανισορροπία μέσα στην κοινωνία, μόνο ανεπιθύμητα αποτελέσματα μπορεί να προκαλέσει, έστω μακροπρόθεσμα. Γιατί λοιπόν, να μην δουν οι άνθρωποι λίγο πιο «μακριά»; Η κοντόφθαλμη οπτική, από πλευράς εκείνων που έχουν την εξουσία να αποδώσουν δικαιοσύνη, οδηγεί μόνο στη σύγκρουση. Μακροπρόθεσμα έστω, αλλά το παρελθόν «φωνάζει» και δείχνει την κατάληξη. Και δεν πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά» ή αν πρόκειται, δεν σημαίνει ότι επηρεάζουν λιγότερο το σύνολο, καθώς, όπως παρατηρεί ο Σαρτρ (σε ελεύθερη απόδοση), οι ενέργειες και αποφάσεις του ενός, έχουν ρόλο και επηρεάζουν τη συλλογική συνείδηση.