Στέλιος Πισής: "Είναι ευλογία για μένα η τεχνολογία"

«Ζω κλινήρης, αγαπώντας ό,τι έχει να κάνει με τέχνη. Μουσική, λογοτεχνία, κινηματογράφο. Διαβάζω ό,τι έχει να κάνει με την ψυχολογία και τη θεολογία, και ενημερώνομαι παράλληλα από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία αναφέρει μεταξύ άλλων στη συνέντευξη που παραχώρησε στον "Ρεπόρτερ" ο μουσικοσυνθέτης Στέλιος Πισής. Ο Στέλιος γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1976. Από τα πέντε του χρόνια φάνηκε η κλίση και το ταλέντο του στη μουσική. Ξεκίνησε αυτοδίδακτος παίζοντας πιάνο. Την ίδια περίοδο, όμως, οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από μυϊκή δυστροφία. Λόγω των κινητικών δυσκολιών που προέκυψαν, άρχισε να ασχολείται με τα ηλεκτρονικά μουσικά όργανα, μια και δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να παίζει πιάνο. Στα δέκα του χρόνια δεν μπορούσε πια να περπατήσει και χρησιμοποιούσε αναπηρικό τροχοκάθισμα. Παρ’ όλα αυτά, παρακολουθούσε εντατικά μαθήματα μουσικής με καθηγητή στο σπίτι. Από το 1990 άρχισε να γράφει μουσική και τραγούδια. Το 1994 πήρε το πρώτο βραβείο σε παγκύπριο διαγωνισμό σύνθεσης τραγουδιού με το τραγούδι του, «Είναι στολίδι τ’ ουρανού», το οποίο και ερμήνευσε ο ίδιος. Τον επόμενο χρόνο, βραβεύτηκε από την Unesco, στο πλαίσιο του προγράμματος, «Artists across the frontiers», για το τραγούδι του «Ψηφίδες», το οποίο αναφέρεται στα ψηφιδωτά της κατεχόμενης εκκλησίας της Παναγίας της Κανακαριάς. Το 1999 συνεργάστηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Κρεμλίνου και το μαέστρο Pavel Ovjiannicov, στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο, «Υπέρβαση», ο οποίος περιέχει ορχηστρική μουσική. 

Πώς είναι ο κόσμος σου, ο κόσμος της τεχνολογίας της μουσικής;
Υπήρξα τυχερός, γιατί την περίοδο που άρχισα να μην μπορώ να παίζω μουσικά όργανα λόγω της μυοπάθειας, άρχισε παράλληλα να εξελίσσεται και η τεχνολογία των υπολογιστών και τα μουσικά προγράμματα. Έτσι μπήκα απευθείας στον κόσμο της μουσικής τεχνολογίας. Ο πατέρας μου, μου έγραφε στίχους και εγώ άρχισα να συνθέτω. Αυτό μου έδωσε τεράστια ώθηση. Δεν έχω πανεπιστημιακές σπουδές. Μελέτησα όμως με αληθινή αγάπη και αφοσίωση τη μουσική, τη σύνθεση, την ενορχήστρωση. Πλέον μπορώ να κουνήσω μόνο ένα δάκτυλο. Ένας αισθητήρας για τα μάτια είναι το ποντίκι του υπολογιστή μου. Είναι ευλογία η τεχνολογία για εμένα. Χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας, μπορώ να γράφω μουσική που τόσο αγαπώ. Τα προγράμματα νέας γενιάς έχουν τόσες ευκολίες, που σε μισή ώρα μπορώ να γράψω ένα κομμάτι. Δεν είναι τόσο χρονοβόρο, ειδικά αν έχεις εμπειρία. Δεν γράφουν, όμως, τα κομπιούτερ τη μουσική, όπως νομίζουν κάποιοι. Διαθέτουν τα βασικά εργαλεία που βοηθούν σημαντικά, ώστε να χτίσεις μία-μία τις νότες στο πεντάγραμμο. Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μουσική. Δεν γράφω καθημερινά, παρότι προσπαθώ να ασχολούμαι. Δεν έχεις πάντα τη διάθεση να γράψεις, αν και κάποιες φορές έρχεται η έμπνευση, κάποια μελωδία στο μυαλό που θέλεις να την καταγράψεις. Κάποιες φορές το έχω ανάγκη, το νιώθω δηλαδή ότι θέλω να γράψω κάτι. Υπάρχουν περίοδοι που το αφήνω για κάποιο διάστημα και επανέρχομαι».

