Βρήκαμε τον πραγματικό στόχο;
13:04 - 31 Ιανουαρίου 2016
- Οι θέσεις μας δεν συμπίπτουν. Το ξεκαθαρίζω εξ αρχής. Όμως όσο κι αν διαφωνώ με την Ελένη Θεοχάρους, η ίδια με την πολιτική πρακτική και την κοινωνική της προσφορά, μου αφαιρεί βέλη από την φαρέτρα μου, στις παρορμήσεις, στις αστοχίες της, ακόμη και στα πολιτικά παραστρατήματά της. Εμένα μου έδωσε περισσότερα ελαφρυντικά προκριμένου να την κρίνω.
-Και ποιος είσαι εσύ; θα μου πείτε δικαιολογημένα. Το ίδιο θα ρωτήσω κι εγώ τους υπόλοιπους κριτές της.
- Παρακολουθώ με έκπληξη τους γνωστούς τηλεοπτικούς αστέρες μας, να εκτονώνονται κατά της Ελένης. Σε κάποιες εξάρσεις της, έρχονται και της σέρνουν «τα εξ αμάξης». Μιλούν παράλληλα για τα φιλόδοξα κι απατηλά ονειροπολήματά της. -Θέλει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας η Ελένη! -Είναι δημόσιο πρόσωπο και δεν θα διαφύγει της κριτικής.
- Χρωματίστε την ποικιλοτρόπως. Η Ελένη η φιλόδοξη, η Ελένη η φευγάτη, η Ελένη η εθνικίστρια, η Ελένη η φιλόδοξη, η ποιήτρια, η γιατρός κι η αγωνίστρια της προσωπικής της ουτοπίας.
- Αλλά μετά τους χαρακτηρισμούς μην αμελήσετε να επιστρέψετε να ξανα-κουρδίσετε το βιολί σας. Σκύψτε με σεβασμό, λόγω θέσης και υπόστασης στα είδωλα που μας ξεγέλασαν, που γέμισαν τις τσέπες τους κι ακόμη δεν χόρτασαν. Έτσι, γιατί έλαβαν το προσωνύμιο, (ποτέ το αξίωμα), του Προέδρου, του υπουργού, του τάδε παράγοντα του σαθρού πολιτικού στερεώματος. Σκεφτείτε το! Οι μεγαλύτεροι απατεώνες της ζωής μας μένουν στο απυρόβλητο. Η Ελένη άραγε χάλασε την πιάτσα;
- Βλέπω τους τηλεοπτικούς αστέρες να κρίνουν την ονειροπόλο (κι ονειροπαρμένη πέστε την) Ελένη. Κάποιοι να την κράζουν. Βλέπω τις σατυρικές εκπομπές χωρίς οίκτο, να την βάζουν στην γωνία. Κι ο «πολιτισμός» της ατάκας να θριαμβεύει. Η τακτική κάποιων δημοσιογράφων, να έχει τη μορφή του αιφνιδιασμού, στυλ «Ευαγγελάτου», που λέμε. Υψώνω την φωνή μου, διακόπτω τον συνομιλητή μου με συνθηματική αργκό, τον μπουρδουκλώνω αντιμιλώντας του με κουβέντες καφενείου κι εκεί που μπερδεύεται, κτίζω, τον μπουγελώνω με ατάκες. Όταν αρχίσει δε και ψελλίζει είναι το ατού μου να τον κατατροπώσω. –Τι μας λέτε τώρα κ. Θεοχάρους!
- Μα ποιους σεβόμαστε και ποιους κακολογούμε; Διερωτηθήκατε; Δεν θα μπορούσαν να βάλουν οι κριτές της Ελένης με το ίδιο πάθος και τόλμη κατά των πραγματικών υπαιτίων της κακοδαιμονίας τους και να μην ξοδεύονται σε όσους εξικνούνται από ρομαντισμό, ευαισθησία κι αφέλεια ακόμη;
- Είναι η Ελένη μια άλλη ποιητική φωνή των ημερών μας. Αυτή που μπορεί να πυρποληθεί στο Σύνταγμα, αλλά δεν θα σε κάψει στο ψέμα. Αυτή που θέλει να γίνει Πρόεδρος αλλά δεν βάζει «τεχνηέντως» άλλους να σου το μεταφέρουν. Που θα γινόταν ολοκαύτωμα όχι ακριβώς για την Ένωση, αλλά για να ενώσει το όνειρό της με μια άλλη Ελλάδα, αντάξια των προσδοκιών μας. Έστω κι αν το διευκρινίζει, είναι εύκολο με τον ορθολογισμό του σήμερα, να παραπέμπεται η Ελένη στους όρους και τις συνταγές του 1960.
- Λέγονται πολλά επί των ημερών μας. Αλλά παρασιωπείται, κατά την άποψή μου, το κοινότοπο. Είναι η Ελένη που ρισκάρει, ποντάρει, χάνει, που αμφισβητεί, που υπερβάλει, που επιμένει φιλόδοξα, αλλά πάντα συζητά για τις απόψεις και τις θέσεις της. Αυτή που πληρώνει συνεχώς για τα λάθη της, αλλά που δεν έβαλε, και δεν σκοπεύει να βάλει, το χέρι στην τσέπη σου.