To DNA του Δημοκρατικού Συναγερμού
12:22 - 25 Ιανουαρίου 2016
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι μέχρι τώρα ένα κόμμα που τις πολιτικές του τις καθορίζει κυρίως ο πρόεδρος του κόμματος και η εικόνα του είναι αυτό που αντανακλούν τα λόγια και οι πράξεις των βουλευτών του.
Η βάση του Δημοκρατικού Συναγερμού είναι κυρίως αυτό που όλοι εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε «λαϊκή Δεξιά». Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, ή και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, νεοφιλελεύθεροι στα οικονομικά που όμως σήμερα δύσκολα τα φέρνουν βόλτα στο σπίτι, ελληνοκεντρικοί στα εθνικά και επικριτικοί στα πολιτικά/οικονομικά (είναι αριστερή η σημερινή ελληνική κυβέρνηση), με φόβο Θεού, συντηρητικοί στα μυαλά και φιλελεύθεροι στις πράξεις.
Αυτό είναι το 80% περίπου του κόμματος, που μπορεί να χειροκροτεί σε αυτά που ακούει από το στόμα της ηγεσίας του για το Κυπριακό, την οικονομία, το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά μόλις ξύσεις λίγο την επιφάνεια, θα βρεις τον λίγο Θεμιστοκλέους και λίγο Κυπριανού που κρύβει μέσα του. «Όταν τελειώσουν τα χειροκροτήματα μετά την ομιλία και κάτσεις λίγο μαζί τους να πιεις μιαν ζιβανία, τότε θα σου πουν και για τον Παΐσιο και για το ξανθό γένος και για τους Βρετανούς που μας ψεκάζουν», ανέφερε χαρακτηριστικά στον «Ρεπόρτερ» πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΔΗΣΥ που ξέρει καλά το DNA του κόμματος. Δεν είναι ένα κόμμα που έχει διαχρονικά διαπαιδαγωγηθεί πάνω στις θέσεις και τις πολιτικές της παράταξης ή που να έχει συνδέσει την πορεία του κόμματος με την ιστορία και τους αγώνες του τόπου. «Έχουμε μείνει στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Έπειτα είχαμε μια ενοχική διάθεση για το ’74 και μετά ήρθε ο Γλαύκος Κληρίδης και μας είπε ‘‘εμείς είμαστε Ευρωπαίοι, είμαστε ευρωπαϊκό κόμμα’’.
Πιαστήκαμε από αυτό, νιώσαμε ανάταση και περηφάνια και προχωρήσαμε. Ως εδώ», πρόσθεσε άλλο στέλεχος του ΔΗΣΥ. Από την άλλη, συνέχισε, ο κόσμος του Δημοκρατικού Συναγερμού έχει μια ελευθερία στη σκέψη του και μια λογική, που υπερβαίνει το «είπεν μου το κόμμα να κάνω το άλφα ή το βήτα». Βέβαια, γι’ αυτό τον λόγο και ο ΔΗΣΥ ανέκαθεν έβγαζε μια εικόνα της λίγο αλαλούμ κατάστασης, διότι όλες οι απόψεις χωρούσαν κάτω από τη συναγερμική ομπρέλα, σημείωσε.
Μπαλκόνια, κορδέλες, γάμοι
Ο Νίκος Αναστασιάδης διοίκησε το κόμμα με παλαιοκομματικές μεθόδους. Ήταν η εποχή του μπαλκονιού, του κόβω κορδέλες και βασιλόπιτες όπου με καλέσουν, του πάω στα σωματεία στις εθνικές εορτές και βγάζω πατριωτικούς λόγους, γυρίζω τους γάμους και τις κηδείες, κάνω δηλώσεις κάθε Κυριακή μετά τα μνημόσυνα, και πηγαίνω στα σώματα του κόμματος όχι για να συζητήσω τα θέματα της ατζέντας, αλλά για να δώσω τις απαντήσεις. Ήταν επίσης η εποχή που δεν έπρεπε να ζητούν και πολλά-πολλά δικαιώματα διάφορες ομάδες πληθυσμού, όπως γυναίκες, νέοι, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι. Μετά την εκλογή Αναστασιάδη στην Προεδρία του κράτους, ο Αβέρωφ Νεοφύτου κληρονόμησε βουλευτές που αντικατοπτρίζουν αυτή την εικόνα. «Όχι όλοι, αλλά κάποιοι είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η Δεξιά στην Κύπρο», επισημαίνει νεαρό στέλεχος του ΔΗΣΥ.