Ονειρεύεσαι;
Ονειρεύομαι όπως όλοι οι άνθρωποι. Στον βαθμό, όμως, που μου επιτρέπει η κατάστασή μου. Σίγουρα δεν ονειρεύομαι ότι θα πάω ταξίδι, όπως άλλοι άνθρωποι. Τα όνειρά μου αφορούν κυρίως στην οικογένειά μου και φυσικά τη μουσική που τόσο πολύ αγαπώ. Έχω μια αρκετά δύσκολη ασθένεια. Από το Θεό αντλώ δύναμη. Κρίνοντας από τη ζωή μου, πιστεύω ότι δεν μπορείς ν' αντιμετωπίσεις τόσο δύσκολες καταστάσεις μόνος σου, μόνο με τις ανθρώπινες δυνάμεις. Η πίστη μου, η σχέση μου με το Θεό με βοήθησε. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την ορχηστρική μουσική. Έχω γράψει στο παρελθόν κάποια κομμάτια, τα οποία έπαιξε η Συμφωνική Ορχήστρα του Κρεμλίνου, αλλά και η Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου. Θα ήθελα, όμως, ένα έργο πιο ολοκληρωμένο, συμφωνικό ή μουσικό. Έχω πολλές ιδέες στο μυαλό μου, τις οποίες εύχομαι να καταφέρω να υλοποιήσω.

Αν η ζωή είναι στιγμές, εσύ ποιες ξεχωρίζεις απ’ τη δική σου;
Είναι πολλές οι στιγμές που ξεχωρίζω. Από συναυλίες, διακρίσεις, συναντήσεις με καλλιτέχνες που θαύμαζα και ήθελα να γνωρίσω. Σήμερα έχω στο ενεργητικό μου πέντε δίσκους, γύρω στα 50 τραγούδια. Κατά τη διάρκεια της μουσικής μου πορείας γνώρισα αρκετούς σημαντικούς ανθρώπους, που ήταν σταθμοί για εμένα, όπως τον πρώτο μου συνεργάτη, τον Ανδρέα Γιωργαλλή, ο οποίος μου έχει δώσει τεράστια ενθάρρυνση και εξακολουθεί να το κάνει. Η συνεργασία μου με τον Ρώσο μαέστρο της προεδρικής ορχήστρας, η οποία έπαιξε κομμάτια μου στον δεύτερο δίσκο, ήταν επίσης μια σημαντική στιγμή για εμένα. Ήταν σαν όνειρο, να ακούω μια συμφωνική ορχήστρα να παίζει τη μουσική μου. Μεγάλος σταθμός ήταν και η γνωριμία μου με τον Κώστα Κακογιάννη με τον οποίο είμαστε πολύ καλοί φίλοι, τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη με τον οποίο είμαστε φίλοι, τον Γιώργο Νταλάρα, τη Μελίνα Ασλανίδου αλλά και τον Αντώνη Βαρδή, ο οποίος μου έδωσε μεγάλη χαρά όταν δέχθηκε να ερμηνεύσει ένα δικό μου τραγούδι, γράφοντας μάλιστα και ένα τραγούδι για εμένα.

Τι αποτελεί για σένα πηγή έμπνευσης;
Δεν υπάρχει πάντα συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης. Μπορεί το απόγευμα, ενώ ξεκουράζομαι να μου έρθει στο μυαλό κάποια μελωδία και να πω ότι αξίζει να την αναπτύξω. Συνήθως υπάρχει κάποια αιτία που γράφουμε. Πολλές φορές μας ζητάνε να γράψουμε κάτι και αυτό μας δίνει ώθηση. Όπως όταν μου ζητήθηκε πρόσφατα να γράψω τον ύμνο των εθελοντών της Κύπρου. Αν δεν μου ζητούσε κάποιος να το κάνω, ίσως να μην προέκυπτε. Το ήθελα όμως. Τους στίχους τους έγραψε ο πατέρας μου και εγώ τους μελοποίησα. Έχουμε γράψει πολλά τραγούδια μαζί. Το τραγούδησε η κόρη της αδελφής μου, η Σοφία, με την οποία συνεργαζόμαστε και υπάρχει η επιθυμία να γίνει και cd sigle. Προσωπικά λειτουργώ ερασιτεχνικά, ως εραστής της τέχνης, με την έννοια του ότι γράφω όποτε θέλω εγώ, αυτά τα οποία με εκφράζουν. Παράλληλα, όμως, θαυμάζω πολλά έργα κλασικών συνθετών, όπως το χαμόγελο της Τζοκόντα του Χατζηδάκι.

Η ευχή σου για τη νέα χρονιά;
Ο καθένας να κάνει την αυτοκριτική του και ακολούθως έναν αγώνα για να γίνει καλύτερος άνθρωπος και λιγότερο εγωιστής, για να μπορεί να προσφέρει και στους συνανθρώπους του. Η κοινωνία μάς έκανε λίγο εγωιστές. Για να μπορέσουμε ν’ αλλάξουμε καταστάσεις στον κόσμο, πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να γίνουμε πιο ανθρώπινοι. Ν’ αρχίσουμε να διορθώνουμε πράγματα, πρωτίστως στον εαυτό μας. Τότε μόνο θ’ αρχίσουμε ν’ αλλάζουμε και πράγματα ως οικογένειες, ως σύνολα, ως λαοί.