Στροφή στην ποιότητα
Το μεγάλο πολιτικό στοίχημα του Αβέρωφ Νεοφύτου στις εκλογές του ερχόμενου Μαΐου δεν είναι τα ποσοστά, όπως πολλοί θεωρούν, αλλά η ποιότητα. Στόχος του Αβέρωφ Νεοφύτου είναι να βάλει στη Βουλή καλό πολιτικό προσωπικό, το οποίο θα γνωρίζει τα ευρωπαϊκά θέματα και τις βασικές θέσεις της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, που να συζητά με μετριοπάθεια και επιχειρήματα, και όχι με χαρακτηρισμούς και καβγάδες. Θέλει ένα κόμμα που να ανοίγει δρόμους και όχι στενοκέφαλο, φοβικό, που να αποπνέει επαρχιωτισμό και βαρβατίλα. Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, τώρα που ξεμπέρδεψε με τα του Μνημονίου, θέλει να δώσει πολιτική κατεύθυνση στο κόμμα, να εκσυγχρονίσει την ιδεολογία, να βγάλει προς τα έξω μια συγκροτημένη εικόνα, γι’ αυτό και περιμένει πώς και πώς τον Μάιο του ’16. Θέλει, ακόμα, ένα κόμμα στο οποίο να έχει ο ίδιος περισσότερη δύναμη να επηρεάσει τη βάση, παρά ο κάθε βουλευτής ξεχωριστά, όπως γίνεται σήμερα. Θέλει να κάνει πολιτική με τις δημόσιες παρεμβάσεις του και όχι με λαϊκισμούς και με κριτήριο τι αρέσει στα διάφορα καπετανάτα σωματείων και τοπικών επιτροπών.
«Αρχίζω να είμαι εγώ»
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου σήμερα νιώθει δυνατός. Έχει καταφέρει να ξεπεράσει την αρχική αμφισβήτηση που εισέπραττε με την εκλογή του στην προεδρία του ΔΗΣΥ (τον έβρισκαν λίγο να διαδεχθεί τον Αναστασιάδη, θεωρούσαν αντιδημοκρατικό τον τρόπο εκλογής του). Είναι γενικά παραδεκτό, πλέον, εντός και εκτός κόμματος, ότι είναι επιδέξιος παίκτης και έκανε το καλύτερο παιχνίδι σε σχέση με το Μνημόνιο. «Δεν ήμουν ο εαυτός μου, ήμουν κουμπωμένος. Πρόσεχα όπως την κλωσσαρκά να μη σπάσω τ’ αυγά, για τη σταθεροποίηση της χώρας. Τώρα μπορώ να μιλώ ελεύθερα», ακούστηκε πρόσφατα να λέει σε κλειστή συζήτηση με θέμα τους χειρισμούς του τα τελευταία τρία χρόνια. Σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού, θεωρεί ότι τώρα είναι η ώρα, διότι «το μομέντουμ δεν θα κάτσει να μας περιμένει», όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά.
Το ροζ συννεφάκι
Τα μεγάλα θέματα, ο Αβέρωφ Νεοφύτου τα συζητά ελεύθερα και ανοικτά με κόσμο μέσα στο κόμμα, αλλά κυρίως με έναν κύκλο εξωκομματικό (επιχειρηματίες, πανεπιστημιακούς κ.ά.), που τον βοηθάει πολύ να βλέπει τη μεγάλη εικόνα. Θεωρεί ότι έχει μπροστά του πολιτικό χρόνο 15 τουλάχιστον χρόνια. Είναι πολύ μεθοδικός, δεν βιάζεται. Δεν είναι προβλέψιμος, έχει στρατηγική και γνωρίζει πολύ καλά ότι χτίζει πάνω στον στόχο του, με κάθε νέα επιτυχία σε εκλογική διαδικασία. «Με τη μετακόμιση Αναστασιάδη στο Προεδρικό, ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει απαλλαγεί από το βάρος που κουβαλούσε η απόφαση και οι εσωτερικές συγκρούσεις του 2004, ενώ η αποχώρηση Θεοχάρους ήταν μεγάλο δώρο για τον Αβέρωφ. Η Ελένη ήταν ένας παράγοντας που κρατούσε σε αναμονή τα μεγάλα σχέδια του Αβέρωφ ως εν δυνάμει εσωκομματικό αντίπαλο δέος», σημειώνει Συναγερμικό στέλεχος, προσθέτοντας παράλληλα ότι αχίλλειος πτέρνα του κόμματος είναι τα εργασιακά (ανεργία, συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα): «Σε αυτά, η ηγεσία του Συναγερμού ζει σε ένα ροζ συννεφάκι. Αναπόφευκτα, διότι είναι η ίδια πολύ μακριά από το τι πραγματικά συμβαίνει κάτω στον κόσμο».
Μπαλκόνια, κορδέλες, γάμοι
Ο Νίκος Αναστασιάδης διοίκησε το κόμμα με παλαιοκομματικές μεθόδους. Ήταν η εποχή του μπαλκονιού, του κόβω κορδέλες και βασιλόπιτες όπου με καλέσουν, του πάω στα σωματεία στις εθνικές εορτές και βγάζω πατριωτικούς λόγους, γυρίζω τους γάμους και τις κηδείες, κάνω δηλώσεις κάθε Κυριακή μετά τα μνημόσυνα, και πηγαίνω στα σώματα του κόμματος όχι για να συζητήσω τα θέματα της ατζέντας, αλλά για να δώσω τις απαντήσεις. Ήταν επίσης η εποχή που δεν έπρεπε να ζητούν και πολλά-πολλά δικαιώματα διάφορες ομάδες πληθυσμού, όπως γυναίκες, νέοι, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι. Μετά την εκλογή Αναστασιάδη στην Προεδρία του κράτους, ο Αβέρωφ Νεοφύτου κληρονόμησε βουλευτές που αντικατοπτρίζουν αυτή την εικόνα. «Όχι όλοι, αλλά κάποιοι είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η Δεξιά στην Κύπρο», επισημαίνει νεαρό στέλεχος του ΔΗΣΥ.
Στροφή στην ποιότητα
Το μεγάλο πολιτικό στοίχημα του Αβέρωφ Νεοφύτου στις εκλογές του ερχόμενου Μαΐου δεν είναι τα ποσοστά, όπως πολλοί θεωρούν, αλλά η ποιότητα. Στόχος του Αβέρωφ Νεοφύτου είναι να βάλει στη Βουλή καλό πολιτικό προσωπικό, το οποίο θα γνωρίζει τα ευρωπαϊκά θέματα και τις βασικές θέσεις της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, που να συζητά με μετριοπάθεια και επιχειρήματα, και όχι με χαρακτηρισμούς και καβγάδες. Θέλει ένα κόμμα που να ανοίγει δρόμους και όχι στενοκέφαλο, φοβικό, που να αποπνέει επαρχιωτισμό και βαρβατίλα. Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, τώρα που ξεμπέρδεψε με τα του Μνημονίου, θέλει να δώσει πολιτική κατεύθυνση στο κόμμα, να εκσυγχρονίσει την ιδεολογία, να βγάλει προς τα έξω μια συγκροτημένη εικόνα, γι’ αυτό και περιμένει πώς και πώς τον Μάιο του ’16. Θέλει, ακόμα, ένα κόμμα στο οποίο να έχει ο ίδιος περισσότερη δύναμη να επηρεάσει τη βάση, παρά ο κάθε βουλευτής ξεχωριστά, όπως γίνεται σήμερα. Θέλει να κάνει πολιτική με τις δημόσιες παρεμβάσεις του και όχι με λαϊκισμούς και με κριτήριο τι αρέσει στα διάφορα καπετανάτα σωματείων και τοπικών επιτροπών.
«Αρχίζω να είμαι εγώ»
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου σήμερα νιώθει δυνατός. Έχει καταφέρει να ξεπεράσει την αρχική αμφισβήτηση που εισέπραττε με την εκλογή του στην προεδρία του ΔΗΣΥ (τον έβρισκαν λίγο να διαδεχθεί τον Αναστασιάδη, θεωρούσαν αντιδημοκρατικό τον τρόπο εκλογής του). Είναι γενικά παραδεκτό, πλέον, εντός και εκτός κόμματος, ότι είναι επιδέξιος παίκτης και έκανε το καλύτερο παιχνίδι σε σχέση με το Μνημόνιο. «Δεν ήμουν ο εαυτός μου, ήμουν κουμπωμένος. Πρόσεχα όπως την κλωσσαρκά να μη σπάσω τ’ αυγά, για τη σταθεροποίηση της χώρας. Τώρα μπορώ να μιλώ ελεύθερα», ακούστηκε πρόσφατα να λέει σε κλειστή συζήτηση με θέμα τους χειρισμούς του τα τελευταία τρία χρόνια. Σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού, θεωρεί ότι τώρα είναι η ώρα, διότι «το μομέντουμ δεν θα κάτσει να μας περιμένει», όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά.
Το ροζ συννεφάκι
Τα μεγάλα θέματα, ο Αβέρωφ Νεοφύτου τα συζητά ελεύθερα και ανοικτά με κόσμο μέσα στο κόμμα, αλλά κυρίως με έναν κύκλο εξωκομματικό (επιχειρηματίες, πανεπιστημιακούς κ.ά.), που τον βοηθάει πολύ να βλέπει τη μεγάλη εικόνα. Θεωρεί ότι έχει μπροστά του πολιτικό χρόνο 15 τουλάχιστον χρόνια. Είναι πολύ μεθοδικός, δεν βιάζεται. Δεν είναι προβλέψιμος, έχει στρατηγική και γνωρίζει πολύ καλά ότι χτίζει πάνω στον στόχο του, με κάθε νέα επιτυχία σε εκλογική διαδικασία. «Με τη μετακόμιση Αναστασιάδη στο Προεδρικό, ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει απαλλαγεί από το βάρος που κουβαλούσε η απόφαση και οι εσωτερικές συγκρούσεις του 2004, ενώ η αποχώρηση Θεοχάρους ήταν μεγάλο δώρο για τον Αβέρωφ. Η Ελένη ήταν ένας παράγοντας που κρατούσε σε αναμονή τα μεγάλα σχέδια του Αβέρωφ ως εν δυνάμει εσωκομματικό αντίπαλο δέος», σημειώνει Συναγερμικό στέλεχος, προσθέτοντας παράλληλα ότι αχίλλειος πτέρνα του κόμματος είναι τα εργασιακά (ανεργία, συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα): «Σε αυτά, η ηγεσία του Συναγερμού ζει σε ένα ροζ συννεφάκι. Αναπόφευκτα, διότι είναι η ίδια πολύ μακριά από το τι πραγματικά συμβαίνει κάτω στον κόσμο».